Προτεραιότητα η «οικονομική απόδοση» και η «μείωση του κόστους»
Οτι η αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται ενιαία σε όλη την Ευρώπη, γιατί αυτό επιβάλλει η εξασφάλιση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ανεξάρτητα από το αν σε μια χώρα «τρέχει» κάποιο μνημόνιο ή όχι, επιβεβαιώνει η μεταρρύθμιση που προωθείται αυτές τις μέρες στους σιδηροδρόμους της Γαλλίας.
Υλοποιώντας κατευθύνσεις που τα κράτη - μέλη της ΕΕ έχουν συναποφασίσει στις Βρυξέλλες, η γαλλική κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Ολάντ πρωτοστατεί σε αλλαγές που θα πλήξουν πολλαπλά τη λαϊκή οικογένεια. Η ίδια η πείρα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες δείχνει ότι η «απελευθέρωση» έφερε και στους σιδηρόδρομους αύξηση των εισιτηρίων, εγκατάλειψη των υποδομών, ελλιπή συντήρησή του, μια σειρά κινδύνους για την ασφάλεια επιβατών και εργαζομένων, κατάργηση μιας σειράς εργασιακών δικαιωμάτων στον κλάδο.
Γι' αυτό και το ν/σ στάθηκε αφορμή για μια από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια απεργίες των τελευταίων χρόνων στη Γαλλία: Οι σιδηροδρομικοί έδωσαν μια απεργιακή μάχη που στις περισσότερες περιοχές έφτασε τις δέκα μέρες, με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων που σε πολλές πόλεις γίνονταν σχεδόν καθημερινά, κόντρα σε μια συντονισμένη επιχείρηση συκοφάντησης των απεργών που εξαπέλυσαν η κυβέρνηση, τα αστικά ΜΜΕ και φυσικά η διοίκηση της SNCF (Societe Nationale des Chemins de fer Francais - η δημόσια γαλλική σιδηροδρομική εταιρεία).
Οι τροπολoγίες που κατατέθηκαν από διάφορα κόμματα επικέντρωναν σε διαδικαστικά και «τεχνικά» ζητήματα (π.χ. τη διάρθρωση του νέου σχήματος), αφήνοντας ανέπαφο τον πυρήνα και τον κύριο στόχο του νομοσχεδίου: Δηλαδή την εξασφάλιση συνθηκών δράσης ακόμα πιο ευνοϊκών για την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου σε έναν κλάδο στρατηγικής σημασίας και φυσικά τη μείωση του «κόστους» για το Δημόσιο (στο πλαίσιο μιας «εξοικονόμησης» που αναζητά περισσότερα χρήματα που θα καταλήγουν απευθείας στα ταμεία των μεγαλοεπιχειρηματιών).
Στόχος η καταπολέμηση του «αθέμιτου ανταγωνισμού»
Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι με τη μεταρρύθμιση θα ενισχυθεί η ποιότητα και η ανταγωνιστικότητα των γαλλικών σιδηροδρόμων, μέσα από την «απελευθέρωση» που «ανταποκρίνεται και στα ευρωπαϊκά πρότυπα». Το αν και το πώς τελικά η SNCF θα ενωθεί ξανά σε μία εταιρεία με τη RFF (αρμόδια για τη διαχείριση και τις υποδομές του δικτύου) έχει δευτερεύουσα σημασία αφού ρητά προσδιορίζεται ως στόχος η μείωση του «κόστους», η εξασφάλιση και ο έλεγχος της «οικονομικής απόδοσης» της εταιρείας κτλ.
Οπως σημειώνεται και σε «περίληψη» του νομοσχεδίου που έχει αναρτήσει στην ιστοσελίδα του το υπουργείο Οικολογίας, Αειφόρου Ανάπτυξης και Ενέργειας, «η μάχη ενάντια στον αθέμιτο ανταγωνισμό πρέπει να ενσωματωθεί πλήρως (σ. σ. στο νέο σχήμα). Η Γαλλία θα υποστηρίξει σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι ένας θεμιτός ανταγωνισμός πρέπει να είναι δίκαιος, έντιμος και να επικεντρωθεί στο πεδίο της εμπορικής δημιουργικότητας, της ποιότητας των υπηρεσιών και της καινοτομίας και όχι στις συνθήκες της αμοιβής και του χρόνου εργασίας του προσωπικού», σημειώνεται. Που σημαίνει ότι όλοι οι επίδοξοι επενδυτές του κλάδου θα πρέπει να ξεκινούν από κοινή αφετηρία την αντεργατική επίθεση. Φυσικά, το κυνήγι της «ανταγωνιστικότητας» σημαίνει ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες θα σχεδιάζονται με βάση το αν εξασφαλίζεται το προσδοκώμενο κέρδος, το τι επιλογές κάνουν οι ανταγωνιστές (εντός ή εκτός συνόρων) και όχι φυσικά τις λαϊκές ανάγκες σε σύγχρονη, γρήγορη, άνετη, φτηνή και ασφαλή μεταφορά.
