Οι εξελίξεις στον όμιλο της «Χαλυβουργίας» επιβεβαιώνουν ότι οι καπιταλιστές δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να εξασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους.
Ο βιομήχανος Μάνεσης, αφού ξεμπέρδεψε με την εννιάμηνη απεργία των εργατών στον Ασπρόπυργο και κατάφερε να βάλει τους «δικούς του» στη διοίκηση του σωματείου, επέβαλε εκ περιτροπής εργασία, έκανε «εθελούσιες» απολύσεις και αξιοποίησε τους εργαζόμενους για να αποσπάσει φτηνότερο ρεύμα για τις επιχειρήσεις του, όπως και οι άλλοι βιομήχανοι του κλάδου.
Τα μέτρα αυτά, όμως, δεν ήταν αρκετά. Γι' αυτό έφτασε σήμερα ένα βήμα από το να βάλει λουκέτο στη μονάδα του Ασπροπύργου, επιβεβαιώνοντας ότι τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι αγώνες των εργαζομένων, αλλά οι ίδιοι οι καπιταλιστές και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός.
Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δει κανείς και την απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει τις ομαδικές απολύσεις στη «Χαλυβουργία». Είναι μέτρο που προστίθεται σε άλλα και έχει στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Ακόμα και όταν αυτή επιτυγχάνεται με κλείσιμο μονάδων, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης ενός ομίλου.
Άλλωστε, την ίδια αναδιάρθρωση επικαλείται ο Μάνεσης για να εκβιάσει τους εργαζόμενους και στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας στο Βόλο. Για να επιβάλλει νέα μείωση στους μισθούς, τους ανακοίνωσε χτες ότι αν δεν συναινέσουν, από τα τέλη Ιούλη θα «αναδιαρθρώσει» την παραγωγή και θα «σχολάσει» τη μια από τις τρεις βάρδιες, απολύοντας 100 τουλάχιστον εργάτες.
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Οτι όσο τα εργοστάσια είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών, όσο ο δρόμος ανάπτυξης παραμένει καπιταλιστικός, όσο η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων είναι το «ευαγγέλιο» για το πότε θα ανοίγει και πότε θα κλείνει ένα εργοστάσιο, για το πόσο θα πέσουν οι μισθοί και πόσο θα μεγαλώσει η εντατικοποίηση της δουλειάς, οι εργάτες θα βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, θα προσπαθούν να περισώσουν απώλειες και να περιορίσουν ήττες.
Πολλή περισσότερο που στο κίνημα πλειοψηφεί σήμερα ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ο οποίος στέκεται απέναντι και υπονομεύει τα εργατικά συμφέροντα. Το παράδειγμα από τον κλάδο της χαλυβουργίας είναι και εδώ αποκαλυπτικό.
Την ίδια ώρα που στο Βόλο «πέφτουν κορμιά» και στον Ασπρόπυργο απολύονται δεκάδες, η πλειοψηφία της ΠΟΕΜ και των επιχειρησιακών σωματείων περιφέρονται στα υπουργικά γραφεία και ζητάνε να μειωθεί το κόστος της Ενέργειας για τους βιομήχανους!
Στην πραγματικότητα, ζητάνε μέτρα που θα ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα του κλάδου και κοροϊδεύουν τους εργάτες ότι έτσι θα σωθούν οι μισθοί και οι θέσεις εργασίας. Τα επιχειρήματα αυτά, που χρησιμοποιούν και οι εργοδότες, έχουν κριθεί στην πράξη: Πουθενά και σε κανέναν κλάδο, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν έγινε προς όφελος των εργαζόμενων και των δικαιωμάτων τους.
Ο «ανταγωνιστικός» κλάδος της ναυτιλίας, μετράει πάνω από 15.000 άνεργους ναυτεργάτες. Ο «ανταγωνιστικός» κλάδος του τουρισμού «τρέφεται» από εργαζόμενους με συμβάσεις ακόμα και της μιας μέρας, από σπουδαστές που προσφέρουν τζάμπα εργασία. Η ανταγωνιστικότητα στον κλάδο της χαλυβουργίας σημαίνει λιγότερες μονάδες πανελλαδικά, γενίκευση της «εκ περιτροπής» εργασίας, ακόμα χαμηλότερους μισθούς και περισσότερα προνόμια στους βιομήχανους.
Κανείς εργαζόμενος να μη συμβιβαστεί μ' αυτή την κατάσταση. Πολύ περισσότερο που τώρα εχουν πείρα. Για να έχει επιτυχία ένας αγώνας, να αποτρέψει αντιλαϊκά μέτρα χρειάζονται μάχες διαρκείας, να γίνεται υπόθεση όλου του κλάδου, ταξική αλληλεγγύη, απαιτούνται προϋποθέσεις συνολικής σύγκρουσης με την στρατηγική του κεφαλαίου. Το σίγουρο πάντως είναι οτι ο συμβιβασμός με την εργοδοσία η ακολούθηση του δρόμου του εργοδοτικού συνδικαλισμού δεν εξασφαλίζει την σωτηρία των εργαζομένων.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης, Σάββατο 14 Ιούνη 2014.
