Δυσβάσταχτο είναι το κόστος για ένα μπάνιο. Σήμερα, πολλές παραλίες της Αττικής είναι απροσπέλαστες για το πλατύ κοινό, αφού για να απολαύσουν τη θάλασσα οι εργαζόμενοι μαζί με τις οικογένειές τους θα πρέπει να καταβάλουν σχεδόν ένα ...μεροκάματο. Τα λεγόμενα «μπάνια του λαού» έχουν γίνει προνόμιο, αφού για να μπει κάποιος σε μια από τις οργανωμένες πλαζ της Αττικής χρειάζεται να καταβάλει από 4 μέχρι και 15 ευρώ, τις καθημερινές και από 4 μέχρι και 25 ευρώ τα Σαββατοκύριακα. Και αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει ξαπλώστρα, ομπρέλα, ντουζιέρα και διάφορες άλλες ...«ευκολίες» που προσφέρουν οι παραλίες - καταστήματα θα πρέπει να πληρώσει το αντίστοιχο οικονομικό αντίτιμο.
Φυσικά, η είσοδος είναι μόνο η αρχή, αφού στις οργανωμένες πλαζ τα πάντα πληρώνονται. Συγκεκριμένα το πάρκινγκ, σε κάποιες παραλίες χρεώνεται επιπλέον, οι ξαπλώστρες, επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις χρεώνονται έξτρα και ξεκινούν από 2 και καταλήγουν στα 5 ευρώ. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ένα μπάνιο μιας τετραμελούς οικογένειας σε μια οργανωμένη παραλία να ξεκινά από 25 ευρώ, σχεδόν όσο ένα μεροκάματο, και να φτάνει μέχρι και τα 40 με 50 ευρώ.
Ολα αυτά, βέβαια, χωρίς να φάει και να πιει κανείς κάτι, από τις διάφορες καντίνες και τα μπαρ της παραλίας, γιατί τότε το κυριακάτικο ή και καθημερινό μπάνιο θα φτάσει να κοστίζει σχεδόν όσο ένα βδομαδιάτικο. Καθώς, ανάλογα με το σε ποια πλαζ βρίσκεται ο καθένας χρεώνεται ανάλογα και το νερό, ο καφές, το παγωτό και όλα τα υπόλοιπα.
Οι ελεύθερες παραλίες τελευταίο καταφύγιο για όσους - και είναι πολλοί - δεν έχουν άλλη διέξοδο
Οπότε ακόμα και το δικαίωμα στα θαλάσσια μπάνια, στην ξεκούραση και την αναψυχή γίνεται δυσπρόσιτο δικαίωμα, αφού πλέον όποιος δεν έχει θα πρέπει ή να κάτσει σπίτι του και να βλέπει τη θάλασσα από την τηλεόραση ή να πάει σε κάποια από τις ελεύθερες πλαζ που όμως δεν διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές. Στην καλύτερη περίπτωση, η υποδομή που υπάρχει είναι μόνο κάποιες ντουζιέρες, ενώ στην πλειοψηφία αυτών των παραλιών οι δήμοι στους οποίους ανήκουν, δεν μαζέουν έστω τα σκουπίδια, αφού κάνουν περικοπές σε προσωπικό και δραστηριότητες στηρίζοντας την κυβερνητική πολιτική.
Την ίδια ώρα, ο φυσικός πλούτος της χώρας ο γιαλός, οι παραλίες, τα δάση, η δημόσια περιουσία γενικότερα, έχουν ήδη μετατραπεί σε κερδοφόρα εμπορεύματα. Αρκετές από τις καλύτερες ακτές του Σαρωνικού έχουν μετατραπεί σε επιχειρηματικά ιδιωτικά φέουδα στα οποία οι λουόμενοι που αναγκαστικά καταφεύγουν πληρώνουν αδρά.
Σε οργανωμένη παραλία του Αλίμου, η Γιώτα, η Μαρία, η Μέλπω και η Δήμητρα, μόλις τέλειωσαν το Λύκειο. Ηρθαν με το λεωφορείο από τη Νίκαια. «Ακόμα και τα 8 ευρώ είναι πολλά για μας», λένε. «Οσο για διακοπές, λεωφορείο και μπάνια στις κοντινές παραλίες». Ο Δημήτρης με την οικογένειά του μένουν στον Αλιμο και μπαίνουν στην πλαζ χωρίς εισιτήριο. «Η κρίση δεν έχει στριμώξει πολύ την οικογένειά μου. Ακόμα εργαζόμαστε με τη γυναίκα μου και δεν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα που έχουν πολλοί άλλοι».
