Εδωσαν και πήραν την προηγούμενη βδομάδα οι αλληλοκατηγορίες στελεχών της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος αποσταθεροποιεί τη χώρα, ενώ παράλληλα κλινόταν σε όλες τις πτώσεις η ανάγκη κοινωνικής συναίνεσης. Σε τι συνίσταται όμως αυτή, ποιον ενδιαφέρει η διασφάλισή της και γιατί τα «παλικάρια» της αστικής διαχείρισης κονταροχτυπιούνται για τον τίτλο του εγγυητή της;
Η απάντηση ανιχνεύεται στις προτροπές των ίδιων των καπιταλιστών προς το πολιτικό τους προσωπικό να βάλει τα δυνατά του, ώστε να διαμορφωθούν και να διατηρηθούν συνθήκες εθνικής ομοψυχίας μπροστά στους κοινούς στόχους που υιοθετούν όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης. «Το χρέος να γίνει βιώσιμο, να χαλαρώσει η πολιτική του μνημονίου, να αντιμετωπιστούν τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης», αυτοί είναι κοινοί «εθνικοί στόχοι», σύμφωνα με άρθρο χτεσινής αστικής εφημερίδας, αλλά ακόμα: Να προωθηθούν οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» (βλέπε αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις υπέρ του κεφαλαίου), να στηριχθεί με κάθε τρόπο η προσπάθεια ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και, βεβαίως, να έχει η Ελλάδα πρωταγωνιστικό ρόλο στις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις και τις αντιπαραθέσεις στην περιοχή. Πρόκειται γι' αυτήν ακριβώς τη σταθερότητα της αντιλαϊκής πολιτικής που τσακίζει σήμερα το λαό.
Που εγγυάται τη φτώχεια, που μετουσιώνεται σε πλούτο για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Που κατοχυρώνει την ανεργία, αφού η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κύρια εργατικής δύναμης, είναι προϋπόθεση για την έξοδο απ' την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. Που έχει ανάγκη την καταστολή και τον αυταρχισμό σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Που συνεχίζει τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε ανταγωνισμούς μονοπωλίων και σε πολεμοκάπηλα επικίνδυνα σχέδια και σενάρια ιμπεριαλιστικών πολέμων, εκθέτοντας σε θανάσιμους κινδύνους τους λαούς.
***
Αυτό είναι το πλαίσιο που έχει ανάγκη σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο και σ' αυτό το πλαίσιο συγκλίνουν ολοένα και περισσότερο τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα που διεκδικούν ρόλο και λόγο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίες οι πυκνές πια αναφορές στην ανάγκη επίτευξης συναίνεσης, ώστε από κοινού να περιφρουρήσουν αυτήν την αντιλαϊκή σταθερότητα, δημιουργώντας αρραγές μέτωπο απέναντι στο λαό, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Συναίνεση ζήτησε ο Α. Σαμαράς μιλώντας στη Βουλή, αφού ορκίστηκε στην ανάγκη σταθερότητας: «Ελάτε να βγάλουμε μαζί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (...) Βάλτε πλάτη για τη χώρα, να την κρατήσουμε ενωμένη και σταθερή».
Νερό στο όνομα της συναίνεσης ήπιε και ο Α. Τσίπρας, αφού πρώτα ορκίστηκε και αυτός στο «ευαγγέλιο» της σταθερότητας: «Δεν αρνούμαστε τη συναίνεση» αλλά στη βάση αλλαγής στο μείγμα διαχείρισης και μετά από εκλογές, «που θα δώσουν εντολή ισχυρής διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης αλλά και περιθώρια ευρείας συναίνεσης».
Χτες, εξάλλου, το κύριο άρθρο της «Αυγής» σημείωνε, διαβεβαιώνοντας για την προσήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιλαϊκή σταθερότητα και στην αναγκαία επίτευξη συναίνεσης για την επιβολή της στο λαό: «... Η κυβέρνηση αναδιπλώνεται και καταφεύγει στην "εθνική συναίνεση". Πράγματι, η διαπραγμάτευση για την ανασυγκρότηση της χώρας επιβάλλει να αναζητηθούν οι δυνατότητες εθνικής και κοινωνικής συμφωνίας (...) Η βάση της συνεχιζόμενης αδιέξοδης πολιτικής είναι ότι η μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου αρνείται να θέσει στην ατζέντα της συζήτησης με τους πιστωτές το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Αντιθέτως το θεωρεί βιώσιμο (...) Με την όψιμη επίκληση της "εθνικής συναίνεσης" η κυβέρνηση επιδιώκει να "παγώσει" τις πολιτικές εξελίξεις και να διασωθεί. Δεν επιδιώκει συνεννόηση αλλά παράταση της εξουσίας της και του Μνημονίου. Η εθνική - κοινωνική συναίνεση είναι αναγκαία, ως αφετηρία όμως ενός νέου συσχετισμού που θα προκύψει από τις εκλογές στη βάση ενός νέου προγράμματος, έξω από τους καταναγκασμούς των τελεσιγράφων των δανειστών, με προτεραιότητες την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής καταστροφής, την επανεκκίνηση της οικονομίας, την αναδιάρθρωση του χρέους και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (...) Είναι περίεργο που η κυβέρνηση επιμένει να ζητεί "συναίνεση" σε μια πολιτική που ούτε τις αγορές δεν κατορθώνει, τελικώς, να "εξημερώσει", παρότι τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά και αδιαλείπτως. Οι εκλογές είναι η μοναδική - δημοκρατική διέξοδος προκειμένου να προληφθεί η διάχυση της πολιτικής αστάθειας που πυροδοτεί η κυβερνητική τακτική...».
***
Είχε προηγηθεί ο Γ. Σταθάκης, τομεάρχης ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, που έθεσε τρεις όρους για συναίνεση: Διαπραγμάτευση του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, χαλάρωση της πολιτικής του μνημονίου, εννοώντας δυνατότητα στήριξης με ζεστό χρήμα του κεφαλαίου, αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της Ευρωζώνης.
Πρόκειται για «όρους» που θα συνυπέγραφαν όλα -μηδενός εξαιρουμένου- τα κόμματα της διαχείρισης, γεγονός που επεσήμανε ο αστικός Τύπος, δίνοντας χώρο στις σελίδες του για τη ζύμωση επωφελών για την αστική τάξη διεργασιών, έστω και αν αυτές βρίσκονται ακόμα στα σπάργανα. Ο καβγάς τους είναι ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» σε αυτήν τη διαδικασία.
Στον αντίποδα, εργατική τάξη και φτωχά λαϊκά στρώματα, απαιτείται σήμερα τη συναίνεσή τους στη διαπίστωση των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, να την επεκτείνουν και στις αιτίες που τα προκαλούν, όπως και στην ανάγκη οργάνωσης της πάλης για το αποφασιστικό αντιπάλεμά τους. Εδώ, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν την άκρη του νήματος και να κάνουν αποφασιστικά βήματα μπροστά, με οδηγό τα συμφέροντά τους.
