Οι δηλώσεις του υπουργού Εργασίας, Γ. Βρούτση, για το ασφαλιστικό, λίγες μόλις ώρες μετά τις συνεννοήσεις με τους εκπροσώπους της τρόικας, δίνουν το σαφές περίγραμμα για τη νέα επίθεση που σχεδιάζεται στα ασφαλιστικά δικαιώματα συνταξιούχων και ασφαλισμένων.
Επίθεση που συνοδεύεται και με μεθοδεύσεις ενάντια στα προνοιακά επιδόματα και καλύπτονται κάτω από τις εξαγγελίες για το δήθεν «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», αλλά και το στόχο που έχει τεθεί από κυβέρνηση και τρόικα για την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Στην «ουρά» αυτών των σχεδιασμών και θέλοντας να προκαταλάβει τις αντιστάσεις και τους αγώνες των εργαζομένων, η κυβέρνηση «μαγειρεύει» νέο συνδικαλιστικό νόμο, που θα ορθώνει επιπλέον εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση και ειδικά στην προκήρυξη της απεργίας.
Η τοποθέτηση του υπουργού Εργασίας δεν πρέπει να υποτιμηθεί, καθώς αποτελεί τροχιοδεικτική βολή για τους στόχους που ήδη έχει επιλέξει η κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, ο υπουργός Εργασίας ισχυρίστηκε σε δηλώσεις του την περασμένη Πέμπτη:
«Για πολλά χρόνια συντηρούσαμε ένα κατακερματισμένο σύστημα ασφάλισης πολλών ταχυτήτων, δαπανηρό και, κυρίως, άδικο και αναποτελεσματικό. Στο νέο ασφαλιστικό χάρτη που προετοιμάζουμε μεθοδικά, όλα αλλάζουν για πάντα. Στην παρουσίαση της μελέτης που εκπονείται από το ΚΕΠΕ θα αποδειχθεί ότι οι λύσεις ήταν μπροστά μας αλλά είτε δεν τις βλέπαμε είτε -ακόμη χειρότερα- δε θέλαμε ή δεν τολμούσαμε να τις δούμε».
Ζεσταίνουν την αντεργατική μηχανή
Η κυβέρνηση είναι σαφής: Το ασφαλιστικό αλλάζει και πάλι, μέσα από το «νέο ασφαλιστικό χάρτη» που ετοιμάζει και με τον οποίο, όπως είπε ο Γ. Βρούτσης, «αλλάζουν όλα»! Οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύει και η λογική που αναπτύσσει, είναι εξόχως αποκαλυπτικοί και επικίνδυνοι για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τι λέει ο υπουργός:
Πρώτο, ότι το «σύστημα είναι δαπανηρό». Κατά συνέπεια οι δαπάνες για τις συντάξεις πρέπει να μειωθούν και άρα οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι πρέπει να υποστούν νέες περικοπές στις συντάξεις τους και συνολικά στις παροχές των ταμείων.
Δεύτερο, ότι «έχουμε σύστημα πολλών ταχυτήτων, κατακερματισμένο». Αρα, το ασφαλιστικό πρέπει να αποκτήσει μία «ταχύτητα», δηλαδή όλα τα ταμεία να έχουν κοινές προϋποθέσεις και όρους συνταξιοδότησης. Και επειδή με τους νόμους του 2010 οι όροι αυτοί είναι ενιαίοι για την συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών εργαζόμενων - ασφαλισμένων, τίθεται ευθέως ζήτημα για όσες ηλικιακές ομάδες, ομάδες εργαζομένων ή ταμεία ασφαλισμένων διατηρούν ακόμα «εξαιρέσεις» από τους ενιαίους κανόνες που θεσπίστηκαν τότε.
Τρίτο, ότι «το σύστημα είναι άδικο». Για να προετοιμάσει το έδαφος, ο υπουργός επιχειρεί να καλύψει τις αντεργατικές ανατροπές που ετοιμάζονται, με το «φωτοστέφανο» της δικαιοσύνης. Μ' αυτόν τον τρόπο θέλει να καλλιεργήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και να στρέψει τη μια ομάδα συνταξιούχων και ασφαλισμένων απέναντι στην άλλη.
Τέταρτο, ότι εργαλείο των νέων ανατροπών θα είναι η σχετική μελέτη που έχει ανατεθεί από την κυβέρνηση στο ΚΕΠΕ και αναμένεται να είναι έτοιμη μέχρι το τέλος Ιούλη, ώστε μέχρι το τέλος του χρόνου να φτάσουν στη Βουλή τα νέα μέτρα.
