... και στις δημοσιογραφικές προβολές!!! Εχουν υπάρξει ουκ ολίγες δημοσιογραφικές προβολές συνοδεία οργάνων σεκιούριτι... Ομως, το πρωτοφανές που συνέβη λίγο πριν τη δημοσιογραφική (Τρίτη18/11,ώρα 12.00, στον κινηματογράφο Ιντεάλ) της αμερικάνικης παραγωγής «Τhe Hunger Games: Η Επανάσταση - Μέρος 1», επιβάλλεται να τύχει αποφασιστικής καταγγελίας, όχι μόνο αυτών που δουλεύουν ποικιλότροπα με το σινεμά, αλλά κυρίως των θεατών. Ιδού λοιπόν το ηλεκτρονικό μήνυμα που λάβαμε από την εταιρεία διακίνησης του εμπορεύματος στην Ελλάδα:
«Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι η δημοσιογραφική προβολή της ταινίας θα πραγματοποιηθεί παρουσία εταιρείας security που έχει ορίσει η εταιρεία παραγωγής LIONSGATE. Ως εκ τούτου όσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν την προβολή οφείλουν να ακολουθήσουν τις παρακάτω οδηγίες:
Α) για την είσοδο τους στην αίθουσα θα πρέπει να επιδεικνύουν την αστυνομική τους ταυτότητα ή την δημοσιογραφική τους διαπίστευση . Β) κατά την είσοδό τους θα πρέπει να παραδίδουν το κινητό τους τηλέφωνο στην εταιρεία security η οποία θα το φυλάσσει μέχρι την έξοδό τους Γ) Η εταιρεία Security θα ελέγξει τις τσάντες τους για τυχόν κάμερες - στην περίπτωση που κάποιος δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο παρακαλείται να μην φέρει κάποια τσάντα. Στην περίπτωση που φέρει όμως αποδέχεται να γίνει έλεγχος. Η μη τήρηση κάποιων από τα παραπάνω θα σημαίνει απαγόρευση της εισόδου στην αίθουσα».
Παρά τις έντονες αρχικά, καθολικές διαμαρτυρίες, ήταν ελάχιστοι αυτοί που δε δέχτηκαν να συμμορφωθούν με ...τας υποδείξεις, για λόγους που μπορεί κανείς να φανταστεί... Εσείς όμως, με την ιδιότητα του θεατή, θα το δεχθείτε αυτό;
Κατά τ' άλλα, βδομάδα με πολλές πρεμιέρες που εκπέμπουν μέτριες έως μετριότατες δονήσεις. Ευτυχώς που συνεχίζεται, στις ίδιες αίθουσες, μεταξύ άλλων στο «Αστυ», το αριστούργημα του Ρόι Αντερσον «Ενα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του» (2014), αλλά και επανεκδόσεις εκπληκτικές που βγαίνουν στην «Αλκυονίδα», όπως τα τέσσερα σοβιετικά αριστουργήματα του «σαιξπηριστή» σκηνοθέτη Γκριγκόρι Κόζιντσεφ. Ο «Αμλετ» (1964), ο καλύτερος όλων των εποχών με τον Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, ο «Βασιλιάς Ληρ» (1971), ο «Δον Κιχώτης» (1957) και η βωβή «Νέα Βαβυλώνα» (1929). Δεν ξεχνάμε, επίσης, το 8ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη και τις παράπλευρες εκδηλώσεις του... Στις πρεμιέρες της βδομάδας τώρα: Βλέποντας την εξιδανικευμένη, εφηβική και σε πολλά επίπεδα ανέντιμη βρετανική πολεμική παραγωγή «Fury» (2014), αισθάνεσαι την ανάγκη να γιουχάρεις την παρέα που έκανε αυτό το φιλμ, που για να δείξει τη φρίκη του πολέμου, κάνει χρήση όλου του φάσματος απίστευτης βίας και αλαζονείας - η εικόνα ενός κεφαλιού που εκρήγνυται σε κομμάτια μοιάζει να αρέσει ιδιαίτερα, αφού επανέρχεται σε τακτά διαστήματα - αλλά και κουρδισμένου στο μάξιμουμ «συναισθηματισμού», «λατρείας των ηρώων» και «πίστης στο Θεό», θεμελιώδη συστατικά του είδους της αμερικάνικης πολεμικής ταινίας. Ωστόσο και οι σύντομες ανάπαυλες της σφαγής είναι τόσο κακοβαλμένες και αδιόρθωτα χαζές που, αποζητάς σχεδόν, την επιστροφή στην «κρεατομηχανή». Ας αφήσουμε την πομπώδη, θρησκευτικού χαρακτήρα μουσική, τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά που λουσμένα σε θεϊκό φως, ανάγονται σε «σωτήρες» εξ ουρανού. Απρίλιος του '45 στη Γερμανία, σε λίγες μέρες τελειώνει ο πόλεμος και οι αμερικάνικες δυνάμεις προχωρούν. Ο Μπραντ Πιτ, με παρατσούκλι «Wardaddy», γεμάτος ουλές και πικρόχολος διοικητής του άρματος μάχης «Fury», επιδίδεται με το ολιγομελές, σκληροτράχηλο πλήρωμα του τανκ, σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Στη μονάδα, αποστέλλεται κατά λάθος, νεαρός άπειρος στρατιώτης ονόματι Νόρμαν - ένα πολιτισμένο άτομο σε απολίτιστο περιβάλλον - που θα καταστεί το βλέμμα του θεατή στο βρωμερό, κλειστοφοβικό άρμα μάχης, αλλά και, η επιφάνεια, πάνω στην οποία ο σκηνοθέτης θα προβάλει τα ρομαντικά πολεμικά του αξιώματα. Ο ειρηνιστής Νόρμαν μαθαίνει στη διάρκεια της ταινίας ότι είναι σωστό να σκοτώνεις όταν έχεις το Θεό στο πλευρό σου! Σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Αγιερ, με τους Μπραντ Πιτ, Σία Λα Μπεφ, Λόγκαν Λέρμαν κ.ά.
