Με αφορμή το πραγματικό γεγονός ότι χιλιάδες νοικοκυριά παγώνουν, είτε γιατί δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, είτε γιατί δεν έχουν πετρέλαιο και τις τραγικές επιπτώσεις του, που φτάνουν ως το θάνατο, η κυβέρνηση -σε μια απόλυτη διαστροφή ως προς τον καταλογισμό ευθυνών- πίστεψε ότι βρήκε παπά να θάψει πεντέξι. Από κοντά αρθρογράφοι στον αστικό Τύπο, σπεύδουν να προβάλουν την ανάγκη να υπάρξει «δίχτυ προστασίας των αδυνάτων τώρα».
Το έργο μιας «αλληλεγγύης» που οργανώνεται από το ίδιο το κράτος των καπιταλιστών, με διάφορες εκφράσεις, είναι χιλιοπαιγμένο. Τα συσσίτια της εκκλησίας ήρθαν να συνδράμουν στα θύματα μιας πολιτικής που παίρνει από τους πολλούς για να αυγατίσει τα κέρδη των λίγων. Αφήνουν στο απυρόβλητο τον ένοχο. Οι «εθελοντικές» δράσεις διαφόρων ΜΚΟ ήρθαν να καλύψουν κενά που συνειδητά δημιουργούσε η ίδια πολιτική, υποκαθιστώντας τις εργατικές λαϊκές ανάγκες με διαχείριση της εξαθλίωσης. Το κενό όμως διαρκώς μεγαλώνει. Στόχος είναι ένας, να καπακωθεί η λαϊκή διαμαρτυρία και αγανάκτηση, να διαμορφωθούν νέα εργαλεία ενσωμάτωσης.
Η νέα κυβερνητική πρόταση είναι: 50 λεπτά το χρόνο από καθένα που έχει, για να πληρωθεί το ρεύμα σε όσους δεν έχουν. Τι αλτρουισμός! Και ποιος θα τολμήσει να πει όχι σε κάτι τέτοιο; Τι είναι πενήντα λεπτά μπροστά σε μια ανθρώπινη ζωή; Θυμίζουμε ότι μαζί με το χαράτσι στα τιμολόγια της ΔΕΗ, που έχει οδηγήσει στα παγωμένα σπίτια, επιβλήθηκε και ένας επιπλέον φόρος στους μισθούς, η «εισφορά αλληλεγγύης». Επιβλήθηκε ακριβώς όπως τώρα πάνε να επιβληθούν επιπρόσθετα τα πενήντα λεπτά. Αλλά πού είναι τα αποτελέσματα της αλληλεγγύης;
Η προτροπή, τώρα, να αναλάβουν οι δήμοι την ευθύνη για την κάλυψη όσων δεν έχουν πληρώσουν το ρεύμα δεν έχει καμιά σχέση με την αλληλεγγύη. Οι δήμοι, ως τμήμα του κράτους των καπιταλιστών, είναι ήδη δυνάστες του λαού, εφαρμόζουν απαρέκκλιτα την αντιλαϊκή πολιτική, τη φοροεπιδρομή απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Η προτροπή για τέτοιου τύπου αλληλεγγύη βγάζει λάδι τους καπιταλιστές και την πολιτική τους. Και, παράλληλα, μεταθέτει για μια ακόμα φορά τις ευθύνες στις πλάτες των θυμάτων.
Κανένα σπίτι δεν πρέπει να μείνει χωρίς ρεύμα. Κανένα σπίτι χωρίς τσουκάλι γεμάτο. Κανένας άστεγος. Κανένα παιδί χωρίς μόρφωση. Κανένας άρρωστος χωρίς γιατρειά. Κανένας ανήμπορος χωρίς πρόνοια. Αυτά είναι αδιαπραγμάτευτες αξιώσεις. Ο λαός ξέρει τι πάει να πει αλληλεγγύη. Την δείχνει έμπρακτα. Ακόμα κι όταν χρειάζεται να συγκρουστεί για να συνδέσει το ρεύμα στο σπίτι του διπλανού ή να συνδέσει το νερό στο σπίτι του γείτονα. Οταν οργανώνει λαϊκά συσσίτια και κάνει παρεμβάσεις στις εφορίες για τα χρέη που πνίγουν τις γειτονιές. Ολοι, όμως, ξέρουν ότι η αλληλεγγύη δεν φτάνει. Το πρόβλημα γίνεται όλο και πιο οξύ. Το πρόβλημα θέλει χτύπημα στη ρίζα του.
Για το κομμένο ρεύμα πρέπει να χτυπηθεί η πολιτική που ανεβάζει τις τιμές και ανοίγει πεδίο καπιταλιστικής δράσης στον τομέα της Ενέργειας. Σε κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα προβάλλει απέναντι η αιτία: Η κατοχή των μέσων παραγωγής από μια χούφτα εκμεταλλευτές. Αυτή η ρίζα πρέπει να κοπεί για να γκρεμιστεί όλο το δέντρο της εκμετάλλευσης. Σ' αυτούς που σπεύδουν να ρωτήσουν υποκριτικά «και τι θα κάνουμε με όσους παγώνουν τώρα;», η απάντηση είναι: Τώρα μαζικό λαϊκό κίνημα όλων όσοι παγώνουμε για να μην παγώνει κανείς, να συνδεθεί το ρεύμα, να αντιμετωπισθούν τα χαράτσια, να μειωθεί η τιμή του πετρελαίου. Τώρα μαζικό λαϊκό κίνημα που ταυτόχρονα θα ανοίγει δρόμο για την κατάργηση της αιτίας. Κάθε άλλη λύση είναι συμβολή στο βάθεμα της εξαθλίωσης.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης Παρασκευή 13 Δεκέμβρη
