«...Αρα στη διαπραγμάτευση συμμετέχουμε όλοι μας. Και πρέπει να το δείξουμε...». Ετσι καταλήγει το κύριο άρθρο της «Αυγής» χτες, αφού προηγουμένως επιχειρηματολογεί υπέρ της ανάγκης «ο λαϊκός παράγοντας να κάνει αισθητή τη διαπραγματευτική του παρουσία», «η φωνή της ελληνικής κοινωνίας, φωνή υποστήριξης και εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά».
Καλεί, δηλαδή, το λαό να εκφράσει εμπράκτως και δυναμικά την υποστήριξή του στην κυβέρνηση, απ' τη στιγμή που αυτή -όπως ισχυρίζεται- διαπραγματεύεται για λογαριασμό του, μεταφέρει στα «τραπέζια» των συζητήσεων τη φωνή του... Στον ισχυρισμό αυτό δεν υπάρχει ούτε κόκκος αλήθειας, μόνο σκοπιμότητα. Η δίκαιη απαίτηση του λαού για ανάκτηση των απωλειών του είναι εκτός διαπραγμάτευσης. Απεναντίας, η «σφαγή» των δικαιωμάτων του προβάλλεται απ' την κυβέρνηση σαν η βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Επίσης, εκτός διαπραγμάτευσης είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του. Απεναντίας, νέα αντιλαϊκά μέτρα συζητιούνται, που θα απομακρύνουν κι άλλο τις λαϊκές οικογένειες απ' τη δυνατότητα κάλυψης στοιχειωδών αναγκών.
Δε θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι και διαφορετικά, αφού δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, τραπέζι διαπραγμάτευσης με τη συμμετοχή αστικών κυβερνήσεων και εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και μονοπωλίων που να έχει ως αντικείμενο τα λαϊκά συμφέροντα.
Αλλωστε, ούτε ο λαός, όταν αποκτήσει τη δύναμη να επιβάλει αυτά τα συμφέροντα, πρόκειται να διαπραγματευτεί, θα τα κατακτήσει με τον αγώνα και το σπαθί του!
