Κορυφώνεται αυτές τις τελευταίες ώρες πριν από τις κάλπες η προεκλογική εκστρατεία της κυβέρνησης, με σκοπό η κάλπη να βγάλει στήριξη της πολιτικής της.
Ο πρόεδρος και τα λοιπά στελέχη της ΝΔ (κατ' αναλογία και αυτοί του ΠΑΣΟΚ) επιδόθηκαν, και επιδίδονται ακόμα, σε κάθε είδους εκβιαστικά διλήμματα, περί «κυβερνητικής σταθερότητας ή αστάθειας της χώρας», και λεκτικά τρικ τύπου «ή ψηφίζουμε σταθερότητα και προχωράμε μπροστά ή ψηφίζουμε αστάθεια και πάμε πίσω». Οπου «σταθερότητα» σημαίνει η δυνατότητα να συνεχίζεται η αντιλαϊκή πολιτική στήριξης του κεφαλαίου με την αποδοχή των εργαζομένων, τάζοντας ως αντάλλαγμα ότι η περιβόητη «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη» θα φέρει και ανακούφιση στους εργαζόμενους. Κρύβοντας δηλαδή ότι ο αντιλαϊκός δρόμος ανάπτυξης του καπιταλισμού που παρουσιάζουν στο λαό ως μονόδρομο δεν μπορεί να προσφέρει ούτε ανάκαμψη δικαιωμάτων, ούτε κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών παρά μόνο διαρκή υποτίμηση και υποβάθμισή τους.
Ο Σαμαράς, ως βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο για να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του, χρησιμοποιεί το περιλάλητο «Σχέδιο Ανάπτυξης» που παρουσίασε μεσοβδόμαδα για την «οικονομική ανασυγκρότηση» της χώρας. Το σχέδιο περιλαμβάνει στοχευμένα μέτρα ενίσχυσης επιλεγμένων κλάδων της οικονομίας και της παραγωγής, προκειμένου να εξασφαλιστούν πεδία κερδοφορίας για λιμνάζοντα κεφάλαια πάνω στα ερείπια μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων. Φέρνει πολυεπίπεδες αναδιαρθρώσεις προς ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων που θα συνδυαστούν με νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, πρόσθετα φορολογικά βάρη για το λαό, μείωση της φορολογίας και αύξηση της χρηματοδότησης των επιχειρηματικών ομίλων. Εξ ου και το ενδιαφέρον τους να αναπτύξουν εδώ δραστηριότητα εφόσον η κυβέρνηση τους δίνει γην και ύδωρ, εργαζόμενους σε καθεστώς που προσεγγίζει αυτό της ειλωτείας.
Ανάπτυξη για ποιον;
Το σχέδιο ανάπτυξης της κυβέρνησης τάζει πακτωλό δισεκατομμυρίων από τα ενεργειακά κοιτάσματα. Προβάλλει επίσης ως επίτευγμα τη σύσταση του Εθνικού Φορέα Διαχείρισης Υδρογονανθράκων. Επαίρεται ότι ενεργειακοί κολοσσοί του εξωτερικού έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα αυτά. Επίσης προτάσσει την αξιοποίηση των εναλλακτικών πηγών Ενέργειας.
Αποσιωπά ότι τα όποια κρατικά έσοδα αυτών των φορέων θα στηρίξουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο προαναφερόμενος εθνικός φορέας όχι μόνο δεν διεξάγει αυτοδύναμη έρευνα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά δεν μετέχει καν σε κοινοπραξίες έρευνας - εκμετάλλευσης. Στην ουσία αποτελεί ένα μηχανισμό που διανέμει τον εγχώριο ενεργειακό πλούτο σε μια χούφτα ομίλους που θα κερδίσουν τη μερίδα του λέοντος απ' τον έλεγχο των κοιτασμάτων.
