Το συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη ήταν αδιαμφισβήτητα πετυχημένο. Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν περικλείει μόνο την έννοια της μαζικότητας, αλλά και άλλων ποιοτικών χαρακτηριστικών. Ορισμένα από αυτά είναι:
1ον. Η δουλειά που προηγήθηκε: Αναμφίβολα, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα ΔΣ όπου είμαστε πλειοψηφία, παρά τις δυσκολίες και το φόρτο των καθηκόντων, κατάρτισαν πρόγραμμα δράσης, μπήκε το ζήτημα της συμμετοχής στο συλλαλητήριο σε εκατοντάδες σωματεία που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είναι μειοψηφία και σε πολλά από αυτά πάρθηκαν θετικές αποφάσεις. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει κάτι σημαντικό: Για πρώτη φορά, τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια, ένα συλλαλητήριο που οργανώθηκε με πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, στις δοσμένες δύσκολες συνθήκες, αλλά και σε μια περίοδο που δεν υπήρχε κάποια αιχμή γύρω από το Ασφαλιστικό - Εργασιακό, ή η ψήφιση κάποιου νόμου - οδοστρωτήρα, έγινε γνωστό σχεδόν παντού. Γεγονός πολύ χρήσιμο και διδακτικό για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης, κόντρα στην αποσιώπηση της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Η οργάνωση του συλλαλητηρίου, η πορεία μέχρι να φτάσουμε σε αυτό, βοήθησαν να ανοίξει η συζήτηση με τον εργαζόμενο λαό για το τι είναι ανασύνταξη, τι κίνημα χρειαζόμαστε. Από αυτή τη συζήτηση πρέπει να γίνει προσπάθεια να γενικευτούν συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε στο μέτρο του δυνατού τις δυσκολίες που συναντάμε, τις συγχύσεις και τις αυταπάτες που υπάρχουν στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι ως σύνθημα η ανασύνταξη του κινήματος για την πλειοψηφία των εργαζομένων είναι κενό γράμμα, χρειάζεται κόπος, υπομονή και επεξεργασία για το πώς θα «χωνευτεί» αυτό το ζήτημα.
2ον. Χωρίς να υποτιμάμε τις δυσκολίες, το συλλαλητήριο έδωσε το έναυσμα να δημιουργηθεί κλίμα ανάτασης, κόντρα στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, κόντρα σε μια λογική που προβάλλει ότι κανένας δεν κινητοποιείται, οι συγκεντρώσεις είναι άμαζες, ο λαός αποδέχεται παθητικά τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται, κ.ο.κ.
3ον. Η δουλειά που προηγήθηκε βοήθησε στο να δοθεί απάντηση απέναντι στο δικομματικό καβγά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, π.χ., για το χαρακτήρα αυτής της αντιπαράθεσης, την ανύπαρκτη σχέση του με τα λαϊκά συμφέροντα, για το πόσο επιζήμιο είναι για το λαό να παρακολουθεί σαν θεατής τις εξελίξεις.
4ον. Το συλλαλητήριο έδωσε ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που λένε ότι το ΠΑΜΕ δεν κάνει τίποτα, έχει παραιτηθεί από τους αγώνες, τη ρήξη με την κυβέρνηση, τα μνημόνια κ.λπ., χωρίς να σημαίνει ότι αυτή είναι μόνο η απάντηση σε αυτή τη λάσπη.
5ον. Με το συλλαλητήριο και την προετοιμασία του φάνηκε ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα, χωρίς να υπερβάλλουμε, ριζοσπαστική, μέσα στους εργαζόμενους, που ακούει, παρακολουθεί, εμπιστεύεται τη φωνή του ΠΑΜΕ. Ολα αυτά φυσικά συνυπάρχουν με συγχύσεις, μπερδέματα και επιφυλάξεις.
