Εδώ και πάνω από ένα μήνα, μια σειρά Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, συνδικάτα, συνδικαλιστές δίνουν τη μάχη για την επιτυχία του πανελλαδικού - παλλαϊκού συλλαλητηρίου την 1η του Νοέμβρη στην Αθήνα και της δίμηνης αγωνιστικής καμπάνιας.
Στο πλαίσιο της παρέμβασης και με οδηγό το σύνθημα «ήρθε η ώρα ν' ακουστεί και η δική μας φωνή, η φωνή του λαού, η φωνή των χιλιάδων βασανισμένων, των απολυμένων, των ανέργων», οργανώθηκαν και οργανώνονται εκατοντάδες κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις από εργατικά συνδικάτα, φορείς των αγροτών, των ΕΒΕ, της νεολαίας, να παρθούν εδώ και τώρα μέτρα που θα ανακουφίζουν το λαό από τα μεγάλα προβλήματα που τον πνίγουν.
Εργάτες - υπάλληλοι - άνεργοι - αυτοαπασχολούμενοι - αγρότες - γυναίκες - νέοι και νέες ενώνουν τη φωνή τους, για να δώσουν μια μεγάλη λαϊκή, εργατική απάντηση, για να δείξουν τη δύναμή τους.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ απευθύνθηκαν και απευθύνονται σε όλα τα συνδικάτα, χωρίς προκαταλήψεις και κάλεσαν όλους τους εργαζόμενους να δώσουν το «παρών», να πάρουν μέρος στη μεγάλη αυτή λαϊκή κινητοποίηση.
Η πρωτοβουλία αυτή βρήκε και βρίσκει σημαντική απήχηση.
Ηδη, μέχρι τώρα, έχουν πάρει αποφάσεις συμμετοχής και συνδιοργανώνουν το πανελλαδικό συλλαλητήριο πάνω από 400 συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς του κινήματος. Ανάμεσά τους, 14 Εργατικά Κέντρα, 12 Ομοσπονδίες ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, εκατοντάδες σωματεία, ανάμεσά τους 70 από το Δημόσιο, μπλόκα των αγροτών, φορείς και ενώσεις αυτοαπασχολούμενων, γυναικών και νεολαίας. Μέρα με τη μέρα οργανώνονται, καταστρώνουν σχέδια, κουβεντιάζουν πρόσωπο με πρόσωπο με το συνάδελφο για την ανάγκη να κατέβει στο δρόμο την 1η του Νοέμβρη.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις σωματείων που έχουν πάρει αποφάσεις συμμετοχής, μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, κόντρα στην πλειοψηφία του ΔΣ. Είναι επίσης πολλές οι περιπτώσεις σωματείων που έχουν πάρει ομόφωνες αποφάσεις συμμετοχής, παρά το γεγονός ότι σε αυτά δεν έχουν πλειοψηφία οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
Να προβληματιστεί κάθε καλοπροαίρετος
Αυτήν τη σημαντική προσπάθεια που κάνουν εκατοντάδες συνδικάτα, για να βγει ο λαός μας στο προσκήνιο, να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να σηκώσει το μπόι του, να βγει στην αντεπίθεση, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Δημόσιο και ειδικά στην εκπαίδευση την υπονομεύουν, την αντιπαλεύουν με τον πιο άθλιο τρόπο.
Αξίζει να σταθούμε στα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιούν και που πρέπει να προβληματίσουν κάθε καλοπροαίρετο συνάδελφο:
- Λένε, ανάμεσα σε άλλα, ότι «το συλλαλητήριο στη 1 Νοέμβρη είναι κομματική - παραταξιακή πρωτοβουλία, κομματική παρέλαση, είναι καπέλο από τα πάνω, είναι κίνηση περιχαρακωμένη». Τι κι αν έχουν πάρει αποφάσεις εκατοντάδες Γενικές Συνελεύσεις, σωματεία, αγροτικά μπλόκα και τόσοι άλλοι φορείς; Τι κι αν κινητοποιούνται τόσοι και τόσοι κάτω από το βάρος των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων; Είναι όλοι τους προφανώς κομματικά υποκινούμενοι. Είναι κομματικά ελεγχόμενοι και περιχαρακωμένοι οι απεργοί της Coca-Cola, οι εργαζόμενοι του Hilton, το σωματείο «Βοήθεια στο Σπίτι», 26 ΕΛΜΕ και Σύλλογοι Δασκάλων κ.ά. Είναι «καπέλο» και «κομματικές» οι αποφάσεις αυτών των συνδικάτων που θέλουν να μπουν μπροστά στην υπόθεση της λαϊκής αντεπίθεσης και δεν είναι «καπέλο» και «κομματική» η επιδίωξη των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να διαλέξει το κίνημα ποιο κόμμα (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) θα διαχειριστεί κυβερνητικά την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την οικονομική κρίση. Τι να πει κανείς;
- Είπαν επίσης: «Λέμε "όχι" στο συλλαλητήριο στη 1 Νοέμβρη, επειδή δεν ήρθατε πρώτα να κουβεντιάσουμε το πλαίσιο». Δε χρειάζονται πολλά λόγια για να αποκαλυφθεί η εμπάθεια αυτών των δυνάμεων απέναντι σε κάθε σωματείο που διαλέγει το δρόμο της ταξικής πάλης, που δε θέλει να σκύψει το κεφάλι, να συμβιβαστεί με τη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα που διαμορφώνουν ΕΕ και μονοπώλια. Ας μας πουν λοιπόν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πού διαφωνούν σε όλα αυτά που προτείνουν και διεκδικούν αυτά τα σωματεία;
- Λένε οι ίδιοι: «Καλά, κάντε εσείς ό,τι σχεδιάζετε για τη 1 Νοέμβρη, εμείς θα κάνουμε άλλες κινητοποιήσεις στις 10/10, στις 20/10 με τη ΔΟΕ κ.ά.». Εμείς κι εσείς λοιπόν! Εδώ πραγματικά ξεπερνούν κάθε όριο. Διασπούν, τσακίζουν τους αγώνες, όταν αυτοί λένε τα πράγματα με τ' όνομά τους, όταν το περιεχόμενό τους αντιπαλεύει επί της ουσίας το σύστημα και την αντιλαϊκή ευρωενωσιακή πολιτική.
