Οσο περισσότερο επιβεβαιώνεται ότι κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ συναντιούνται στο πλαίσιο που ορίζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ (που αποτελεί τον «οδικό χάρτη» για την ικανοποίησή τους), τόσο θα σηκώνουν κουρνιαχτό για ζητήματα επουσιώδη, τα ίδια πάνω κάτω με αυτά για τα οποία χάλαγαν τον τόπο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πριν από μερικά χρόνια: Διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα κ.λπ.
Πάνω σε αυτήν τη βάση στήθηκε και η αποπροσανατολιστική κοκορομαχία συγκυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ τις προηγούμενες μέρες, επιχειρώντας πίσω από αυτή να κρύψουν τις ουσιαστικότατες εξετάσεις που δίνουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Προηγήθηκε η προεδρολογία και η εκλογολογία, οι δημοσκοπήσεις και η παραφιλολογία για τη δυνατότητα εκλογής ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) από την παρούσα Βουλή. Στο έδαφος αυτό, της ανεύρεσης των βουλευτών που θα ψηφίσουν υπέρ ή κατά του υποψήφιου επόμενου ΠτΔ, συνεχίστηκαν και οι διεργασίες αναδιάταξης στο αστικό πολιτικό σκηνικό, με τη συγκυβέρνηση να ποντάρει στον προσεταιρισμό «ανεξάρτητων» βουλευτών, τον ΣΥΡΙΖΑ να «συζητά» με τους ΑΝΕΛ για κοινές «νομοθετικές πρωτοβουλίες» στη Βουλή, τη ΔΗΜΑΡ να προσανατολίζεται σε μια «κυβέρνηση της Αριστεράς και της ευθύνης», το «Ποτάμι» και το Στ. Θεοδωράκη να κάνουν προσώρας κόνξες στον Αλ. Τσίπρα επειδή συνδιαλέγεται με τον Π. Καμμένο, στο ΠΑΣΟΚ να αρπάζονται μεταξύ τους για το πώς και με ποιον θα προχωρήσει η αναμόρφωση της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας και πάει λέγοντας.
Στο ίδιο φόντο εντάσσεται η μόνιμη τρομοκρατία που ασκεί η κυβέρνηση ώστε να στοιχηθεί ο λαός πίσω από την πολιτική εξυπηρέτησης των μονοπωλίων, να μην υπάρχει καμία αμφισβήτησή της, καμία καθυστέρηση στην υλοποίηση και νέων αντεργατικών μέτρων, για να μην επέλθει η ...καταστροφή της χώρας!
Από κοντά και η σκανδαλολογία, οι μπηχτές από τον ΣΥΡΙΖΑ για προσπάθειες χρηματισμού «ανεξάρτητων» βουλευτών προκειμένου να υπερψηφίσουν ΠτΔ, δίνοντας έτσι παράταση στη θητεία της παρούσας κυβέρνησης.
Ταυτόχρονα ζητούν «συναίνεση»
Διόλου τυχαία, την ίδια στιγμή που τα κόμματα της αστικής διαχείρισης στήνουν τέτοιους καβγάδες, συμφωνούν απολύτως στο ζήτημα της εξασφάλισης «συναίνεσης» υπέρ των στόχων του κεφαλαίου. Εξ ου και δεν έλειψαν από καμιά πλευρά οι εκκλήσεις περί «συνεννόηση», με μόνη διαφωνία το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην όλη διαδικασία και τις αλληλοκατηγορίες τους να εστιάζουν στο ποιος αποσταθεροποιεί τη χώρα και την οικονομία...
