Της Κάλι Καρά
Δεν ήταν τυχαία η προσπάθεια να φτάσουμε στην κάλπη για τις Ευρωεκλογές χωρίς να γίνει συζήτηση για την Ευρώπη των «λαών» δηλαδή την Ευρώπη της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Δεν έπρεπε να συζητηθεί ότι οι μόνοι αριθμοί που ευημερούν για τη νέα γενιά στην Ελλάδα της ΕΕ, στην Ελλάδα της Ευρωζώνης, εκτός από τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, είναι αυτοί που αφορούν στην ανεργία, στην πορνεία και τα ναρκωτικά, ότι αυτά μοιράζει απλόχερα ο καπιταλισμός στους νέους και τις νέες της χώρας μας, μπροστά στην αδυναμία του να ικανοποιήσει όχι τις σύγχρονες, αλλά ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.
Δεν έπρεπε να γίνει γνωστό ότι «το 2008 η Eurostat εκτιμούσε πως το 46% του νεολαιίστικου πληθυσμού ηλικίας 18-34 ετών ζούσε με έναν τουλάχιστον από τους γονείς του, ενώ το 2011 έρευνα της Eurofound ανέβασε το ποσοστό αυτό στο 48%». Ότι περίπου οι μισοί ενήλικες νέοι στην Ευρώπη σε χώρες με ή χωρίς μνημόνια, ζουν ακόμη στο σπίτι των γονιών τους, παρά το γεγονός ότι είναι πιο μορφωμένοι από αυτούς, ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ξεπερνάει το 50%.
Ότι σύμφωνα με την διαπίστωση των ερευνητών, στα νοικοκυριά όπου συμβιώνουν πολλές γενιές υπάρχει πολύ χαμηλό επίπεδο ικανοποίησης από την ποιότητα ζωής και πολύ υψηλό επίπεδο στέρησης και αίσθησης κοινωνικού αποκλεισμού.
Η αναγκαστική επιστροφή στους κόλπους της οικογένειας διαμορφώνει ένα καθεστώς οικονομικής και ψυχολογικής εξάρτησης, ενοχών, θυμού, αναδίπλωσης, παθητικότητας και τελικά γίνεται πρόδρομος μιας προσωπικής σύγκρουσης, ενός παρατεταμένου άγχους, ματαίωσης και κατάθλιψης, απομακρύνει τους νέους και τις νέες από το δικαίωμά τους να κάνουν οικογένεια, να μεγαλώσουν παιδιά.
Ο νούμερο ένα λόγος για τη μορφή αυτής της «αναπηρίας», για την αφύσικη αυτή κατάσταση, είναι η ανεργία, για την οποία είναι άφθονα τα κροκοδείλια δάκρυα των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα πολυποίκιλα προγράμματα της ΕΕ που τάχα ενισχύουν την κατάρτιση ή την κινητικότητα, αποτελούν πρόκληση ιδιαίτερα για τα εκατομμύρια των νέων ανέργων, τα οποία τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες, όχι μόνο δεν μειώνουν την ανεργία αλλά τη γιγαντώνουν, ενώ με τα προγράμματα αυτά οι επιχειρηματικοί όμιλοι εξασφαλίζουν μπόλικο τσάμπα χρήμα (μόνο στην Ελλάδα 517 εκατ. ευρώ) επιδοτήσεις, απαλλαγή από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.
Η ΕΕ, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν με τις «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης της ΕΕ» - με τις οποίες συμφωνούν τόσο η συγκυβέρνηση, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ που πασχίζει να αναρριχηθεί στην εξουσία - να ανακυκλώνουν την ανεργία και τη φτώχεια, να μετατρέψουν τους νέους εργαζόμενους σε σύγχρονους σκλάβους, καταδικάζοντας τους σε μόνιμη εργασιακή ανασφάλεια, περιπλάνηση και μετακίνηση σε όλη την ΕΕ, δηλαδή στη μετανάστευση, υπηρετώντας τους στόχους της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Το εργατικό κίνημα, οι χιλιάδες άνεργοι, οι νέοι και οι νέες, δεν πρέπει να αφήσουν αναπάντητες τις προκλήσεις της ΕΕ, της κυβέρνησης και των ευρωλάγνων, που στο όνομα της ανακούφισης των ανέργων επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις εργασιακές σχέσεις λάστιχο, τους μισθούς ψίχουλα, την επιστροφή στο παιδικό δωμάτιο και το σκυμμένο κεφάλι, για να σωθούν τα κέρδη των μονοπωλίων και το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.