Δε δίνουν δεκάρα για την επιτυχία των αγώνων
Και κάτι ακόμα: Προσπάθησαν οι ίδιες δυνάμεις στη συνεδρίαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ στις 16 Σεπτέμβρη να βάλουν θέμα γενικής απεργίας λίγο πριν τη 1 Νοέμβρη. Ο στόχος είναι προφανής: Να υπονομεύσουν την απόφαση εκατοντάδων σωματείων, κύρια του ιδιωτικού τομέα, για κάθοδο στην Αθήνα. Είναι κυριολεκτικά αδίστακτοι. Δε δίνουν δεκάρα για την επιτυχία των αγώνων, προτείνουν γενικές απεργίες λες και είναι καραμέλες, μόνο και μόνο για μικροκομματικούς - παραταξιακούς λόγους. Τον παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό τον γνωρίσαμε, τώρα γνωρίζουμε και το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Είναι φανερό πως χρέος όλων των εργαζομένων είναι όχι μόνο ν' απαλλαγούμε από το σημερινό, αλλά και να προφυλαχτούμε από τον αυριανό κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Νίκος ΔΑΡΔΑΛΗΣ, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ και του ΔΣ της ΟΛΜΕ
Ηλίας ΠΑΤΙΔΗΣ, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και του ΔΣ της ΟΛΜΕ
Δε γίνεται να είσαι και με το θύτη και με το θύμα
Την ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ με την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να εμπλακεί στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, επιβεβαιώνει η νέα ανακοίνωση με ημερομηνία 7/10 σχετικά με τις εξελίξεις στη Βόρεια Συρία και τα εγκλήματα των τζιχαντιστών. Ανάμεσα σε άλλα, σημειώνεται για το ρόλο της ελληνικής κυβέρνησης: «Η ελληνική κυβέρνηση, που προτιμά το "ρόλο του ουραγού" και πρόθυμου σύμμαχου "άνευ όρων" (σ.σ.: δηλαδή με όρους θα ήταν αλλιώς;), θα έπρεπε πρωτίστως να δραστηριοποιηθεί με ουσιαστικές πρωτοβουλίες, στον ανθρωπιστικό τομέα, ώστε να αποσταλούν όλα τα αναγκαία φαρμακευτικά και αλλά υλικά για να αντιμετωπιστεί μια ανθρώπινη τραγωδία μαζικών διαστάσεων από την ΕΕ. Ταυτόχρονα θα έπρεπε να ασκηθούν πιέσεις προς την ΕΕ και τον ΟΗΕ, για την απορρόφηση των Σύρων προσφύγων, ώστε η Μεσόγειος να μη γίνει ένας "απέραντος υγρός τάφος" για χιλιάδες ανθρώπους».
Η ανακοίνωση αυτή βεβαίως έχει πιο προσεκτικές διατυπώσεις από προηγούμενη ανακοίνωση - μνημείο στις 26/9, που το τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν έχει«στρατηγική που να εξασφαλίζει τα συμφέροντα της χώρας» και την προέτρεπε «να μην εξοπλίσει μόνο τους Κούρδους του Ιράκ, αλλά και αυτούς της Συρίας», ενώ ζητούνταν και «διπλωματικές πρωτοβουλίες και παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας».
