της Όλγας Τεπετίδου, μουσικού παραγωγού της εκπομπής του 902 "Ηλεκτρικές Ημικρανίες"
Δευτέρα, διακοπές και να έρχεται εδώ μέσα στο άσπρο του νησιού να με βρει μία μαυρίλα και μία καταχνιά άνευ προηγουμένου. Όχι κανονική, από αυτές τις καλοκαιρινές που τις περιμένεις για να ξεπλύνουν τον τόπο και να δροσίσουν. Έπεσε η μαυρίλα και η καταχνιά, αυτό το καλοκαιρινό μπουρίνι στο άσπρο του μυαλού μου. Του έδωσα χρόνο και τελικά έφτασε να αφήνει το πνεύμα μου λίγο καθαρότερο. Το γυάλισε ίσα ίσα τόσο που να μπορεί να περιμένει το καλύτερο, το νέο. Ξεπλυμένο να αντανακλά τον ήλιο με περισσότερη δύναμη.
Επτά μήνες, κάθε Κυριακή διδασκόμουν ήθος. Αυτό για κάποιους είναι δύσκολο στην κατανόηση, κατά πως φαίνεται. Αυτό το μεγαλείο των ανθρώπων του ΚΚΕ είναι που δεν το χώρεσε ο νους τους και για αυτό προσπαθούν να το μετρήσουν σε ευρώ και αποζημιώσεις. Προσπαθούν να το σπιλώσουν αποδίδοντας του χαρακτηριστικά που βλέπουν κοιτάζοντας τους εαυτούς τους στον καθρέπτη. Μία στάση βολική που σε κάνει να σε σιχαίνεσαι λιγότερο. Να μην βλέπεις την γυαλιστερή γραμμή που αφήνεις πίσω σου προχωρώντας σαν σάλιαγκας . Όταν ζεις σαν παράσιτο σου είναι δύσκολο να καταλάβεις κάποια πράγματα και μέχρι εκεί σας καταλαβαίνω. Τα παράσιτα στερούνται τόσο νου όσο και αξιοπρέπειας. Οπότε και που σας σκοτίζουμε με ψιλά γράμματα περί ιδανικών, αξιών και ταξικής πάλης χρόνο χαλάμε και φαιά ουσία. Αφού δίπλα από όλα αυτά δεν βάζουμε μηδενικά σε μερικά χιλιάρικα ευρώ εσείς θα συνεχίσετε το δρόμο σας ανεβαίνοντας τον κορμό του δέντρου της εξουσίας αφήνοντας την ασημένια γλίτσα σας, που όσο και να λαμποκοπάει την νύχτα το πρωί γλίτσα παραμένει.
Φτάνοντας λοιπόν σε αυτή την καθαρτήρια στιγμή. Με πλυμένο μυαλό και με καρδιά πιο γεμάτη από ποτέ σας έχω νέα σάλιαγκες μου. Τον «902» δεν θα μου τον πάρετε ποτέ . Δεν θα ΜΑΣ τον πάρετε ποτέ. Δεν είναι ο σταθμός, αλλά όλα αυτά που συμβολίζει για εμάς. Είναι αυτό το κόκκινο που εσείς το κάνατε ροζ που είναι πιο κοριτσίστικο και θεωρείται πως σας φωτίζει περισσότερο.Είναι ο πατέρας μου που κάθε πρωί ερχόταν να με πάρει και άκουγε με προσήλωση.Ο φίλος που πνιγμένος ανάμεσα σε χαρτιά άκουγε για συντροφιά. Είναι η μάνα μου που εναγωνίως πάταγε τα κουμπιά της τηλεόρασης στις 3 για να δει τις ειδήσεις του σταθμού. Είναι η φωνή η δική μας που όσο και να θέλετε και να παρακαλάτε δεν σιγεί έτσι εύκολα. Είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα μας που δεν σταματάει εδώ όσο και να ραδιουργείτε. Αφήστε εμάς λοιπόν με τα κόκκινα μπλουζάκια μας και φορέστε εσείς την ροζ μπεμπέ τουαλέτα σας. Ετοιμαστείτε γιατί ποτέ δεν ξέρετε πότε μπορεί να σας έρθει μία πρόσκληση να σας δεξιωθεί ο Δασκαλόπουλος.
Ήταν πραγματικά τιμή μου η συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό για αυτούς τους 7 μήνες.
Και όπως έκλεινε και εκπομπή: Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙ!
