Ημερίδα, με θέμα «Το κράτος ως εργοδότης ύστατης καταφυγής: Αναπτυξιακές και δημοσιονομικές επιπτώσεις», διοργάνωσε χτες το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ. Στην ημερίδα παρουσιάστηκε σχετική μελέτη από το Levy Economics Institute, σε συνεργασία με το ΙΝΕ. Με τον τίτλο «Η πρόταση της εγγυημένης απασχόλησης για την Ελλάδα», το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ προτείνει το κράτος να προσλάβει με 11μηνες συμβάσεις απασχόλησης ορισμένου χρόνου 550.000 ανέργους, τους οποίους θα αμείβει με τον κατώτατο μισθό των 586 ευρώ για την απασχόλησή τους σε υπηρεσίες που παρέχει το ίδιο. Πρόκειται για μία παραλλαγή του γνωστού προγράμματος «Κοινωφελούς Εργασίας». Δηλαδή, μιας νέας ευρωενωσιακής πατέντας ευελιξίας και «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης», που ήδη εφαρμόζεται στη χώρα μας και σε άλλες χώρες της ΕΕ, με στόχο τη συγκάλυψη και την ανακύκλωση της πραγματικής ανεργίας, με καταστρεπτικά αποτελέσματα σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Θυμίζουμε μόνο ότι το πρόγραμμα αυτό, που εφαρμόστηκε ήδη στην Ελλάδα πριν από δύο χρόνια, εν μέσω κρίσης, με 55.000 θέσεις προσωρινής 5μηνης απασχόλησης και με τη συμβολή των ΜΚΟ, που ανέλαβαν να το φέρουν σε πέρας με το αζημίωτο («μασούλησαν» το 5% της συνολικής δαπάνης), δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να υποκαθιστά θέσεις πλήρους εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, με προσωρινές θέσεις και μάλιστα κακοπληρωμένες. Να συμβάλλει στη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αφού η αμοιβή ήταν με βάση τον κατώτερο μισθό του ιδιωτικού τομέα, ανεξάρτητα από την ειδικότητα, την εξειδίκευση του εργαζόμενου, το είδος της εργασίας και την προϋπηρεσία. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός, Α. Σαμαράς, παίρνοντας υπό την προστασία του το εν λόγω πρόγραμμα τον περασμένο Γενάρη, ανακοίνωσε ένα νέο, με 90.000 θέσεις για την τρέχουσα διετία.
Δεν ξέρουμε αν η ΓΣΕΕ και τα αμερικανικά ινστιτούτα που συνεργάζεται «θαμπώθηκαν» από το μοντέλο Ομπάμα στη διαχείριση της κρίσης και από τις εξαγγελίες ότι το δικό του μείγμα μπορεί να τονώσει την απασχόληση. Ούτε θα σταθούμε στις «προβλέψεις» της μελέτης και τα σενάρια για δημιουργία μέχρι και 800.000 θέσεων «εργασίας» μέσα σε ένα έτος εφαρμογής του προγράμματος. Θα σημειώσουμε, όμως, ότι τέτοιες και άλλου είδους «προβλέψεις», με τις ψεύτικες ελπίδες που παράγουν και αναπαράγουν, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να νομιμοποιούν την επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, να δικαιώνουν και να δικαιολογούν τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, να χαμηλώνουν και άλλο τις προσδοκίες των εργαζόμενων και του λαού, δίνοντας έδαφος στο κεφάλαιο να οξύνει την επίθεση σε βάρος τους.
Οι εν λόγω προτάσεις και τα προγράμματα δε βρήκαν τη στήριξη μόνο της ΓΣΕΕ, που μέσω του ΙΝΕ ήταν και ο φορέας που είχε την πρωτοβουλία. Ούτε είναι περίεργο που ο πρώην υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Ν. Χριστοδουλάκης, χαρακτήρισε τη μελέτη «χρήσιμη». Εξίσου θερμά λόγια για τις προτάσεις αυτές επιφύλαξε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, που βρήκε την «κεντρική της ιδέα θετική»! Ο ίδιος, προκλητικά χαρακτήρισε ζήτημα «δευτερεύον αν το πρόγραμμα δίνει τον κατώτερο μισθό, αφού αυτό εμποδίζει την παραπέρα κάθοδο των μισθών και τους σταθεροποιεί...»! Εδώ περισσεύουν η υποκρισία και το ψέμα. Υποκρισία γιατί, όταν η κυβέρνηση ανακοινώνει τέτοια προγράμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ με ανακοινώσεις και παρεμβάσεις βουλευτών του καταγγέλλει στα λόγια τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και κλίνει σε όλες τις πτώσεις την εκμετάλλευση των ανέργων κλ.π. Οταν όμως είναι να τοποθετηθεί στα «σαλόνια» της αστικής διαχείρισης, βρίσκει θετικά τέτοια προγράμματα και θεωρεί «δευτερεύον» το ζήτημα των μισθών.
Εξίσου αποκαλυπτικό όμως είναι και το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι με τον κατώτερο μισθό ανακόπτεται η μείωση γενικά των μισθών. Πρώτον, γιατί η κυβερνητική παρέμβαση και νομοθέτηση του κατώτερου μισθού στα σημερινά επίπεδα των 586 ευρώ μεικτά συνιστά ευθεία επίθεση σε όλη την κλίμακα των μισθών και μοχλό πίεσης προς τα κάτω. Δεύτερον, γιατί με την «Κοινωφελή Εργασία», που παρέχεται σε δημόσιους οργανισμούς και οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η αμοιβή ακόμα και με τον κατώτερο μισθό του ιδιωτικού τομέα σημαίνει υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων σε αυτούς τους χώρους και εξίσου συνιστά πίεση προς τα κάτω και όχι ανάχωμα, όπως υποστηρίζει ο Γ. Σταθάκης. Πολύ περισσότερο που τα προγράμματα αυτά σχεδιάζονται σε μια στιγμή που στο δημόσιο βρίσκεται σε εξέλιξη η «κινητικότητα» και η εκδίωξη απ' αυτό χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για τους οποίους κατά τ' άλλα κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
