H υπόθεση του χρέους της Αργεντινής, μετά τη χρεοκοπία του 2001, έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο και στη χώρα μας αποκτά και πτυχές κοκορομαχίας μεταξύ της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δυνάμεων. Το χρέος των 100 δισ. δολαρίων, που προκάλεσε η πλουτοκρατία της χώρας, που πλουσιοπάροχα στηρίχτηκε από διάφορες αστικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένων και δικτατοριών, είναι και πάλι θηλιά στο λαιμό του λαού. Αυτό δε συμβαίνει γιατί η σημερινή κυβέρνηση, συνέχεια της κυβέρνησης του Νέστορ Κίρσνερ που ανέλαβε τη διαχείριση μετά τη χρεοκοπία, έκανε καλούς ή κακούς χειρισμούς. Αλλά, πρωτίστως, γιατί η Αργεντινή κινείται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Η κυβέρνηση της Κριστίνα Φερνάντες Κίρσνερ διαπραγματεύεται σε αυτό το πλαίσιο για λογαριασμό του αργεντίνικου κεφαλαίου, όπως γίνεται αυτά τα 13 χρόνια, παρότι προσπαθεί να παραπλανήσει το λαό ότι παλεύει για λογαριασμό του με τα «κοράκια». Ο δανεισμός, η συμμετοχή στις χρηματαγορές είναι υποχρεωτικά σε κάθε καπιταλιστικό κράτος. Το «κούρεμα» του χρέους, με διαγραφή μέρους του, που πραγματοποίησε η Αργεντινή και τόσο προβλήθηκε από σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, αυτόν το σκοπό εξυπηρετούσε, την εξασφάλιση της δυνατότητας επαναδανεισμού για λογαριασμό του κεφαλαίου, που πλήρωσε, πληρώνει και θα πληρώσει ο λαός.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης υποστηρίζουν υποκριτικά ότι οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαιώνουν τη δική τους επιλογή, το δικό τους μοντέλο, το οποίο όμως έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα και τα βιώνουν καθημερινά ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δηλαδή τις συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης, την επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, συνθήκες οι οποίες βεβαίως δεν είναι προσωρινές. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλοι όσοι υπερασπίζονται το μοντέλο της Αργεντινής δε μας εξηγούν γιατί μια τόσο πλούσια χώρα έχει τόσο φτωχούς ανθρώπους, έναν τόσο φτωχό λαό. Αυτοί καλούν για αλληλεγγύη στην κυβέρνηση της Αργεντινής, σε μία κυβέρνηση η οποία κάνει αυτές τις επιλογές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας που έχει ευθύνες για τις συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης που βιώνει ο λαός της.
Το παράδειγμα της Αργεντινής όντως είναι χρήσιμο για τα λαϊκά στρώματα της χώρας, για να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Τι αποδεικνύεται; Οτι με όποιο μείγμα διαχείρισης, από το αν έγινε ή όχι «κούρεμα» χρέους, από το αν η Αργεντινή είναι σε «επιλεκτική χρεοκοπία» ή κανονική, αυτός που χρεοκοπεί καθημερινά είναι ο λαός. Και αυτό δεν θα αλλάζει όσο οι ανάγκες του μπαίνουν στο «στενό κορσέ» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων, των μονοπωλιακών ομίλων. Επίσης, καμία διαπραγμάτευση, όσο σκληρή και αν είναι, εφόσον αναγνωρίζει το χρέος (όλο ή μέρος του), εφόσον κινείται στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των μηχανισμών του, ούτε βεβαίως μπορεί να αποτρέψει τις καπιταλιστικές κρίσεις ούτε να απαλλάξει το λαό από τις επιπτώσεις τους.
Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση υπάρχει, αλλά μόνο σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, ώστε να περάσουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Ωστε με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό της οικονομίας, η εργατική λαϊκή εξουσία να μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες πολύπλευρες λαϊκές ανάγκες.