Εξω από το φράχτη της οργανωμένης πλαζ εκατοντάδες λουόμενοι στριμώχνονται στην ελεύθερη παραλία. Μια ομάδα φοιτητών έχει δώσει ραντεβού για το μπάνιο της. Ηρθαν με το λεωφορείο. Ούτε λόγος να μπουν στην οργανωμένη πλαζ. Γρήγορα η συζήτηση στρέφεται στο θέμα των διακοπών. Η Δήμητρα είναι 20 χρόνων, φοιτήτρια Νοσηλευτικής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Ζει με τους γονείς της και τα δυο αδέρφια της στα Πετράλωνα. «Ποτέ δεν πηγαίναμε διακοπές λόγω έλλειψης χρημάτων», θα μας πει. «Μερικές μέρες στη Λούτσα στο εξοχικό της γιαγιάς. Εκεί "μεταφέρουμε" την καθημερινότητα που ζούμε στην Αθήνα. Δεν αλλάζει τίποτα». Κάνει λόγο για το δικαίωμα στις διακοπές. «Διαφημίζονται "πακέτα διακοπών" για τα οποία οι περισσότεροι δεν έχουν να πληρώσουν. Πάντως, όχι οι δικές μας οικογένειες που αποτελούνται από εργαζόμενους. Ελεύθερη επιλογή δεν υπάρχει», προσθέτει.
Η Δέσποινα, φοιτήτρια της Νομικής, μένει στο Κορωπί. «Η πόλη έχει μεγαλώσει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Εδώ εξοχή είναι το Κίτσι». Οταν ήταν πιο μικρή με τον αδερφό και τη μητέρα της πήγαιναν για ένα χρονικό διάστημα στο χωριό, στη Μάνη. Για νησιά ούτε λόγος, τότε και τώρα. Φέτος θα κάνει ολιγοήμερες διακοπές στο σπίτι μιας φίλης της. «Από μικρή είχα στο μυαλό μου ότι αυτός που κάνει διακοπές πρέπει να είναι πλούσιος. Οταν τέλειωσα το σχολείο δούλεψα για να βγάλω τα χρήματα για να πάω κάπου για λίγες μέρες. Οι φοιτητές που εργάζονται, όπως εγώ, δεν μπορούν να πάνε διακοπές», τονίζει.
Ο Γιάννης είναι δευτεροετής φοιτητής του ΕΜΠ, ηλεκτρολόγος. Μένει στην Αθήνα. Το χωριό στην Τρίπολη ήταν για τον ίδιο, τον πατέρα και τη μητέρα του ο συνηθισμένος τόπος διακοπών. «Εχουμε δικαίωμα στις διακοπές, όμως η οικογένειά μου που κοπιάζει όλο το χρόνο δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Πρόπερσι διάβασα πως στις σοσιαλιστικές χώρες όλοι οι εργαζόμενοι πήγαιναν διακοπές με τα έξοδα πληρωμένα. Τότε κατάλαβα ότι αποτελεί δικαίωμα και όχι προνόμιο».
Η Μαράλ είναι δευτεροετής στη Γεωπονική. Ολη η οικογένειά της μένει στην Αθήνα. «Δεν έχουμε χωριό. Τα προηγούμενα χρόνια πηγαίναμε για πέντε μέρες διακοπές. Τώρα ούτε αυτό. Οι διακοπές θεωρούνται, πια, πολυτέλεια. Μια οικογένεια, ακόμα κι αν πάει διακοπές, θα κόψει από το φαΐ, θα πάει σε μέρη χωρίς να κάνει πολλές μετακινήσεις, αφού καύσιμα και εισιτήρια ανεβάζουν πολύ το κόστος. Οι περισσότεροι φιλοξενούνται σε συγγενείς ή φίλους».
Ο Κώστας είναι τελειόφοιτος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, κατάγεται από το Αγρίνιο. «Φέτος δε νομίζω να κάνω διακοπές. Δεν υπάρχουν χρήματα. Η οικογένειά του είναι τετραμελής. Πιο μικροί κάναμε διακοπές στο Αγρίνιο ή στο Γραμματικό, απ' όπου κατάγεται ο πατέρας μου. Οταν τέλειωσα το Λύκειο πήγα διακοπές λίγες μέρες με τους φίλους μου, αλλά τώρα ούτε αυτό».
