Η ελπίδα δεν μπορεί πλέον να οδηγεί σε αυταπάτες. Η επίθεση είναι ανελέητη. Κι ο καπιταλισμός τώρα πια δεν έχει ανάγκη να υποκρίνεται και να φοράει την «κοινωνική» μάσκα, του «κοινωνικού κράτους». Δείχνει τα δόντια του, κατακρεουργεί όποια κοινωνική κατάκτηση έχει απομείνει, κηρύσσει ανοιχτό πόλεμο στη ζωή μας, στην ύπαρξή μας. Από τρία μόλις ρεπορτάζ που καταγράψαμε στο χτεσινό «Ριζοσπάστη» προκύπτει ότι: Δεκάδες χιλιάδες ανάπηροι και χρονίως πάσχοντες περιμένουν να περάσουν από τις επιτροπές πιστοποίησης της αναπηρίας έχοντας μείνει χωρίς επιδόματα και συντάξεις. Οι 4 στους 10 του συνολικού πληθυσμού είναι χρονίως πάσχοντες και μειώνουν τις επισκέψεις τους στο γιατρό μέχρι και 30%, λόγω οικονομικών προβλημάτων, με σοβαρές συνέπειες για την πορεία της υγείας τους. Η «κουρεμένη» κατά 1/3 κρατική επιχορήγηση του Πρότυπου Εθνικού Νηπιοτροφείου - ένα ίδρυμα που λειτουργεί από το 1912 και σήμερα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε λουκέτο - κόλλησε κάπου μεταξύ υπουργείου και Περιφέρειας κι αναρωτιέσαι τα 28 παιδιά λαϊκών οικογενειών που λόγω σοβαρών οικονομικών δυσκολιών αδυνατούν να εξασφαλίσουν ακόμη και την τροφή στα παιδιά τους τι θα απογίνουν; Τι θα απογίνουν κι εκείνα που δε βρήκαν στέγη σε κάποιο ίδρυμα;
Οι δικαιολογίες λίγο - πολύ γνωστές και ίδιες για κάθε περίπτωση: Αδεια ταμεία, δημοσιονομικός έλεγχος, οικονομική κρίση. Ολες να αξιοποιούνται ως Δούρειος Ιππος για να ξεμπερδεύουν μαζί μας. Ολες στην κατεύθυνση να διαλυθούν ακόμη κι αυτές οι αποσπασματικές διάσπαρτες υπηρεσίες που, πάντα, μετρούσαν πολλά βήματα πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και συναποτελούσαν το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος». Σε αυτή την επιλογή ο περιορισμός των κονδυλίων, η σταδιακή μεταφορά της υποχρέωσης του κράτους στο άτομο και στις «εθελοντικές» ή μη κυβερνητικές οργανώσεις, η έλλειψη δικτύου κρατικών υπηρεσιών διευκολύνουν το πέρασμα αυτών των υπηρεσιών στα χέρια των ιδιωτών, ορθώνοντας επιπλέον ταξικούς διαχωρισμούς.
Ολα αυτά είναι πισωγύρισμα για την ανθρωπότητα. Είναι η χαριστική βολή σε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που υποφέρουν απ' άκρη σ' άκρη της χώρας και βυθίζονται στην ανέχεια και την απόγνωση. Απέναντι σ' αυτή την τραγική κατάσταση το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να αφήσουμε να νικήσει η απόγνωση ή ο φόβος. Υπάρχουν άμεσες και ρεαλιστικές λύσεις. Οι χρονίως πάσχοντες να έχουν πλήρη, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ιατρική επίβλεψη. Να δημιουργηθεί ενιαίος δημόσιος κεντρικός φορέας δωρεάν παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, που θα απλώνεται σ' όλη τη χώρα, σε κάθε νομό, κάθε χωριό και πόλη. Αμεσα να ενισχυθεί η κρατική χρηματοδότηση του Εθνικού Νηπιοτροφείου. Να πληρωθούν οι εργαζόμενοί του.
Ολα αυτά πρέπει να κερδηθούν πάλι και θα κατακτηθούν στο δρόμο, μέσα από οργάνωση και συλλογικούς αγώνες όλων όσοι πλήττονται. Η ίδια πολιτική είναι που κόβει το μισθό του εργάτη και το επίδομα του ανάπηρου. Γι' αυτό και από κοινού πρέπει να την αντιπαλέψουν. Γιατί μια ζωή έχουμε και δε θα επιτρέψουμε να την παίζουν στη ρουλέτα των ποσοστών του κέρδους των επιχειρηματιών και των εξορθολογισμών τους για να βολεύουν τα συμφέροντά τους.
Ελένη ΤΖΙΒΡΑ