Παίρνοντας υπόψη τις κατηγορηματικές δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι «δεν αμφισβητείται η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ», γίνεται ξεκάθαρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «λύσεις» στο πλαίσιο αυτών των λυκοσυμμαχιών. Είναι και αυτό μια προβολή στο μέλλον από μια ενδεχόμενη «αριστερή» κυβέρνηση που «θα τηρήσει τις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας». Ας προβληματιστούν λοιπόν οι εργαζόμενοι, γιατί η αποδοχή των ευρωατλαντικών δεσμεύσεων μόνο νέα δεινά μπορεί να τους φέρει. Δεν μπορεί να είσαι και με το θύτη (τους ιμπεριαλιστές που δημιούργησαν το χάος στο Ιράκ και τη Συρία) και με το θύμα (τους λαούς που ματώνουν εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων). Φυσικά για το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει αντίφαση οι ιμπεριαλιστές που δημιούργησαν όλη αυτήν την κατάσταση να καλούνται να επέμβουν δήθεν για τη σωτηρία των Κούρδων.
Για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στην Ερώτηση της Χρυσής Αυγής
Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στο φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής γίνεται για άλλη μια φορά προκλητική. Συγκεκριμένα, βουλευτής της Χρυσής Αυγής κατέθεσε Ερώτηση στη Βουλή περί δήθεν πολιτικής προπαγάνδας στα σχολεία, με αφορμή την ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Παύλου Φύσσα που κράτησαν μαθητές κι εκπαιδευτικοί σε πολλά σχολεία στις 18 Σεπτέμβρη, επέτειο ενός χρόνου από τη δολοφονία του από φασιστοειδή. Στην ερώτηση της Χρυσής Αυγής γίνεται αναφορά σε σχολεία της Κεφαλονιάς που τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή και η επόμενη κίνηση της κυβέρνησης ήταν να ζητήσει από τους διευθυντές των σχολείων της Κεφαλονιάς να ενημερώσουν τη διοίκηση της εκπαίδευσης για τις απόψεις και τις ενέργειές τους για το θέμα!
Αποτελεί πρόκληση η κυβερνητική στάση, πόσο μάλλον που δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση δείχνει τέτοια σπουδή να συρθεί από τα κελεύσματα του φασιστικού μορφώματος. Πριν δύο χρόνια είχε ζητήσει στοιχεία από τους δήμους της χώρας για τα παιδιά μεταναστών που φοιτούν στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, πάλι μετά από Ερώτηση βουλευτών της Χρυσής Αυγής, ενώ είχε προχωρήσει και σε ΕΔΕ σε βάρος εκπαιδευτικών της Λευκάδας με αφορμή καταγγελία φασιστοειδών για μια σχολική γιορτή. Από τότε μέχρι τώρα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, έχει αποκαλυφτεί πολύ πιο έντονα ο ρόλος και ο χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής, και όμως, η κυβέρνηση ακολουθεί και πάλι την ίδια τακτική, να σέρνεται από τα κελεύσματα του φασιστικού μορφώματος.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι απλά ακολουθήθηκε υπηρεσιακά μια τυπική διαδικασία και, για λόγους ενημέρωσης, από το Τμήμα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου του υπουργείου Παιδείας έφτασε μέσω των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης μέχρι τα σχολεία η Ερώτηση της Χρυσής Αυγής και το έγγραφο που ζητά εξηγήσεις από τους διευθυντές. Ομως δεν είναι έτσι. Καταρχάς δεν ακολουθείται απαραίτητα για κάθε Ερώτηση βουλευτή που κατατίθεται στη Βουλή η ίδια διαδικασία. Δεύτερον, οι εκδηλώσεις μνήμης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα πήραν δημοσιότητα, δεν μπορεί να μην ήταν γνωστές στο υπουργείο. Επίσης γνωστό ήταν και το κάλεσμα μαζικών φορέων, όπως της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) και κάποιων ΕΛΜΕ, να τηρηθεί στις 18 Σεπτέμβρη ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του δολοφονημένου νεαρού μουσικού. Δεν πρόκειται λοιπόν ούτε για τυπική διαδικασία, ούτε για ανάγκη ενημέρωσης του υπουργείου.
Κάλλιστα θα μπορούσε το υπουργείο να δώσει πολιτική απάντηση στους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, υπερασπίζοντας τους εκπαιδευτικούς και τα σχολεία που, όπως οφείλουν, στέκονται ενάντια στο φασισμό, την εγκληματική του ιδεολογία και τις ανάλογες πράξεις του. Η επιλογή της κυβέρνησης όμως ήταν να ζητήσει εξηγήσεις από τους διευθυντές και γι' αυτό η στάση της είναι προκλητική κι επικίνδυνη. Γιατί είναι επικίνδυνο να αντιμετωπίζεις το φασισμό τάχα μου «θεσμικά», «τυπικά», «ισότιμα», αφήνοντάς του χώρο να χύνει το δηλητήριό του. Είναι ακόμα πιο επικίνδυνο όταν μιλάμε για σχολεία, δηλαδή για τη διαπαιδαγώγηση νέων ανθρώπων, να μη θεωρείται αυτονόητη η καταδίκη του φασισμού, αλλά να ζητούνται εξηγήσεις από τους εκπαιδευτικούς όταν ενοχλούνται τα φασιστοειδή!