Ενδεικτικά, η κυβέρνηση ζήτησε συναίνεση στην εκλογή ΠτΔ στο όνομα της σταθερότητας και της κρισιμότητας των διαπραγματεύσεων για το κρατικό χρέος. «Ελάτε να βγάλουμε μαζί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (...) Βάλτε πλάτη για τη χώρα, να την κρατήσουμε ενωμένη και σταθερή», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, μιλώντας την προηγούμενη Παρασκευή στη Βουλή. Και επίσης: «Περιφρουρούμε με κάθε τρόπο το αίσθημα σταθερότητας, δείχνοντας ότι η Ελλάδα μένει στο δρόμο της εξυγίανσης, των πλεονασμάτων, των μεταρρυθμίσεων και της ανάπτυξης». Διαβεβαιώσεις από πλευράς Σαμαρά στα μονοπώλια πως το παρόν κυβερνητικό σχήμα εγγυάται τη σταθερότητα για συνέχιση των αντιλαϊκών περικοπών, των ματωμένων πλεονασμάτων και των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, όλα προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάκαμψη.
«Δεν αρνούμαστε τη συναίνεση», απαντούσε ο Τσίπρας αλλά στη βάση αλλαγής στο μείγμα διαχείρισης και μετά από εκλογές, «που θα δώσουν εντολή ισχυρής διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης αλλά και περιθώρια ευρείας συναίνεσης». Και ακόμα: «Το μεγάλο δυστύχημα για εσάς είναι ότι δεν μπορείτε να αποσταθεροποιήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως ταυτόχρονα να αποσταθεροποιήσετε και τη χώρα». Καθαρό και το μήνυμα Τσίπρα στο μεγάλο κεφάλαιο ότι η επόμενη, η δική του κυβέρνηση, εγγυάται τη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου του κεφαλαίου και της ΕΕ, που η παρούσα κυβέρνηση αδυνατεί να διασφαλίσει.
Κάπου στη «μέση» εμφανίστηκαν διάφοροι βουλευτές, «ανεξάρτητοι» αλλά και κυβερνητικοί, να ζητούν συναίνεση χωρίς εκλογές αλλά με «νέες κυβερνητικές λύσεις από την παρούσα Βουλή».
Διαγκωνισμοί για τη θέση του διαχειριστή
Οι τοποθετήσεις αυτές έρχονται, ουσιαστικά, ως ανταπόκριση στις απαιτήσεις αστικών επιτελείων που εδώ και καιρό βάζουν επιτακτικά το θέμα της «συνεννόησης» μεταξύ των κομμάτων της αστικής διαχείρισης.
Συνεννόηση σε δύο άξονες: Και για τα κρίσιμα ζητήματα για την κερδοφορία των εγχώριων μονοπωλίων (με βασικότερα τα ζητήματα της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους και της προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων) αλλά και για την ίδια τη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να εξασφαλίζει την καλύτερη χειραγώγηση πλατιών εργατικών - λαϊκών μαζών.
Αλλο ένα ζήτημα όπου διαγκωνίζονται κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, το ποιος από τους δύο μπορεί να εξασφαλίσει τη συναίνεση πλατιών εργατικών - λαϊκών στρωμάτων στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, ποιος από τους δύο μπορεί καλύτερα να συμβάλει στο χαμήλωμα των απαιτήσεων του λαού, στη στράτευση πίσω από το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης με την προσμονή ότι από αυτήν θα περισσέψουν κάποια ψίχουλα για τους εργαζόμενους.
Κάπως έτσι είχαμε πρόσφατα, π.χ., το πολυδιαφημισμένο ταξιδάκι κυβέρνησης - ΓΣΕΕ - εργοδοτικών οργανώσεων στη Γενεύη και τη μεταξύ τους συμφωνία ενόψει νέων αντεργατικών μέτρων. Και, από την άλλη, τον Τσίπρα στην Ελληνική Ενωση Επιχειρηματιών να διαβεβαιώνει ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εγγύηση για «την έξοδο από την καταστροφή με την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση»...
