Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, η οποία, σε ανακοίνωσή της για τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης αμέσως μετά τις εκλογές, σημείωνε: «Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας στη χώρα μας και ειδικά οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, μετά από 5 χρόνια εξοντωτικής μνημονιακής πολιτικής, η οποία σάρωσε στο πέρασμά της το σύνολο σχεδόν των εργασιακών δικαιωμάτων και φτωχοποιήθηκε βίαια από τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, μίλησε και στην κάλπη.
Τα πρώτα δείγματα γραφής των νέων υπουργών (...) είναι στη σωστή κατεύθυνση. Σημειώνουμε τις πρώτες θετικές δεσμεύσεις για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (...) Σε κάθε περίπτωση αναμένουμε και καλούμε τη νέα κυβέρνηση, να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς στην υλοποίηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων».
Η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία κρύβει συνειδητά το πραγματικό περιεχόμενο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που σε καμιά περίπτωση δεν προβλέπει επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, όπως προβαλλόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις του στο κίνημα. Κάνει, όμως, και κάτι άλλο, ακόμα χειρότερο για τους εργαζόμενους του κλάδου: Πανηγυρίζει για τον κατώτατο μισθό και κάνει πως δεν ξέρει ότι στο Εμπόριο, μέχρι το 2011, βάσει της κλαδικής Σύμβασης, ίσχυε κατώτατος μισθός 920 ευρώ.
Μετά τη λήξη αυτής της Σύμβασης, η πλειοψηφία υπέγραψε μειώσεις 6,7%, κατεβάζοντας τον κλαδικό μισθό στα 860 μεικτά. Για την επαναφορά του κλαδικού μισθού στο ύψος του 2011, σαν βάση για τη διεκδίκηση αυξήσεων, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας δε λέει τίποτα.
Είναι λαλίστατη όμως για τα ψίχουλα (κι αυτά με «αστερίσκους» και με δόσεις) που περιέχονται στις κυβερνητικές εξαγγελίες και που κάθε άλλο παρά αναπληρώνουν τις απώλειες των εργαζομένων... Τους προετοιμάζει, δηλαδή, για το «λιτό βίο» που υπέδειξε ο νέος υπουργός Οικονομικών στους εργαζόμενους, για να ανακάμψουν τα μονοπώλια του κλάδου.