Τίτλο «Τζέμα Μπόβερι» έχει το μυθιστόρημα, σε μορφή κόμικ, της Πόσι Σίμοντς που αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στον βρετανικό «Γκάρντιαν» και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1999. Δεν είναι ακριβής εκσυγχρονισμός του κλασικού μυθιστορήματος του Γουστάβου Φλομπέρ «Μαντάμ Μποβαρί» (1857), αλλά ευφυής βάση συζήτησης για την κουλτούρα και τον αντικατοπτρισμό της στην πραγματικότητα. Η γαλλική ταινία «Η άλλη Μποβαρί» (2014) της Αν Φοντέν με τον Φαμπρίς Λουκινί, την Τζέμα Αρτερτον και την Ελσα Ζίλμπερσταϊν, δεν είναι έργο τέχνης αλλά μια συμπαθητική ταινία, που βέβαια εξανεμίζεται με το τέλος της προβολής.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα στα τέλη του18ου αιώνα στην αποικιοκρατική Αγγλία, το δράμα εποχής «Belle» (2013) σε σκηνοθεσία της Αμα Ασάντε, μεταφέρει δυο, φαεινότερα του ηλίου, μηνύματα: Η σκλαβιά πρέπει να απαγορευτεί και, πρέπει να επιτραπεί ο έρωτας, πάνω και πέρα, από φυλετικά όρια. Οι Βρετανοί ως γνωστόν έχουν εξειδίκευση στην παραγωγή καλοφτιαγμένων προϊόντων εποχής για σινεμά και τηλεόραση, αλλά αυτά που ξεχωρίζουν είναι λιγοστά. Σαν σύνολο, η ταινία εκφράζεται σαφέστατα, κάτι που δεν ισχύει για το χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας που σκιαγραφείται με αοριστία και δύσκολα κινεί το ενδιαφέρον του θεατή... Πάντως, ο Τομ Γουίλκινσον είναι, ως συνήθως, εξαιρετικός.
ΜΑΡΙ ΑΜΑΣΟΥΚΕΛΙ - ΜΠΑΡΣΑΚ, ΚΛΕΡ ΜΠΟΥΡΖΕ, ΣΑΜΟΥΕΛ ΤΕΪΣ
Party girl (Πάρτι γκερλ)
Προσωπικά, δεν κατανοώ το λόγο ύπαρξης της συγκεκριμένης ταινίας - κάτι ανάμεσα σε μυθοπλασία και πραγματικότητα που φλερτάρει με το ντοκιμαντέρ. Πορτρέτο μιας παλιάς δόξας των νάιτ κλαμπ, μητέρας του τρίτου σκηνοθέτη της ταινίας, Σαμουέλ Τεϊς. Μιας εξηντάχρονης χορεύτριας σε καμπαρέ, με δυο μεγάλες, διαχρονικές αδυναμίες: Τη δουλειά της και το περιβάλλον της και τους άνδρες. Κάπου η Ανζελίκ, ίδια ηρωίδα του Κασσαβέτη, ψελλίζει «δεν έχω άλλη επιλογή», αναφερόμενη στη δουλειά της. Η σημαντική, όμως, αυτή φράση χάνεται στα αζήτητα και δεν επανέρχεται ποτέ... Η Ανζελίκ αποδέχεται την πρόταση γάμου του πελάτη του καμπαρέ Μισέλ, που την ερωτεύτηκε και θέλει να ζήσουν σαν κανονικό ζευγάρι. Και η μυθοπλασία φαίνεται να βοηθά στην οργάνωση του υλικού για να φθάσουν στο γάμο, μέσα από λαβύρινθο αμφιβολιών, δισταγμών και καταστάσεων που πρέπει να «κανονιστούν» έως εκείνη τη στιγμή...