Δουλεύουν για το μεγάλο κεφάλαιο
Ωστόσο, τι δουλειά έχει ο λαός να διαλέξει ποιος από τους δύο «πυλώνες σταθερότητας» θα συνεχίσει την αντεργατική πολιτική που τον τσακίζει για τα κέρδη του κεφαλαίου; Γράφαμε πριν μερικές ημέρες στο «Ριζοσπάστη»: Ποιον βολεύει όλος αυτός ο κουρνιαχτός της αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης που σηκώνεται; Οσους θέλουν το λαό στη γωνία, φοβισμένο, να υποτάσσεται στους σημερινούς αντιλαϊκούς μονόδρομους, να τους ανέχεται, να αυταπατάται ότι μια αλλαγή στην κυβέρνηση, μια εναλλαγή στη φόρμα αστικής διαχείρισης, στα χνάρια του ίδιου δρόμου, τάχα κάτι καλό θα φέρει.
Αυτός που βολεύεται, βέβαια, έχει όνομα και επώνυμο, ονομάζεται μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, μονοπώλια, κεφάλαιο και είναι αυτοί που αποτελούν το βασικό αντίπαλο του λαού, που τις περισσότερες φορές μένει αθέατος. Ωστόσο τη ...δουλειά του την κάνει.
Π.χ., η συζήτηση για το «τέλος των μνημονίων» και την ενδεχόμενη αποχώρηση του ΔΝΤ, απ' όπου και αν την πιάσει κανείς, ό,τι κι αν λένε συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα όσο κι αν προβάλλεται ως τέτοια.
Αλήθεια, θα τελειώσουν τα αντιλαϊκά μέτρα αν στο σχεδιασμό τους σταματήσει να συμμετέχει άμεσα το ΔΝΤ; Θα αλλάξει κάτι στη ζωή του λαού αν στο εξής τα παζάρια για τους ρυθμούς και το εύρος των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων γίνονται αποκλειστικά στο πλαίσιο της μόνιμης επιτήρησης όλων των κρατών - μελών, που προβλέπεται από τις στρατηγικές συμφωνίες της ΕΕ;
Τίποτε δε θα αλλάξει στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου. Τα ευρωπαϊκά μνημόνια διαρκείας θα συνεχίσουν να συνθλίβουν τα εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων, όπως γίνεται σε όλα τα κράτη - μέλη, με ή χωρίς ειδικά προγράμματα στήριξης σαν αυτό της Ελλάδας.
Αλλού το συμφέρον του λαού
Επομένως, ζητούμενο για το λαό είναι να χαλάσει όλα τα σχέδια των αστικών επιτελείων. Να μην «τσιμπήσει» στις κοκορομαχίες των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, που τσακώνονται για το ποιος θα γίνει ο εκλεκτός του συστήματος που θα διαχειριστεί τα μνημόνια της ΕΕ και του κεφαλαίου, που θα συνεχίσει το δρόμο που γεννά τη σήψη και οδηγεί το λαό σε μεγαλύτερη χρεοκοπία. Να μην υποκύψει ο λαός στις εκκλήσεις τους για πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Αντίθετα, να οργανώσει την πάλη του για την ανάκτηση όλων των απωλειών που υπέστη τα τελευταία χρόνια. Να δυναμώσει η πάλη για κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων των μνημονίων αλλά και των προηγούμενων, που έβαλαν τις βάσεις για σαρωτικές ανατροπές κύρια σε εργασιακά και ασφαλιστικό. Να παρέμβει αποφασιστικά στις εξελίξεις, με ισχυρό κίνημα και Λαϊκή Συμμαχία, με δυνατό ΚΚΕ.
Αυτή η πάλη δεν μπορεί παρά να συνδέεται με το στόχο της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ, σε αντιπαράθεση με τις συνολικές επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, με την εξουσία στα χέρια του λαού, που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα βάλει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης προς όφελός του, χωρίς μνημόνια διαρκείας και δεσμεύσεις για μεταρρυθμίσεις υπέρ των μονοπωλίων.