Ετσι, φαίνεται ότι άμεσα θα στοχοποιηθούν οι ομάδες που μέχρι σήμερα είχαν δωρεάν ή φτηνότερη πρόσβαση στους σιδηροδρόμους (π.χ. για κοινωνικούς ή ιατρικούς λόγους όπως έχουν και στη χώρα μας τα ΑμΕΑ). Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες παροχές δέχονταν τα πυρά κρατικών επιτελείων που κάθε χρόνο διαμορφώνουν τα νέα αντιλαϊκά «πακέτα». Το Ελεγκτικό Συνέδριο της χώρας είχε χαρακτηρίσει από πέρυσι τέτοιες παροχές «πρόβλημα για την ίση πρόσβαση στη δημόσια σιδηροδρομική υπηρεσία».
«Λευκή επιταγή» στην εργοδοσία
Είναι χαρακτηριστικό πως όσον αφορά τα δικαιώματα και τις συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων δε διασφαλίζεται απολύτως τίποτα. Ορίζεται ότι «μια εθνική συλλογική σύμβαση θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Ουσιαστικά, παρέχεται λευκή επιταγή στους εργοδότες, σε κάθε νέο επίδοξο επενδυτή, που για να κυριαρχήσει στην κούρσα του ανταγωνισμού θα προσφέρει δουλειά με λιγοστά δικαιώματα, επενδύοντας στην ανεργία και τη φτώχεια που αποκτούν νέες διαστάσεις και στη Γαλλία.
«Η κυβέρνηση θέλει να προσφέρει στους εργαζόμενους και τις σιδηροδρομικές εταιρείες τη δυνατότητα να διαμορφώσουν μαζί την οργάνωση και τις συνθήκες εργασίας που θα επιτρέψουν να ανταποκριθούν στα θέματα της ποιότητας των υπηρεσιών, της εγγύησης της απουσίας αθέμιτου ανταγωνισμού και της αύξησης της οικονομικής απόδοσης του συστήματος», τονίζεται στη σχετική περίληψη.
Τα πάντα θα τεθούν υπό συζήτηση υπό το νέο πρίσμα της εξασφάλισης χαμηλότερου κόστους: Το καθεστώς των προσλήψεων, η επέκταση των «έκτακτων» εργαζομένων και των εργολαβικών συνεργείων. Τα ωράρια, οι αμοιβές, μια σειρά κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων που στο συγκεκριμένο κλάδο αποτελούν μάλιστα κόκκινο πανί για την εργοδοσία επειδή - μέχρι σήμερα - λόγω της φύσης του επαγγέλματος η συνταξιοδότηση γινόταν στα 50 ή 55 χρόνια.
Διεργασίες για τον εγκλωβισμό των εργατικών συνειδήσεων
Φυσικά, η συζήτηση του νομοσχεδίου έδωσε νέα τροφή και στις διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό, που αναπτύσσονται με στόχο τον εγκλωβισμό των εργαζομένων. Ετσι, μεγάλη μερίδα του «δεξιού» UMP δηλώνει ότι θα καταψηφίσει το ν/σ. Στο ίδιο μήκος κύματος, το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» ασκεί έντονη κριτική στην «απελευθέρωση» και την είσοδο ξένων εταιρειών στον κλάδο, προκειμένου να μη διαταραχθούν τα όποια πλεονεκτήματα διατηρεί ακόμα το γαλλικό κεφάλαιο. Η ίδια η κατάθεση απανωτών τροπολογιών που επικέντρωναν (και από το «Μέτωπο της Αριστεράς» όπου συμμετέχει το Γαλλικό ΚΚ ) σε δευτερεύοντα ζητήματα προκειμένου να σταματήσουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά και οι διακηρύξεις της κυβέρνησης ότι οι πόρτες της είναι «ανοιχτές στο διάλογο» ανέδειξαν με διάφορους τρόπους ότι θα ενταθούν οι προσπάθειες παραπλάνησης και καθυπόταξης των εργαζομένων. Οσο αποκαλύπτεται όλο και πιο καθαρά ότι τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα είναι διαμετρικά αντίθετα από αυτά των μονοπωλιακών αναγκών, τόσο θα δυναμώνουν και οι προσπάθειες να πειστεί η εργατική τάξη ότι η μόνη επιλογή που έχει είναι να διαλέξει πόσο γρήγορα ή αργά θα χειροτερεύει η ζωή της και όχι να αξιοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητες που γεννά ο πλούτος που εκείνη παράγει, ώστε να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