Πολύ περισσότερο, αποσιωπά ότι στις συγκεκριμένες συνθήκες η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων προς όφελος επιχειρηματικών ομίλων σημαίνει περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας. Στην Ουκρανία βλέπουμε το πώς τέτοιες επιλογές δεν έγιναν ευλογία, αλλά κατάρα για τους εργαζόμενους.
Παραπέρα ο Σαμαράς μιλά για προοπτικές των ελληνικών ναυπηγείων, περιορίζοντας ωστόσο τη δραστηριότητά τους στην κατασκευή και επισκευή σκαφών αναψυχής, στη μετασκευή και κατασκευή πλοίων που μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο, υλοποιώντας έτσι το σχεδιασμό της ΕΕ για συρρίκνωση της εγχώριας ναυπηγοεπισκευαστικής βάσης.
Αλλωστε αποκρύπτει το γεγονός ότι ακριβώς στο πλαίσιο του «ελεύθερου ανταγωνισμού» και σε συνδυασμό με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, συρρικνώθηκε η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, τα ναυπηγεία μαραζώνουν, εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό βρίσκεται σε μακροχρόνια ανεργία. Η βάρβαρη αυτή πολιτική είναι προδιαγεγραμμένη επιλογή της ΕΕ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που πίνουν νερό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Κόμματα που υλοποιούν απαρέγκλιτα όλες τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες και Κανονισμούς, που στρώνουν έδαφος στην πλήρη απελευθέρωση, με κάθε μορφή, όλου του λιμενικού συστήματος, αλλά και στη συγκέντρωση της ναυπηγικής βιομηχανίας σε ορισμένα ναυπηγεία χωρών της Βόρειας Ευρώπης.
Το αντίστοιχο συμβαίνει και με την αμυντική βιομηχανία, η απαξίωση, συρρίκνωση, κατάτμηση και εκποίησή της, καθώς μεθοδευμένα το έργο της συγκεντρώνεται στα μονοπώλια των ισχυρότερων κρατών της ΕΕ.
Ο πρωθυπουργός τάζει «ανάπτυξη» και στον τουρισμό, με είκοσι εκατομμύρια τουρίστες για φέτος το καλοκαίρι. Κάνει γαργάρα το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου αμείβονται με μισθούς πείνας, δουλεύουν εξοντωτικά ωράρια, κατά δεκάδες καταγράφονται οι καταγγελίες περί απλήρωτων εργαζομένων, λιποθυμιών από την εντατικοποίηση της εργασίας, τραμπουκισμών εργοδοτών εναντίον εργαζομένων που διεκδικούν δεδουλευμένα τους, ένας εργασιακός μεσαίωνας σε όλο το φρικτό του μεγαλείο.
Οι κάλπικες υποσχέσεις και η αλήθεια
Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι με την ανάκτηση της «ανταγωνιστικότητας» της χώρας, μπαίνοντας η χώρα στην «ανάπτυξη», θα έρθει και αύξηση στα εισοδήματα. Κατάφωρο ψέμα, εφόσον εντός ΕΕ και καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης οι μισθοί ολοένα συμπιέζονται και σε χώρες που δεν αντιμετωπίζουν την ίδια κρίση με την Ελλάδα. Στη Γερμανία, π.χ., κράτος χωρίς μεγάλο χρέος, μνημόνια και εποπτείες, έχουν εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα και πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό 400 ευρώ.
Αλλωστε, με διάφορα εργαλεία της ΕΕ, όπως το περιλάλητο «Σύμφωνο για το ευρώ +», επιβάλλεται παντού δραματική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ στο επίπεδο που βρίσκεται στους κυριότερους εμπορικούς ανταγωνιστές των μονοπωλίων της, σε Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κλπ.
