Οι αντιπροσωπείες που συμμετείχαν στη Σύσκεψη του Λιβάνου
1944 Ξεκινά η Σύσκεψη του Λιβάνου (17-20/5/1944), που έληξε με την υπογραφή της ομώνυμης Συμφωνίας. Σε αυτή μετείχαν αντιπροσωπείες της ΠΕΕΑ, του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ, του ΕΔΕΣ, των Εθνικών Δυναμικών Οργανώσεων, της ΕΚΚΑ, του Λαϊκού Κόμματος, του Εθνικού Λαϊκού Κόμματος, του Αγροτικού Κόμματος, του Προοδευτικού Κόμματος, καθώς και της κυβέρνησης του Καΐρου με επικεφαλής τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου. Μεταξύ άλλων, η Συμφωνία που κατέληξε η Σύσκεψη προέβλεπε την ενοποίηση και υπαγωγή όλων των αντάρτικων σωμάτων της Ελεύθερης Ελλάδας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας που συγκροτήθηκε υπό τον Γ. Παπανδρέου (και στην οποία το ΕΑΜ μετείχε με 6 υπουργούς και υφυπουργούς). Η Σύσκεψη καταδίκασε επίσης το κίνημα της Μέσης Ανατολής.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτήρισε ως απαράδεκτες τις υποχωρήσεις της αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις, γιατί είχε παραβεί τις γραπτές εντολές, οι οποίες της είχαν δοθεί. Κατά της Συμφωνίας του Λιβάνου τάχθηκε επίσης αρχικά και το Εθνικό Συμβούλιο στις Κορυσχάδες. Ωστόσο, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διαβουλεύσεων και αντιπαραθέσεων η Συμφωνία εγκρίθηκε τελικά από την ΚΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε στις 2-3/8/1944 όπως και από την ΚΕ του ΕΑΜ (15/8/1944).
Ο Λίβανος αποτελούσε τη βάση της αστικής πολιτικής απέναντι στο λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ, που συνεχίστηκε με την Καζέρτα και τον Δεκέμβρη του 1944. Στις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, το ΚΚΕ συμμετείχε στο όνομα της «εθνικής ενότητας». Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί φύτρα εξουσίας (λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, κ.ά.), που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
1510 Πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης Σάντρο Μποτιτσέλι.
1897 Ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στο Δομοκό (Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897).
1902 Ο αρχαιολόγος Βαλέριος Στάης ανακαλύπτει τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, που θεωρείται ως ένα από τα πρώτα υπολογιστικά μηχανήματα.
1934 Με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου λαμβάνονται μια σειρά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ. Μεταξύ άλλων: η παύση του κομμουνιστή δημάρχου Καβάλας, Δ. Παρτσαλίδη, με το αιτιολογικό ότι «μετέβαλε το δημαρχείον εις κομμουνιστικόν κέντρον», το τελεσίδικο των αποφάσεων των πρωτοβάθμιων επιτροπών για την εκτόπιση των κομμουνιστών, η αυστηρή εφαρμογή του νόμου για τη διάλυση των εργατικών σωματείων, η δημιουργία στρατοπέδου συγκέντρωσης στη Γαύδο, κ.ά.
1937 Στην Δημοκρατική Ισπανία σχηματίζεται κυβέρνηση συνασπισμού με επικεφαλής τον Χ. Νεγκρίν, ηγέτη του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Στην κυβέρνηση αυτή το Κομμουνιστικό Κόμμα μετέχει με δύο υπουργούς (Παιδείας και Γεωργίας).
1941 Με διαταγή του Α. Χίτλερ η Ελλάδα χωρίζεται επισήμως σε τρεις ζώνες κατοχής. Η Γερμανία κρατά τις σημαντικότερες από στρατιωτική άποψη περιοχές, και τις περιοχές απ’ όπου διέρχονταν σιδηροδρομικές αρτηρίες, δηλαδή την κεντρική Μακεδονία, το μεγαλύτερο τμήμα του νομού Έβρου, τα νησιά Λήμνο, Μυτιλήνη, Χίο, Σκιάθο, Σκόπελο, την περιοχή της Αττικής και Μεγαρίδας, τη βόρεια Πελοποννησιακή ακτή, τη Σαλαμίνα, την Αίγινα, τον Πόρο, τη Μήλο, την Κρήτη και τις βόρειες ακτές του Αιγαίου Πελάγους. Η Ιταλική ζώνη κατοχής περιλάμβανε την Ήπειρο, τη Θεσσαλία, την υπόλοιπη Στερεά Ελλάδα, την Πελοπόννησο, την Εύβοια, τις Κυκλάδες –εκτός από τη Μήλο- την Ικαρία και τη Σάμο. Τέλος, η Βουλγαρική ζώνη περιελάμβανε τους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης, ένα μικρό τμήμα του νομού Έβρου και τους νομούς Καβάλας, Δράμας και Σερρών.
1948 Συγκροτείται η Δυτική Ένωση, που αποτέλεσε τη βάση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου -ΝΑΤΟ (Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο).
1964 Πραγματοποιείται η 2η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης.
1964 Πεθαίνει ο Ότο Κουούσινεν, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΣΕ και του σοβιετικού κράτους.
1970 Άλλοι τέσσερις πεζοναύτες δικάζονται στο Βιετνάμ, με την κατηγορία ότι εκτέλεσαν εν ψυχρώ 16 αμάχους στο χωριό Σονγκ Θανγκ, 43 χιλιόμετρα νοτίως της Ντα Ναγκ.
1972 Ο Ναζί εγκληματίας πολέμου Ridel, υπεύθυνος για τη δολοφονία 118 Ελλήνων στο Μονοδένδρι, που είχε επισκεφτεί την Ελλάδα με την άδεια της Χούντας, αναγνωρίστηκε στο σταθμό υπεραστικών λεωφορείων της Σπάρτης από συγγενείς των εκτελεσμένων και αφού αποδοκιμάστηκε και ξυλοκοπήθηκε αναγκάστηκε να φύγει.
