Ενας αχταρμάς αντιφάσεων, αυταπατών και ευχών συνθέτουν τη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές, που υπηρετεί την ανάγκη του, αφ' ενός να διαβεβαιώνει το κεφάλαιο ότι έχει πρόταση διαχείρισης προς όφελος των συμφερόντων του, αφ' ετέρου να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις σε στόχους εχθρικούς προς τα δικά τους συμφέροντα.
Επαναλαμβάνονται τα γνωστά χιλιοειπωμένα που χαρακτηρίζουν τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ:
Οτι οι ευρωεκλογές μπορεί να σηματοδοτήσουν «την ανατροπή και τη νέα εποχή στην Ελλάδα» και ταυτόχρονα να ανοίξουν «το δρόμο για μια νέα, δημοκρατική Ευρώπη», το πραγματικό περιεχόμενο της οποίας αποσιωπά όπως και το ρόλο των αστικών κυβερνήσεων.
Δεν φταίει ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της ΕΕ, αλλά η δομή της και η αρχιτεκτονική του ευρώ που την έχει μετατρέψει «σε ένα υπερσυντηρητικό μόρφωμα». Ανακαλώντας, μάλιστα, με νοσταλγία τη φαντασίωση μιας ΕΕ της «σταθερής εργασίας, ισχυρών κοινωνικών εγγυήσεων», ισχυριζόμενος ότι αυτό «το μοντέλο αναπτύχθηκε μεταπολεμικά μέσα από την πάλη των εργαζομένων».
Αναπολεί τον «συναινετικό» καπιταλισμό των δεκαετιών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε αντίθεση με τον «ολοκληρωτικό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό» που ενοχοποιεί.
Απηχώντας προβληματισμούς του κεφαλαίου που υιοθετούνται και από άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις υποστηρίζει πως οι μηχανισμοί δημοσιονομικής πειθαρχίας που έχουν διαμορφωθεί σε επίπεδο ΕΕ προκαλούν «ασφυξία στις πιο αδύναμες χώρες, εξοβελίζουν τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής ανάπτυξης». Κοροϊδεύει το λαό ότι έχει να περιμένει απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη, άρα πρέπει να σηκώσει τη σημαία της αλλαγής του συσχετισμού προς όφελος των δυνάμεων που υπερασπίζονται ένα άλλο μείγμα διαχείρισης ικανό να την επισπεύσει.
Επαναλαμβάνει τη θέση στήριξης της καπιταλιστής ανάκαμψης: «Στη χώρα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα προγράμματα ανάπτυξης, αύξησης του όγκου της εργασίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης (...) Απαιτείται γενναία φορολογική μεταρρύθμιση, αποκατάσταση της ρευστότητας (...) χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους αποκλείεται να ανασάνει η χώρα».
Μάλιστα, για πρώτη φορά ομολογεί ότι «η ακύρωση των επαχθών όρων των συμβάσεων» θα τεθεί στη «διαδικασία της αναδιαπραγμάτευσης» και λεονταρίζει ότι σε περίπτωση εκβιασμού θα απαντήσει με «διακοπή πληρωμών», αλλά και με ...«καταγγελία για πρόκληση ζημιάς στη χώρα μας» και «προσφυγή για την ακύρωση των συλλογικών δικαιωμάτων κατά παράβαση του κοινοτικού κεκτημένου»!!!
Διαβεβαιώνει, ωστόσο, έτοιμος για παν ενδεχόμενο όταν αναφέρει ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς ... Θα παλέψει για λύση μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο», αφού «θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ΕΥΡΩ» αλλά «όπως συμπυκνώνει το σύνθημα: "καμιά θυσία για το ευρώ", απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής».
Αντί επιλόγου, η Διακήρυξη παραθέτει ένα «ακατάσχετο» ευχολόγιο για Ευρώπη ειρηνική, κοινωνική, σοσιαλιστική κ.λπ., δίχως ουδεμία αναφορά στο εμπόδιο που κλείνει το δρόμο στους λαούς προς μια τέτοια Ευρώπη, την εξουσία των μονοπωλίων θεματοφύλακας της οποίας είναι η ΕΕ.