Επιπλέον στην Ελλάδα τα νέα, επερχόμενα αντιλαϊκά μέτρα εξειδικεύονται στην «4η Εκθεση Αξιολόγησης για το δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής της Ελλάδας», που από κοινού συνέταξαν συγκυβέρνηση, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ και υλοποιούνται με το νέο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018». Προβλέπεται:
Μέχρι το Σεπτέμβρη του 2014 θα αναθεωρηθεί η νομοθεσία για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Θα μειωθεί με νόμο ο κατώτατος μισθός για τους μακροχρόνια ανέργους. Θα παρουσιαστεί νομοθετικό πλαίσιο για τη ρύθμιση των «εργασιακών σχέσεων, εργατικών δράσεων και λειτουργίας των σωματείων», ρυθμίσεις ώστε να εξασφαλιστεί η «εργασιακή ειρήνη» και η απρόσκοπτη λειτουργία των μονοπωλιακών ομίλων. Ερχεται επίσης πρόσθετο νομοθετικό πλαίσιο για την επέκταση της δράσης των «δουλεμπορικών γραφείων» και άλλα τέτοια μέτρα, όλα για το παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης.
Τέλος, η κυβέρνηση υπόσχεται πως αν συνεχιστεί η πολιτική της, μπαίνει τέλος στα μνημόνια. Αλλο ένα χονδροειδές ψέμα, εφόσον με μηχανισμούς όπως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» και τους Κανονισμούς της «Ενισχυμένης Οικονομικής Διακυβέρνησης», την «Τραπεζική Ενωση» κ.ά. οι καπιταλιστικές οικονομίες των κρατών-μελών βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση από τα ευρωενωσιακά όργανα, με μνημόνια διαρκείας.
Η «νέα Ελλάδα» της συγκυβέρνησης ίδια και απαράλλαχτη με την «παλιά»
Η «νέα Ελλάδα» της ανταγωνιστικότητας, της εξωστρέφειας, των επενδύσεων δεν έχει καμιά διαφορά από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έχουμε περπατήσει μέχρι σήμερα. Ο Αντ. Σαμαράς θέλει να κρύψει ότι η Ελλάδα αυτόν το δρόμο ανάπτυξης έχει περπατήσει, αυτός την έφερε στην ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, που ενίσχυσε τη θέση ελληνικών μονοπωλίων, έφερε κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους, ο ίδιος δρόμος έφερε και την κρίση και θα την ξαναφέρει στο μέλλον.
Είναι λαθροχειρία τα όσα λέει, ότι «το νέο αναπτυξιακό πρότυπο δεν θα στηρίζεται σε έναν σοβιετικού τύπου σχεδιασμό, όπου το κράτος καθόριζε τα πάντα και στο τέλος έπεφτε σε όλα έξω». Αλήθεια, πότε στην Ελλάδα εφαρμόστηκε ο κεντρικός σχεδιασμός, μήπως υπήρχε στην Ελλάδα λαϊκή κοινωνική ιδιοκτησία και δεν το ξέραμε; Πολύ βολική όμως λύση, όλα τα τρωτά του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης φορτώνονται σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας και της παραγωγής, που βεβαίως η Ελλάδα δεν έχει ζήσει ακόμα. Στην αντίληψη της κυβέρνησης και των κομμάτων, που την στηρίζουν, στο «παλιό» συγκαταλέγονται κατακτήσεις, δικαιώματα, συνδικαλιστική δράση, όσα οι βιομήχανοι, οι καπιταλιστές, θεωρούν ότι εμποδίζουν σήμερα την κερδοσκοπική δραστηριότητά τους.
Οσο και αν κοπιάζουν να πείσουν για το αντίθετο, όσες στρεβλώσεις και αν διορθώσουν, όσο και αν προσπαθήσουν να σχεδιάσουν τις κρατικές παρεμβάσεις στήριξης της καπιταλιστικής δραστηριότητας, αυτός ο δρόμος ανάπτυξης θα παραμένει βαθιά αντιλαϊκός και δεν θα μπορέσει να αποφύγει τις κρίσεις. Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται ο λαός είναι να αλλάξει δρόμο ανάπτυξης, έξω από τα δεσμά του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της ΕΕ.