Η ταινία, στην οποία πράγματι δε συμβαίνει τίποτα, άνοιξε φέτος το τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ των Κανών και βραβεύτηκε μάλιστα με τη Χρυσή Κάμερα. Η σκηνοθεσία, ωστόσο, καίτοι με έξι χέρια, δεν κατορθώνει να εμφυσήσει ζωή σε ένα σενάριο κολάζ από τη ζωή που η Ανζελίκ ήδη έχει ζήσει. Το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η εικόνα που η ταινία καταγράφει για την κοινωνία και την εργατική τάξη σε αυτό το δίγλωσσο χωριό στα σύνορα Γαλλίας - Γερμανίας.
Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (2014)
ΜΑΡΚ ΜΠΑΟΥΝΤΕΡ
Κυρίαρχος του κόσμου
Η εξομολόγηση ενός πικραμένου χρηματοπιστωτικού μισθοφόρου με φόντο τα κουφάρια των ουρανοξυστών στο κέντρο της Φρανκφούρτης, που στέγαζαν στο παρελθόν μεγάλες διεθνείς τράπεζες. Ακόμα ένα ντοκιμαντέρ για την κρίση. Για τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τα γκόλντεν μπόις, τα βρώμικα και καθαρά παιχνίδια, το νόμιμο και το παράνομο στο επενδυτικό κέρδος! Πολύ χρήσιμο για τους διαθέτοντες 5 - 10 εκατομμύρια προς επένδυση... όσο για μας τους υπολοίπους, ας μη χάνουμε το χρόνο μας, αυτά μας τα 'παν και συνεχίζουν να μας τα λένε, ας κοιτάξουμε τα δικά μας προβλήματα και το δικό μας συμφέρον, που δεν είναι συμβατό με τράπεζες, επενδύσεις, εταιρείες κι άλλα συναφή.
Παραγωγή: ΑΥΣΤΡΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ (2013)
ΓΚΕΟΡΓΚ ΜΑΑΣ
Διπλή ζωή
Γυρισμένο πριν από δυο χρόνια αυτό το «οικογενειακό» σούπερ ψυχολογικό μελό (εγώ δεν είμαι αυτή που είπα ότι είμαι, η μητέρα μου δεν είναι η μητέρα μου, η γυναίκα μου δεν είναι παρά μια ψεύτρα), τύποις, πολιτικά ορθό - ίσως πει κάποιος - αναφορικά με το αποκαλούμενο «διπλό γερμανικό δράμα», το ναζισμό και τον κομμουνισμό δηλαδή, αλλ' ουσιαστικά βαθιά και σαχλά ισχνή αντικομμουνιστική χολέρα, με επίφαση γελοίας σοβαροφάνειας, μουσικό σχόλιο με στριγγιές βιολιού, πετρωμένες «σοβαρές» ερμηνείες, αντικομμουνιστικά σύμβολα νηπιαγωγείου και είναι φυσικό, γιατί σε τέτοιους θεατές απευθύνεται! Το θριλεράκι επέλεξε να βγει στις εδώ αίθουσες, στην καρναβαλίστικη επέτειο της πτώσης του τείχους του Βερολίνου, μπας και κολλήσει «υπεραξία» από τα πάλλευκα /πάναγνα μπαλόνια, σύμβολο της νίκης της μαζικής ανεργίας, της μαζικής φτωχοποίησης, της μαζικής εξαθλίωσης, της βίας, της τρομοκρατίας και της καταστολής... Εύγε!
Η μυθοπλασία εκτείνεται σε 2 εποχές, του '60 και του '90. Επίκεντρο της ιστορίας ένα από τα παιδιά που απόκτησαν Γερμανοί στρατιώτες με καλοθελήτριες Νορβηγίδες, για να κρατηθεί άσπιλη η άρια φυλή.Τα παιδιά αυτά μεταφέρθηκαν πριν τελειώσει ο πόλεμος σε ιδρύματα, διάσπαρτα στη γερμανική επικράτεια. Φυσιολογικά, λοιπόν, κληρονόμησε κάποια εξ αυτών και η Ανατολική Γερμανία. Αλλά η άκαρδη Στάζι τα βρήκε ανυπεράσπιστα και τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο. Τα έκανε πράκτορές της... Πάντως, ανακαλύπτουμε - με τη βοήθεια της κινηματογραφικής σειράς «Τζέισον Μπορν» (του πράκτορα / κτήμα της CIA και των ΗΠΑ) ότι η Στάζι αντιγράφει κατά γράμμα τη CIA σε όλες της τις μεθόδους. Βέβαια, οι αρχιπράκτορες της Στάζι είναι πολύ άσχημοι, φαίνεται από τη μούρη τους ότι είναι κακοί, ενώ οι άλλοι κομψοί, καλοντυμένοι, κύριοι... Ούτε η ακαδημαϊκή αφηγηματική πραότητα, ούτε η «παπική» βαρύτητά της όμως αποδεικνύονται ικανές να σώσουν την ταινία...
Με τους: Γιουλιάνε Κέλερ, Λιβ Ούλμαν, Σβεν Νορντίν, κ.ά.
Παραγωγή: ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ (2012)
