Στις προτάσεις για το «κυβερνητικό πρόγραμμα της αριστεράς», που δημοσιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, περίοπτη θέση κρατά η «παραγωγική ανασυγκρότηση», για την επίτευξη της οποίας δηλώνεται πως απαιτείται μεταξύ άλλων «η ισχυρή παρέμβαση του δημόσιου τομέα της οικονομίας» και «η ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων». Ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του, με δεδομένο ότι η «παραγωγική ανασυγκρότηση» δεν είναι παρά δέσμη μέτρων για τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλώνει ότι η «κοινωνία (...) περιμένει από εμάς (...) να δεσμευτούμε πάνω σε έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση».
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η έξοδος απ' την κρίση θα γίνει με τους όρους της εξουσίας των μονοπωλίων, την οποία ορέγεται να διαχειριστεί. Και ταυτόχρονα εντός του δεσμευτικού πλαισίου της ευρωενωσιακής στρατηγικής, που αποσκοπεί επίσης στην έξοδο απ' την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων. Συνεπώς τα περιθώρια κινήσεων της οποιασδήποτε κυβέρνησης είναι προκαθορισμένα. Ακόμα κι αν μπορούσε να σταματήσει την περαιτέρω απελευθέρωση τομέων όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, το νερό, τα καύσιμα και να ανακτήσει επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ήδη πουληθεί, για το λαό δε θα έκανε καμία διαφορά στο βαθμό που ομολογεί εκ των προτέρων ότι κάθε τέτοια κίνηση εντάσσεται στην προσπάθεια για ξελάσπωμα των καπιταλιστών απ' την κρίση.
Αλλωστε, την περίοδο που τέτοιες επιχειρήσεις ήταν υπό τον έλεγχο του αστικού κράτους, αυτό, ως συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων της αστικής τάξης, τις χρησιμοποιούσε για τα συμφέροντά της και όχι για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.
Προτείνει, ακόμα, ο ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξη των «τοπικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων». Ακόμα κι αν μπορούσε ο κρατικός κορβανάς να τις στηρίζει όλες στο διηνεκές, θα ήταν δώρον - άδωρον, ανίκανο να τις προστατεύσει απ' τον αφανισμό. Η γιγάντωση των μονοπωλίων είναι διαδικασία αναπόδραστη στον καπιταλισμό. Η πρόταση αυτή, που περιφέρεται απ' τα στελέχη του σαν πανάκεια, προσπερνά συνειδητά ότι καμία επιχείρηση δεν μπορεί να αποσπαστεί απ' τον κλάδο όπου δραστηριοποιούνται κι άλλες, απ' τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, απ' τους όρους και τους κανόνες που διαμορφώνει η αγορά. Προσπερνά ότι ακόμα κι αν ενισχυθεί σήμερα η τάδε εταιρεία τροφίμων, θα την ισοπεδώσει αύριο το μονοπώλιο του κλάδου. Οτι όσο κι αν ενισχυθεί η ντόπια φαρμακοβιομηχανία, η παραγωγή όπως και οι απαιτούμενες - έστω για ένα διάστημα - εισαγωγές θα εξαρτώνται απ' τους βιομηχάνους και τους εμπόρους του κλάδου, που θα τις σχεδιάζουν με μόνο γνώμονα το κέρδος.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε μια ανάπτυξη όμοια με αυτή προ κρίσης, με τα κλειδιά της στα χέρια των μονοπωλίων να «ξεκλειδώνουν» τις μηχανές παραγωγής αναλόγως των κερδών που τους αποφέρει, να ορίζουν τι, με ποιους όρους και αν θα παραχθεί. Ανάπτυξη, δηλαδή, που κυοφορεί την επόμενη μεγάλη κρίση, που πατάει στα συντρίμμια των δικαιωμάτων του λαού.
Να γιατί λέμε ότι μόνο μια άλλη εξουσία, όπου τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια του λαού, μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Γιατί θα αποδεσμεύσει τη χώρα απ' την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και το αναντικατάστατο εργαλείο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, π.χ. για την παραγωγή τροφίμων απ' το χωράφι ως το ράφι, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
