Ο πρώην ηγέτης του Μετώπου της Αριστεράς, Ζαν Λικ Μελανσόν
Έντονες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος στη Γαλλία, και ειδικά του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας που υφίσταται τη φθορά από την αντιλαϊκή πολιτική του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, φανερώνει η επανεμφάνιση του πρώην ηγέτη του οπορτουνιστικού μορφώματος Μέτωπο της Αριστεράς (συμμαχία του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ και του Κόμματος της Αριστεράς), Ζαν Λικ Μελανσόν.
Ο πρώην προεδρικός υποψήφιος του 2012 (που στο δεύτερο γύρο είχε στηρίξει τον Φρ. Ολάντ), ο οποίος παραιτήθηκε από την ηγεσία του Μετώπου της Αριστεράς μετά την εκλογική αποτυχία στις ευρωεκλογές του Μάη του 2014, δήλωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ζουρνάλ ντι Ντιμάνς» «διαθέσιμος για να ηγηθεί ενός σχήματος για τις προεδρικές εκλογές του 2017 που θα περιλαμβάνει πέρα από το Μέτωπο της Αριστεράς, οικολόγους, αλλά και τους λεγόμενους διαφωνούντες σοσιαλιστές», στελέχη δηλαδή του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργούς (όπως ο υπουργός Οικονομικών από το Μάρτη ως τον Αύγουστο του 2014, Αρνό Μοντεμπούρ) που διαχωρίζουν τη θέση τους από την κυβέρνηση, εκφράζοντας άλλα τμήματα του κεφαλαίου.
«Το Μέτωπο της Αριστεράς έφτασε στα όριά του» εκτίμησε ο Μελανσόν, ενώ σε ένα ρεσιτάλ αποπροσανατολισμού χαρακτήρισε τους ηγέτες των σοσιαλιστών «ξεκομμένους από την πραγματικότητα», τη στιγμή που η κυβέρνηση Ολάντ εφαρμόζει συνειδητά μια άγρια αντιλαϊκή πολιτική για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Σε μια προσπάθεια να εμφανίσει ως φιλολαϊκές δοκιμασμένες αντιλαϊκές συνταγές και παζάρια εντός της ΕΕ, ο Μελανσόν χαιρέτισε τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την άνοδο του Ποδέμος στην Ισπανία (συμμετείχε μάλιστα στη διαδήλωση που οργάνωσε στη Μαδρίτη) και επανέφερε το σύνθημα για αναθεώρηση του γαλλικού συντάγματος, κέντρο της προεκλογικής του προπαγάνδας το 2012, αλλά και αργότερα.
Κινήσεις όπως αυτές, που φανερώνουν την αγωνία των αστών για την ικανότητα του πολιτικού τους συστήματος και ειδικά της σοσιαλδημοκρατίας να συγκρατεί και να ενσωματώνει τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια, βρίσκονται μακριά από την πραγματική διέξοδο που πρέπει να αναζητήσει ο λαός, οικοδομώντας τη δική του συμμαχία, σε ρήξη με το κεφάλαιο και τα κόμματά του, με την πολιτική της ΕΕ.