6ον. Τονώθηκε το ηθικό μερίδας εργαζομένων, ιδιαίτερα της πιο άπειρης που συμμετείχε στο συλλαλητήριο, η οποία δεν έχει σφαιρική εικόνα της δραστηριότητας των συνδικάτων με ταξικό προσανατολισμό, των κινητοποιήσεων, των κατακτήσεών τους, του κύρους τους κ.λπ.
7ον. Φανερώθηκε από τη λυσσαλέα επίθεση των ΜΜΕ (αφού παρά το «θάψιμο» έγινε γνωστό) λίγο πριν, αλλά και μετά το συλλαλητήριο, ότι φοβούνται τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και κάθε οργανωμένη πρωτοβουλία με ταξικό προσανατολισμό που προσπαθεί να την μετουσιώνει σε οργανωμένη αντίδραση με ολοκληρωμένα χαρακτηριστικά.
Με αυτές τις σκέψεις θέλουμε να θέσουμε επιγραμματικά ορισμένα πρώτα συμπεράσματα από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Η πείρα από το άνοιγμα που προηγήθηκε, αλλά και από την πραγματοποίηση του ίδιου του συλλαλητηρίου, πρέπει να αξιοποιηθεί μπροστά στην απεργία στις 27 Νοέμβρη. Η μάχη της πανεργατικής απεργίας δεν θα είναι εύκολη. Πέρα από τα πάγια χαρακτηριστικά που έχει ο πόλεμος από την πλευρά της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, φαίνεται ότι και από την πλευρά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού η προσπάθεια υπονόμευσης θα είναι ακόμα πιο έντονη.
Πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι κάποιες διεργασίες θετικές στις συνειδήσεις των εργαζομένων, που εκφράστηκαν και στο συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, θα πυροδοτήσουν την επιθετικότητα της εργοδοσίας στους κλάδους παραγωγής εναντίον των εργαζομένων, προκειμένου να αναχαιτίσουν σκιρτήματα αμφισβήτησης της αντιλαϊκής πολιτικής.
Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να συμπεριλάβουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά και τις τελευταίες τοποθετήσεις διά στόματος προέδρου του, Αλ. Τσίπρα, μέσα από τη συνάντηση με τον Κ. Παπούλια, ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εγγυήτρια δύναμη της ομαλότητας», δηλαδή της ομαλής και απρόσκοπτης καταλήστευσης της εργατικής τάξης από το μεγάλο κεφάλαιο, δεν ενδιαφέρεται οι όποιες αγωνιστικές διαθέσεις υπάρχουν να εκφραστούν στην απεργία. Το απέδειξε άλλωστε με το γεγονός ότι πολέμησε το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη.
Γι' αυτό, χωρίς αναμονή, με αυταπάρνηση και ενθουσιασμό να ριχτούμε στη μάχη της απεργίας της 27ης Νοέμβρη, να δώσουμε χαρακτηριστικά συνολικής αναμέτρησης με την αντεργατική πολιτική που βρίσκεται σε εξέλιξη, που σαρώνει κατακτήσεις, μας γυρίζει δεκαετίες πίσω. Να αξιοποιήσουμε τα βήματα προσέγγισης που έχουν κάνει εργαζόμενοι και συνδικαλιστές με το ΠΑΜΕ και συνολικά το ταξικό κίνημα, παρά τις επιφυλάξεις και τις διαφορές που συνεχίζουν να έχουν.
Να δώσουμε μάχη με τις θεωρίες που λένε ότι «με τη ματαίωση των μεταρρυθμίσεων διακινδυνεύει η πορεία της χώρας» και να πούμε ότι αυτό που θα γίνει από την εφαρμογή τους είναι η περαιτέρω εξαθλίωση του λαού. Να αναμετρηθούμε και με την αντίληψη της ανάθεσης ότι μια κυβερνητική εναλλαγή με τον ΣΥΡΙΖΑ στα πρωθυπουργικά και υπουργικά έδρανα θα σταματήσει τον αντιλαϊκό κατήφορο.
Κώστας ΖΙΩΓΑΣ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας
