Στην κυνική παραδοχή ότι «σχεδιάζουν την δουλειά μέχρι τον θάνατο» κατέφυγαν επί της ουσίας οι υπουργοί Κοινωνικών Υποθέσεων της ΕΕ στην πρόσφατη σύνοδό τους στο Λουξεμβούργο, όπου προήδρευσε ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης, στα πλαίσια της ελληνικής προεδρίας της ΕΕ.
Ειδικότερα και αναφορικά με τις συντάξεις, από τη συζήτηση προέκυψε ότι η «σύνδεση της θεσμοθετημένης ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής αποτελεί μια από τις επιλογές για τη βελτίωση της βιωσιμότητας των συνταξιοδοτικών συστημάτων. Όπου χρειάζεται, θα πρέπει να μειώνεται το τυχόν χάσμα μεταξύ θεσμοθετημένης και πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης», σημειώνουν χαρακτηριστικά.
Ξεκάθαρα λοιπόν εδώ αποκαλύπτεται ότι στα πλαίσια της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης ο σχεδιασμός προβλέπει την νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πέραν του γενικού 67ου, γεγονός που σημαίνει δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, σίγουρα πάνω από το 70ο έτος. Αυτό για να γίνει και στην χώρα μας επιβάλλεται το γενικό όριο που σήμερα είναι ήδη στο 65ο έτος να ανέβει στα 67 και στην συνέχεια πάνω από το 71ο έτος για όλους ανεξαιρέτως. Για να γίνει αυτό πρέπει οι ελάχιστες κατηγορίες ασφαλισμένων που έβγαιναν νωρίτερα στην συνταξιοδότηση να υποχρεωθούν να δουλέψουν αρκετά επιπλέον χρόνια, εάν και εφόσον μπορούν με δεδομένες την ανεργία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τις απολύσεις, ενώ συνολικά βέβαια όλοι οι ασφαλισμένοι θα εξοικειωθούν» με την «απελευθέρωσης μέσω της εργασίας». Πιο συγκεκριμένα γυναίκες με ανήλικο τέκνο, εργαζόμενοι στα Βαρέα και Ανθυγιεινά που αποχαρακτηρίζονται και θα αποχαρακτηριστούν, εργαζόμενοι σε επαγγέλματα με ειδικό καθεστώς λόγω αυξημένου επαγγελματικού κινδύνου, οι ασφαλισμένοι με αναπηρικές συντάξεις και άλλες κατηγορίες που σημαίνει για χιλιάδες ασφαλισμένους «να βλέπουν κατά πρόσωπο τον Καιάδα».
Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι μέχρι το 2017 θα καταργηθούν όλες οι δυνατότητες για πρόωρη συνταξιοδότηση με προϋποθέσεις και τα όρια ηλικίας θα είναι 67 χρονών.
Από την 1/1/21 τα παραπάνω όρια θα αλλάζουν προς τα πάνω με βάση το προσδόκιμο ηλικίας, που για την ΕΕ υπολογίζεται στα 71 χρόνια. Ήδη οι δραματικές μειώσεις σε κύριες και επικουρικές συντάξεις που θα κλιμακωθούν από την 1 Ιουλίου 2014 με περικοπή στις επικουρικές που έπεται και συνέχεια σε συνδυασμό με τον αρνητικό τρόπο υπολογισμού της σύνταξης οδηγούν πολλούς στην αναγκαστική παραμονή στην εργασία, ενώ η υψηλή ανεργία, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία και η δραματική μείωση των μισθών εκ των πραγμάτων αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης για εκατοντάδες χιλιάδες. Επίσης οι απώλειες των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης που υπολογίζονται σε πάνω 20 δισ. ευρώ, ενώ άλλα 12 δισ. ευρώ ανέρχονται οι απώλειες λόγω PSI, σύμφωνα με στοιχεία. Όμως και ο άμεσα σε εκτέλεση κυβερνητικός σχεδιασμός για την εφαρμογή του νέου ασφαλιστικού συστήματος με τους λεγόμενους 3 πυλώνες όπου το κράτος θα εγγυάται μέχρι 360 ευρώ και οι ιδιώτες μπαίνου γερά στο σύστημα μέσω των λεγόμενων «επαγγελματικών ταμείων», «ενισχύει τον Ασφαλιστικό Καιάδα» που ετοιμάζουν σε βάρος των αποκλειστικών παραγωγών του πλούτου. Τα μέτρα όμως είναι συνδυαστικά με την λεγόμενη διεύρυνση της «ενεργούς γήρανσης» στα πλαίσια της ΕΕ όπου ο εργαζόμενος «θα ξεζουμίζεται μέχρι τον τάφο» σε κακοπληρωμένες εργασίες. Τα μέτρα εμπορευματοποίησης σε υγεία - πρόνοια δεν πρέπει να διαφύγουν της προσοχής καθώς η αναπλήρωση της φθοράς της υγείας του εργαζόμενου εντάσσεται στην «πρέσσα της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιμότητας των συστημάτων. Επίσης η διασφάλιση της αποτελεσματικότητας των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης» όπου η μία κακοπληρωμένη εργασία μοιράζεται σε δύο και περισσότερα τμήματα.
Οι βάσεις για αυτές τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και της ΕΕ για το Ασφαλιστικό μπήκαν στην χώρα μας από τα μέσα της δεκαετία του 1980, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, όμως επιταχύνθηκαν και έλαβαν σάρκα και οστά στις αρχές της δεκατίας του 1990 με τους 3 αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ. Νόμους που διατήρησε ατόφιους και μάλιστα επέκτεινε πρός το χειρότερο το ΠΑΣΟΚ με τον νόμο Ρέππα και ακολούθως με τους νόμους Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, με ενδιάμεσα την ΝΔ να τους «εμπλουτίζει» επί το αντιασφαλιστικότερο. Απλά τώρα με πρόσχημα την καπιταλιστική κρίση επιταχύνονται μέτρα διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων που ήταν στον σχεδιασμό από τις αρχές του 2000. Άλλωστε τότε ανάλογα μέτρα εφαρμόστηκαν στην Γερμανία επί Σρέντερ που δεν υπήρχε κάν μνημόνιο.
