Καθημερινές πια οι αναφορές για την έλλειψη γιατρών στα νοσοκομεία καθώς λήγουν οι συμβάσεις τους. Οι άρρωστοι σπρώχνονται στους ιδιώτες. Επίσημη η βεβαίωση για νέες περικοπές στον ΕΟΠΥΥ, ώστε να πέσει σαν ώριμο φρούτο η απόλυτη μετατροπή του σε έναν μηχανισμό - τροχονόμο που θα μοιράζει δουλειά στο μεγάλο κεφάλαιο του κλάδου. Στην Πρόνοια η κατάσταση δραματική.
Εκεί που πας να πεις «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν», διαβάζεις την είδηση από τη Γερμανία και καταλαβαίνεις ότι και χωρίς μνημόνιο μια χαρά τα καταφέρνουν οι καπιταλιστές.
***
Μείωση της παραγωγής γάλακτος από υποσιτισμό των ζώων. Καταστροφή από χαλάζι στο βιομηχανικό ροδάκινο.
Αλλά το κλάμα δεν πέφτει για το γεγονός ότι δεν μπορούν να καλυφθούν οι λαϊκές ανάγκες. Το κλάμα στον αστικό Τύπο είναι για τις εξαγωγές που κινδυνεύουν. Το κλάμα αφορά την καπιταλιστική παραγωγή και τα κέρδη της.
Θα πεις εσύ «να γιατί όλος ο τομέας της διατροφής δεν μπορεί να ανήκει στους καπιταλιστές». Και θα σε περιμένει στη γωνία ο αρθρογράφος που βλέπει παντού «κομμουνιστικοποίηση» της χώρας.
***
Αυτοαπασχολούμενοι και μικρέμποροι δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τις ασφαλιστικές εισφορές τους, ενώ οι συνταξιούχοι του ίδιου χώρου δεν βγάζουν το μήνα με τη σύνταξη.
Κι όμως, στο «Βήμα», βλέπουν σ' όλα αυτά την κομμουνιστικοποίηση της χώρας, ξεπερνώντας και τον Πάγκαλο που περιόρισε την επικράτεια των κομμουνιστών στη ΝΕΤ!
Λάλησαν;
Οχι. Δεκαετίες καλλιέργησαν τον τρόμο ότι θα 'ρθούν οι κομμουνιστές να πάρουν τα σπίτια των ανθρώπων. Τώρα τα παίρνουν οι τράπεζες κι όσα δεν προλαβαίνουν να τα πάρουν οι τράπεζες απειλεί να τα πάρει η εφορία.
Δεν έχουν παρανοήσει. Δεκάδες χρόνια ζουν με τον εφιάλτη ότι οι εργάτες θα πάρουν την εξουσία. Κι έχουν λόγους να πιστεύουν ότι πάλι από τους εργάτες θα το βρουν. Να προλάβουν προσπαθούν. Ξέρουν ότι είναι δική τους, καταδική τους η πολιτική που εξαθλιώνει καθημερινά την εργατική τάξη, η πολιτική που τσακίζει και τους αυτοαπασχολούμενους.
Φροντίζουν να συκοφαντούν τον κομμουνισμό όχι γιατί πιστεύουν στο ξόρκι, αλλά γιατί ξέρουν ότι είναι αντικειμενική ανάγκη οι εργάτες να στραφούν ξανά εκεί.
Κάποτε έλεγαν ότι ο καπιταλισμός τα καταφέρνει με τις κρίσεις του. Τώρα βουλιάζει και ξαναβουλιάζει. Αναγκάζονται έτσι να μιλάνε με ορίζοντα το πολύ εξαμήνου σ' όλα τα πλάνα τους, γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Εχουν κατεβάσει στα τάρταρα την εργατική δύναμη και ανάταξη δε βλέπουν.
***
Το «πουσάρισμα» που κάνουν σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις να εμφανιστούν ως δήθεν αριστερές ως και κομμουνιστικές, ενώ κινούνται μέσα στα πλαίσια του συστήματος αυτό μαρτυρά: Τον τρόμο τους για την ώρα που οι εργάτες θα έχουν κάνει το βήμα και θα σαρώσουν κάθε ανάχωμα. Και την ανησυχία τους για το γεγονός ότι από σήμερα στους αγώνες έτσι μπαίνει το θέμα: Ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου, συσπείρωση δυνάμεων για την αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη έδειξε τα όριά της.
Η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με κοινωνικοποιημένα τα μονοπώλια και την εξουσία στους εργάτες είναι η προοπτική.
