1919 Ο Κόκκινος Στρατός μπαίνει νικηφόρος στο Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας. Συγκροτείται η Πανουκρανική Επαναστατική Επιτροπή.
1927 Πραγματοποιείται εξέγερση των εργατών στην Καντώνα της Κίνας με επικεφαλής τους κομμουνιστές. Η «Κομμούνα της Καντώνας», έπειτα από 3 μέρες ηρωικής αντίστασης, καταλύθηκε υπό το βάρος της επίθεσης υπέρτερων αστικών δυνάμεων, οι οποίες υποστηρίζονταν από στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιαπωνίας. Χιλιάδες εργάτες εκτελέστηκαν την επαύριο της ήττας της εξέγερσης.
1944 Με νυχτερινή επίθεση τμήματα του 4ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ προωθήθηκαν μέχρι την Ομόνοια, η οποία είχε περιφραχθεί με συρματόπλεγμα και διέθετε καλά οργανωμένη άμυνα. Ο ΕΛΑΣ ανακατέλαβε ακόμη την περιοχή γύρω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός, καθώς και το Πολυτεχνείο, ενώ κυριεύτηκαν το Δ’ Αστυνομικό Τμήμα και η Τροχαία. Ιδιαίτερα σημαντική υπήρξε η άλωση της Σχολής Ευελπίδων, όπου οι μάχες σώμα με σώμα, όροφο τον όροφο, υπήρξαν σφοδρότατες και διήρκεσαν πολύ ώρα. Οι βρετανικές επιθέσεις σε Βατραχονήσι - Παγκράτι και στο Νοσοκομείο «Σωτηρία» αποκρούστηκαν με επιτυχία, παρά την χρήση αρμάτων μάχης. Οι Βρετανοί κατάφεραν μόνο να ανακαταλάβουν την πτέρυγα του Νοσοκομείου Συγγρού που κατείχε ο ΕΛΑΣ και αυτό μόνο έπειτα από έναν ανελέητο βομβαρδισμό που μετέτρεψε το κτίριο σε ερείπια. Κινδυνεύοντας να θαφτεί κυριολεκτικά στα συντρίμμια, ο ΕΛΑΣ αναγκάστηκε να εκκενώσει το Νοσοκομείο.
Ο κανονιοβολισμός του Πειραιά από το βρετανικό στόλο συνεχίστηκε. Μόνο στο κέντρο υπήρξαν 150 τραυματίες. Βομβαρδίστηκε επίσης το Ζάννειο Νοσοκομείο.
Υπό την πίεση του ΕΛΑΣ, ο Σκόμπι άρχισε να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο αποχώρησης των βρετανικών δυνάμεων από την Αθήνα, ωσότου τουλάχιστον συγκεντρωθούν οι ενισχύσεις που απαιτούνταν για την επικράτηση τους επί του ΕΛΑΣ. Ο Σκόμπι παρουσίασε τα παραπάνω στο πολεμικό συμβούλιο που συνήλθε στις 11 Δεκεμβρίου με τη συμμετοχή και του Διοικητή της Ορεινής Ταξιαρχίας Συνταγματάρχη Θ. Τσακαλώτου, ο οποίος αντέδρασε έντονα και ειδοποίησε σχετικά τον Γ. Παπανδρέου. Έντονα όμως αντέδρασε και το Λονδίνο, που διέταξε τον Σκόμπι να κρατήσει πάση θυσία τις θέσεις του μέχρι να καταφθάσουν οι ενισχύσεις που ήταν ήδη καθοδόν.
1945 Η ΚΕ του ΕΑΜ αίρει την ανοχή και υποστήριξη που είχε δώσει στην κυβέρνηση Σοφούλη, επειδή δεν εκπλήρωσε τις «δημοκρατικές της υποσχέσεις», να απελευθερώσει τους πολιτικούς κρατούμενους και να παύσουν οι διώξεις.
1948 Τη νύχτα της 11 προς 12 Δεκέμβρη 1948 δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού αποτελούμενες από την 1η Μεραρχία με διοικητή τον Χ. Φλωράκη (Γιώτη) και την 2η Μεραρχία με διοικητή τον Γιάννη Αλεξάνδρου (Διαμαντή) πραγματοποιούν επιχείρηση για την κατάληψη της Καρδίτσας. Στην επιχείρηση πήρε επίσης μέρος η ταξιαρχία ιππικού του ΔΣΕ με διοικητή τον Στ. Μανάκα (Στέφο), που ανήκε στην 1η Μεραρχία. Τη γενική διεύθυνση της επιχείρησης είχε ο Κ. Καραγιώργης, διοικητής του Κλιμακίου Γενικού Αρχηγείου Νοτίου Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ).
Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία. Ο αντίπαλος υπέστη σοβαρές απώλειες και ο ΔΣΕ κατάφερε να αποκομίσει πολλά λάφυρα και να πραγματοποιήσει αρκετές στρατολογίες. Στις 13/12 οι αντάρτικες δυνάμεις αποσύρθηκαν από την πόλη. Η κατάληψη της Καρδίτσας ήταν από τις πιο δύσκολες επιχειρήσεις του ΔΣΕ και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του στρατηγού του κυβερνητικού στρατού Ζαφειρόπουλου: «Η επίθεση κατά της Καρδίτσης είναι η μεγαλυτέρα επιθετική ενέργεια των τμημάτων του ΚΓΑΝΕ και ταυτοχρόνως η μεγαλυτέρα επιθετική ενέργεια του ΔΣΕ κατά κατοικημένου τόπου εις ολόκληρον την Ελλάδα… Η ορμητικότις των τμημάτων ήτο πολύ καλή και διακρίθησαν αι μαχήτριαι γυναίκες, αίτινες έδρασαν με φανατισμόν μεγαλύτερον του ανδρικού. Τα στελέχη απέδειξαν μεγάλην βελτίωσιν εις την τεχνικήν του αγώνος. Η αποχώρησις των συμμοριακών τμημάτων εν ημέρα και επί εδάφους πεδινού υπό την άμεσον επίδρασιν της Αεροπορίας έγινε με συνοχήν και τάξιν».
