Η έναρξη των μαθημάτων στα σχολεία κάθε Σεπτέμβρη σηματοδοτεί ένα σταθμό στο δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα για την κατάκτηση της μόρφωσης. Ενα «ταξίδι» που προορισμό θα έπρεπε να έχει τη δημιουργία ανθρώπων ικανών να καταλάβουν τον κόσμο που τους περιβάλλει, με βάση τις τεράστιες κατακτήσεις της επιστήμης, να παρέμβουν στο άδικο και το λάθος, να ανοίξουν το δρόμο για την πραγματική πρόοδο σε όφελος του συνόλου της κοινωνίας και με γνώμονα την κάλυψη όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Ωστόσο, η πραγματικότητα, που «φωτίζεται» ιδιαίτερα με αφορμή το ξεκίνημα κάθε σχολικής χρονιάς, αποκαλύπτει πόσο απέχει η Παιδεία μέσα σε συνθήκες καπιταλισμού από τις πραγματικές ανάγκες αλλά και δυνατότητες.
Η πολιτική, που έχει βάλει στο στόχαστρο το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, και στην Εκπαίδευση, οδήγησε σε μεγάλα κενά στα σχολεία, τα οποία όμως και πάλι θα καλυφθούν εφήμερα, με ελαστικά εργαζόμενους εκπαιδευτικούς. Την ίδια στιγμή, περισσότερο γενικευμένο εμφανίζεται φέτος το φαινόμενο του συνωστισμού μαθητών σε τάξεις 25 - 27 παιδιών, σε σχολεία καταχρεωμένα, όπου η ύπαρξη και συντήρηση κτιρίων και ασφάλειας, η προμήθεια των απαραίτητων για τη λειτουργία τους και ο πλήρης εξοπλισμός τους φαντάζουν πολυτέλεια. Η μεταφορά των μαθητών, για μια ακόμα φορά, είναι «στον αέρα», αφού δεν υπάρχει μόνιμη αντιμετώπιση αυτής της ανάγκης χιλιάδων μαθητών με ευθύνη και φορέα το κράτος, αλλά διέπεται από επιχειρηματικούς όρους.
Το «νέο» λύκειο, που έκανε ουσιαστικά «πρεμιέρα» τον περασμένο Ιούνη στέλνοντας χιλιάδες μαθητές της Α' Λυκείου μετεξεταστέους, είναι σε φάση εφαρμογής. Με παιδιά της λαϊκής οικογένειας να είναι τα πρώτα που μένουν στην ίδια τάξη, με πολλά περισσότερα να λαμβάνουν το μήνυμα ότι δεν είναι για αυτά το ταξικό «νέο» λύκειο, αλλά η κατάρτιση, η μαθητεία, η εκμετάλλευση από νωρίς. Με το περιεχόμενο του λυκείου να «καλουπώνεται» στα μέτρα μιας τυποποιημένης γνώσης και με ορίζοντα την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση.
Η πολιτική που επιβάλλουν στην Παιδεία κυβέρνηση - ΕΕ - μεγάλο κεφάλαιο δεν περιορίζεται στο να στερεί τα στοιχειώδη, αλλά επιβάλλει και νέα μέτρα. Το πρώτο μάθημα που επιχειρεί να διδάξει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα είναι το μάθημα της υποταγής και όχι οι γνώσεις. Στην κατεύθυνση αυτή, έρχεται και η αξιολόγηση και σαν πρόκληση φαντάζει η προπαγάνδα ότι μέσω αυτής θα γίνει η «αναβάθμιση», τη στιγμή που τα προβλήματα και οι ελλείψεις «βγάζουν μάτι». Η προσμονή ότι μια πολιτική, που κόβει επιδόματα από αναπήρους, από συνταξιούχους, ξεσπιτώνει οικογένειες, θα έρθει να διαπιστώσει και να ενισχύσει τα σχολεία που «υστερούν» είναι τουλάχιστον ψευδαίσθηση.
Οι αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία έρχονται να υπηρετήσουν όσους προσβλέπουν σε αυτήν για να τους παράγει μια εργατική δύναμη στα μέτρα τους, για να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Ετσι, σήμερα που τα επιτεύγματα της ανθρωπότητας προχωρούν με αλματώδεις ρυθμούς, το καθολικό δικαίωμα στην πραγματική μόρφωση είναι σε αντίστροφη πορεία, σε συρρίκνωση. Ο δρόμος για την Παιδεία των λαϊκών αναγκών περνά μέσα από τη σύγκρουση με την πολιτική, που ξεριζώνει κάθε δικαίωμα και θέλει να ξεριζώσει και κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