Οι νέες δυσμενείς ρυθμίσεις θα γίνουν μέσα από τη λεγόμενη «ενοποίηση» των Ταμείων και με μπούσουλα τις μικρότερες συντάξεις και παροχές. Θα είναι δηλαδή «ενοποίηση» προς τα κάτω, όπως ακριβώς έγινε με όλες τις προηγούμενες ενοποιήσεις ταμείων.
Οι ισχυρισμοί περί «δαπανηρού συστήματος» γίνονται από τον Γ. Βρούτση όταν, σύμφωνα και με τα τελευταία επίσημα στοιχεία για τις συντάξεις του Ιούλη (πληροφοριακό σύστημα ΗΛΙΟΣ), το μέσο εισόδημα από πάσης φύσης συντάξεις (κύριες και επικουρικές) για τους 2.656.855 συνταξιούχους είναι μόλις 869 ευρώ μικτά. Δηλαδή χωρίς να αφαιρεθούν οι κρατήσεις που γίνονται στους συνταξιούχους για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και ο φόρος που αναλογεί στο εισόδημα του καθενός.
Επίσης, 664.736 συνταξιούχοι, δηλαδή ένας στους τέσσερις (25%), λαμβάνουν σύνταξη κάτω από 500 ευρώ, ενώ το 57% των συνταξιούχων, δηλαδή 1.509.763 συνταξιούχοι, έχουν εισόδημα από συντάξεις κάτω από 800 ευρώ και αυτά μικτά.
Πολιορκητικός κριός το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα»
Ανάλογο σενάριο προωθεί η κυβέρνηση και ενάντια στα προνοιακά επιδόματα. Στην προκειμένη περίπτωση, πολιορκητικός κριός για να χτυπηθούν, να περικοπούν ακόμα και να καταργηθούν τα προνοιακά επιδόματα που έχουν απομείνει είναι το πολυδιαφημισμένο από την κυβέρνηση «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα».
Από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών, γίνεται φανερό ότι το συγκεκριμένο μέτρο καθόλου δε σημαίνει στήριξη για τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που δοκιμάζονται από το φάσμα της φτώχειας και της καπιταλιστικής κρίσης. Το αντίθετο επιδιώκει η κυβέρνηση. Δηλαδή, τον περιορισμό των κονδυλίων που κατευθύνονται στην Πρόνοια, για τα οποία μαζί με την τρόικα τα θεωρούν υπερβολικά και «αναποτελεσματικά».
Η πολιτική της κυβέρνησης στη διαχείριση της φτώχειας συνίσταται στο «ανακάτεμα» όλων των επιδομάτων, ανεξάρτητα από την ειδική ανάγκη που καλύπτει το καθένα απ' αυτά, αλλά και την ομάδα που απευθύνεται. Το ανακάτωμα αυτό οδηγεί σε παραπέρα συρρίκνωση των επιδομάτων, αφού η γραμμή φτώχειας που τίθεται είναι μόλις τα 4.800 ευρώ το χρόνο για μια τετραμελή οικογένεια.
Πάνω από αυτήν τη γραμμή καμία οικογένεια δε θα δικαιούται το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα που σχεδιάζει η κυβέρνηση με την πατέντα της ΕΕ, ενώ οι οικογένειες αυτές θεωρούνται ότι βρίσκονται εκτός του κινδύνου της «ακραίας φτώχειας». Ετσι, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, από ένα δήθεν μίνιμουμ εισόδημα για κάθε οικογένεια, μετατρέπεται σε μέτρο καθορισμού της φτώχειας για το σύνολο του πληθυσμού και εργαλείο αποσάθρωσης των όποιων προνοιακών επιδομάτων έχουν απομείνει.
Από τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς η πατέντα
Ως μπούσουλας της πολιτικής που επεξεργάζεται η κυβέρνηση αξιοποιείται παλιότερη έκθεση του ΟΟΣΑ για τα λεγόμενα κοινωνικά επιδόματα, την οποία εκπόνησε για λογαριασμό της κυβέρνησης. Οπως μάλιστα εκτιμούσε για τη συγκεκριμένη Εκθεση η «Ομάδα ανάλυσης δημόσιας πολιτικής» του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, «η κεντρική ιδέα της Εκθεσης είναι η κατάργηση των περισσοτέρων επιδομάτων που λειτουργούν σήμερα και η αντικατάστασή τους από άλλα, τα οποία θα χορηγούνται με εισοδηματικά κριτήρια».
