Με μπαράζ δημοσιευμάτων, αρθρογραφίας και παρεμβάσεων αστικών επιτελείων και πολιτικών παραγόντων του συστήματος, επανέρχεται όλο και πιο επιτακτικά το ζήτημα της περιβόητης «συναίνεσης» και «συνεννόησης» μεταξύ των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης. Λίγο - πολύ, ο κοινός παρονομαστής των σχετικών παρεμβάσεων είναι ο εξής: Θεμιτός ο ανταγωνισμός μεταξύ τωρινών και επίδοξων διαχειριστών της αστικής διακυβέρνησης για το ποιος θα βρίσκεται στο τιμόνι της, ωστόσο η κρισιμότητα της κατάστασης για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του εγχώριου κεφαλαίου - σε συνθήκες μάλιστα αυξανόμενων σημαδιών «στασιμότητας» και εντεινόμενων ανταγωνισμών στην Ευρωζώνη - απαιτεί ο ανταγωνισμός αυτός να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Προέχουν τα συνολικά ταξικά συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου...
Για να εξασφαλιστεί, βέβαια, η συναίνεση των εργαζομένων και του λαού στη στρατηγική του κεφαλαίου, το παραπάνω σκεπτικό πλασάρεται δημοσίως με το ανάλογο «περιτύλιγμα»: «Κάναμε τόσες θυσίες αυτά τα χρόνια, τώρα που τα καταφέραμε ως χώρα και αρχίζουμε να ανακάμπτουμε, πρέπει να πάμε στις διαπραγματεύσεις με συναίνεση και συνεννόηση, για να διασφαλίσουμε όλοι μαζί τη θετική πορεία».
Πίσω από αυτό το «περιτύλιγμα», επιδιώκεται να κρυφτεί το γεγονός ότι ανάμεσα στα μονοπώλια και τους εκπροσώπους του, από τη μια μεριά, και τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, από την άλλη, δεν υπάρχει κανένα «όλοι μαζί».
Ποτέ δεν «κάναμε» θυσίες «όλοι μαζί»: Θυσία έγιναν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στο βωμό της προσπάθειας του κεφαλαίου να βγει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από την κρίση του. Ο λαός μάτωσε και ματώνει όχι γιατί «μαζί τα φάγαμε», ούτε βέβαια γιατί «καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε», αλλά για να υλοποιηθεί η αντιλαϊκή στρατηγική, που χάραξαν τα μονοπώλια και η ΕΕ πολύ πριν από την κρίση. Γι' αυτό, άλλωστε, και ο πυρήνας της εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας.
Αντίστοιχα, και στη φάση της όποιας καπιταλιστικής ανάκαμψης. Το κεφάλαιο, βάσει των προβλέψεων των αστικών επιτελείων, προσδοκά ανάκαμψη της κερδοφορίας του, πατώντας ακριβώς πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Για να διασφαλιστούν τα κέρδη και η ανταγωνιστικότητά του, όχι μόνο απαιτεί να διατηρηθεί ο πυρήνας των αντιλαϊκών ανατροπών της προηγούμενης περιόδου, αλλά στο φόντο και των εντεινόμενων ανταγωνισμών που προκαλεί η οικονομική επιβράδυνση στην Ευρωζώνη, έχει ανάγκη και από νέα αντεργατικά μέτρα και αναδιαρθρώσεις, που θα του διασφαλίζουν το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και ακόμα περισσότερα πεδία κερδοφόρας δράσης. Ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2015 επιβεβαιώνει ότι ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει και στην ανάκαμψη, με ένταση της φοροεπιδρομής, περαιτέρω μείωση των «κοινωνικών δαπανών», την ίδια ώρα που προωθούνται νέες μειώσεις στη φορολογία των επιχειρηματικών κερδών και των υψηλών εισοδημάτων.
Το ίδιο απατηλά είναι και τα «όλοι μαζί» που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δικό του «περιτύλιγμα»: «Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας», «παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας», «καταιγιστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η κοινωνία», εντός των τειχών της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων... Προσφάτως, μάλιστα, στο πλαίσιο των απανωτών εξετάσεων που δίνει στο κεφάλαιο, εντός και εκτός συνόρων, το «όλοι μαζί» του ΣΥΡΙΖΑ διατυπώθηκε με ακόμα λιγότερες φιοριτούρες: Στη διαπραγμάτευση, μας εξήγησε ο Γ. Σταθάκης, «εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχει χώρος για συμφωνία με αμοιβαίο όφελος». «Συναίνεση» και «συνεννόηση» και με την τρόικα, λοιπόν, και από τους... «αντιμνημονιακούς»!
Με όποιο «περιτύλιγμα» και αν του την πλασάρουν, ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να συναινέσει στη στρατηγική του κεφαλαίου, στα «προαπαιτούμενα» των μονοπωλίων που τον ματώνουν στην κρίση και στην ανάκαμψη, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης. Εχει, αντιθέτως, ανάγκη να μετρήσει αποφασιστικά βήματα στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, με ισχυρό ΚΚΕ να βάλει στο επίκεντρο της πάλης του την ανάκτηση των απωλειών του και το άνοιγμα του δρόμου, για να βρεθεί ο ίδιος αύριο στην εξουσία.
