Μία βδομάδα πριν τις ευρωεκλογές και ο Αλ. Τσίπρας αναλαμβάνει με άρθρο του στο περιοδικό «Επίκαιρα» να ξεπλύνει την ΕΕ και την αστική τάξη, ισχυριζόμενος ότι η κρίση δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά φταίνε για την εκδήλωσή της η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ότι η χώρα δεν βρίσκεται υπό την εποπτεία των μηχανισμών της ΕΕ αλλά «των αγορών και της τρόικας», ότι τα μνημόνια δεν έδωσαν απάντηση σε ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας κατεδαφίζοντας προς τούτο τα δικαιώματα του λαού, αλλά «απέτυχαν σε όλες τις προβλέψεις για την οικονομία».
Με το βλέμμα στραμμένο στην κάλπη διαμαρτύρεται ότι «ο κόσμος της εργασίας και της πραγματικής οικονομίας πληρώνει το τίμημα και το χρέος που άλλοι δημιούργησαν». Δεκάρα τσακιστή δεν δίνει για τους εργαζόμενους αφού άλλωστε έχει ξεκαθαρίσει ότι και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτοί θα πληρώνουν το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία. Ο καημός του είναι για την «πραγματική οικονομία», τους καπιταλιστές δηλαδή που στερούνται πολύτιμο ρευστό για τη στήριξη της ανάκαμψης της κερδοφορίας τους.
«Ολες οι κοινωνικές τάξεις και οι επαγγελματικές κατηγορίες κατασυκοφαντήθηκαν (...) Σε μία χώρα που σε λίγο δεν θα υπάρχει ελληνική υγιής επιχειρηματική τάξη», ισχυρίζεται ο Αλ. Τσίπρας, εφευρίσκοντας καλούς καπιταλιστές, τσουβαλιάζοντας εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και βάλλοντας μόνο κατά των «τραπεζιτών που σώθηκαν» διαχωρίζοντάς τους αυθαίρετα απ' τους άλλους καπιταλιστές.
Διαμαρτύρεται ακόμα για την «πλήρη αποσταθεροποίηση των κανόνων ενός δημοκρατικού πολιτεύματος», αλλά και για το ότι «το Σύνταγμα κουρελιάστηκε, η εθνική κυριαρχία παραχωρήθηκε, η Βουλή κατάντησε διακοσμητική» κι άλλα τέτοια που περιγράφουν τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας σε συνθήκες όπως αυτές που διανύει η αστική εξουσία, αντανάκλαση της οποίας αποτελεί.
Σ' ένα άρθρο που αφορά στις εκλογές δεν υπάρχει ούτε μισή αναφορά στην ΕΕ, αλλά κατά τ' άλλα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι «ψηφίζουμε για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία», πράγμα που σημαίνει, όπως υποστηρίζει, «να διώξουμε» την κυβέρνηση Σαμαρά ώστε «να μην κάνει κουμάντο στη χώρα το νεοφιλελεύθερο λόμπι και η κυρία Μέρκελ, αλλά ο ελληνικός λαός»!
Την αφήγηση αυτή σχηματοποιεί και σε νέα κάλπικα διλήμματα, όπως: Μνημόνια ή παραγωγική ανασυγκρότηση, δίλημμα που αποτελεί και παραδοχή ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ με τα μνημόνια είναι ότι εμποδίζουν να ανακάμψει η κερδοφορία των καπιταλιστών. Επιτήρηση ή εθνική ανεξαρτησία, δίλημμα που κρύβει ότι η επιτήρηση είναι δεδομένη εντός της ΕΕ, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την Ελλάδα να ανήκει. Διεφθαρμένο πελατειακό σύστημα ή κράτος δημοκρατικό, με αξιοκρατία, προς όφελος του λαού, δίλημμα - «καρμπόν» στις διακηρύξεις όλων των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης.