Στην ίδια ανάλυση διατυπώνονταν η εκτίμηση ότι: «Η εφαρμογή του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος (με ταυτόχρονη κατάργηση των περισσοτέρων από τα υπόλοιπα κοινωνικά επιδόματα, πλην του επιδόματος ανεργίας) αποτελεί πρόταση του ΔΝΤ. Οπως αναφέρει η σχετική Εκθεση: "Η μεγαλύτερη εξοικονόμηση μπορεί να επιτευχθεί με την κατάργηση των περισσοτέρων επιδομάτων και την αντικατάστασή τους από ένα ενιαίο πρόγραμμα ελάχιστου εισοδήματος -το οποίο θα λειτουργεί με εισοδηματικά κριτήρια και θα απευθύνεται στο χαμηλότερο 20% της κατανομής εισοδήματος (χρησιμοποιώντας αντικειμενικά κριτήρια για τον έλεγχο της φοροδιαφυγής και της απόκρυψης εισοδήματος)"».
Ετσι, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι στις τελευταίες διαβουλεύσεις της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας με τους εκπροσώπους της τρόικας τέθηκε ζήτημα για τις δαπάνες για το ΕΚΑΣ, οι οποίες κρίνονται «υψηλές». Ως εκ τούτου, στοχοποιούνται και οι χαμηλοσυνταξιούχοι στους οποίους κατευθύνονται αυτά τα ποσά.
Παράλληλα, σύμφωνα με τα στοιχεία του «Ηλιος», το ύψος της μηνιαίας δαπάνης για τα προνοιακά επιδόματα ανέρχεται στα 55 εκ. ευρώ, που σημαίνει ότι σε ετήσια βάση φτάνει τα 660 εκ. ευρώ. Αυτά τα ποσά και τα δικαιώματα των 160.000 δικαιούχων των προνοιακών επιδομάτων, αλλά και των χαμηλοσυνταξιούχων δικαιούχων του ΕΚΑΣ, επιβουλεύεται η κυβέρνηση, θεωρώντας προφανώς ότι ακόμα και αυτά τα ψίχουλα που παίρνουν είναι δαπανηρά!
Διά πυρός και σιδήρου οι ανατροπές
Μια τέτοια πολιτική εννοείται πως δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνο «διά πυρός και σιδήρου». Γι' αυτό η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου «υφαίνει» νέα εμπόδια στη δράση των συνδικάτων. Σύμφωνα με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η κυβέρνηση μεθοδεύει ώστε η απεργία να αποφασίζεται από τα πρωτοβάθμια σωματεία με τη σύμφωνη γνώμη του 50+1% των εργαζομένων που είναι γραμμένοι στο συνδικάτο και όχι απ' τις διοικήσεις ή αυτούς που συμμετέχουν στα σωματεία και στις Γενικές τους Συνελεύσεις.
Επιπλέον, θα προβλέπεται μεγαλύτερος χρόνος προειδοποίησης και υποχρεωτικά στάδια διαβούλευσης με την εργοδοσία, ενώ σχεδιάζεται να δοθεί στις επιχειρήσεις και το δικαίωμα της ανταπεργίας («λοκ άουτ»). Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η κήρυξη μιας απεργίας θα είναι στο εξής πολύ δύσκολη, έως αδύνατη.
Αλλά και στην περίπτωση που αυτή κηρυχτεί, ο εργοδότης θα εκβιάζει με «λοκ άουτ», όπως έγινε τελευταία με το Καζίνο στο Λουτράκι. Με τη θέσπιση, εξάλλου, ακόμα πιο αυστηρών τυπικών προϋποθέσεων, θα είναι ευκολότερο για τα αστικά δικαστήρια να βγάζουν παράνομες όποιες απεργίες θα κηρύσσονται στο μέλλον.
Νέα σχέδια υπάρχουν και για τον περιορισμό της χρηματοδότησης των συνδικάτων, προκειμένου να στραγγαλιστούν οικονομικά, παρά το γεγονός ότι τα λεφτά που παίρνουν προέρχονται από τις εισφορές των εργαζομένων και ποτέ δεν αποδόθηκαν στο ακέραιο. Στο στόχαστρο μπαίνουν, επίσης, οι συνδικαλιστικές άδειες, για να μπουν επιπλέον εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, ενώ μελετώνται αλλαγές και στην οργανωτική δομή των συνδικάτων, με το πρόσχημα του «κατακερματισμού».
