«...η Ελλάδα πρέπει να ταχθεί ενεργά και αποφασιστικά στο πλευρό των δυτικών Συμμάχων της. ΗΠΑ, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία και, στο βάθος, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, το Ισραήλ, συγκροτούν σήμερα ένα κοινό μέτωπο από το οποίο η Ελλάδα κάθε άλλο παρά μπορεί ή πρέπει να απουσιάζει... η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ συγκροτούν από κοινού έναν αναντικατάστατο "διάδρομο" σταθερότητας, ασφάλειας και παρουσίας της Δύσης στο επίκεντρο της πιο πολύπλοκης και επικίνδυνης περιοχής του κόσμου, η οποία ήδη κοχλάζει. Την ίδια ώρα, η Ενέργεια είναι ένας νέος, πρόσθετος καθοριστικής σημασίας παράγοντας που τις συνδέει... Η Ελλάδα οφείλει να διαδραματίσει το ρόλο της στο δυτικό κόσμο: κάθε φορά που το έπραξε, σε τόσο έντονα μεταβατικές εποχές, βγήκε πιο ισχυρή, ενώ, κάθε φορά που το αρνήθηκε, έβλαψε, ενίοτε δραματικά, τα συμφέροντά της... Εκατό χρόνια πριν, το 1913, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μεγάλωνε την Ελλάδα όχι απλώς συντασσόμενος με τη Δύση, αλλά αποκτώντας το ρόλο της αιχμής του δόρατός της» («Ηλεκτρονικό Βήμα», 28/8/2013).
«Η γεωπολιτική σου σημασία δεν είναι μπιμπελό που έχεις να το δείχνεις στους ξένους. Οχι. Η γεωπολιτική αξία είναι ένα γερό χαρτί που το παίζεις ανάλογα με τα συμφέροντα και τους υπολογισμούς σου... Ο Βενιζέλος έπαιξε τα χαρτιά του, με κέρδη και ζημιές που πόνεσαν, αλλά τα έπαιξε και μεγάλωσε την Ελλάδα» («Καθημερινή», 28/8/2013).
***
Τα παραπάνω αποσπάσματα και των δύο άρθρων αναδεικνύουν το «γερό χαρτί» που προβάλλει η αστική τάξη της Ελλάδας, τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας για το κεφάλαιο, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Και σ' αυτό το πλαίσιο κάνει επιλογή συμμαχιών με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. «Η Ελλάδα οφείλει να διαδραματίσει το ρόλο της», λέει το ένα, «η γεωπολιτική αξία είναι ένα γερό χαρτί που το παίζεις ανάλογα με τα συμφέροντα και τους υπολογισμούς σου», το άλλο. Η γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας αποτελεί στρατηγική της αστικής τάξης. Και επιμένει να αξιοποιεί τη γεωστρατηγική θέση της, προκειμένου να αναβαθμιστεί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα σε σχέση με τους άλλους ανταγωνιστές της στην περιοχή μας. Επομένως, να συνδράμει και ως θύτης των λαών σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και δεν το έχει κάνει για πρώτη φορά.
Αλλωστε, η αναφορά και των δύο άρθρων στον Ελ. Βενιζέλο και τη συμμετοχή του στους βαλκανικούς πολέμους το 1913, σαν ιστορικό παράδειγμα, κρύβει την ουσία της σημερινής πραγματικότητας. Τότε έγινε ξεσηκωμός των βαλκανικών κρατών ενάντια στην καταρρέουσα οθωμανική αυτοκρατορία και ολοκληρώθηκαν τα αστικά εθνικά κράτη, απελευθερώνοντας από την οθωμανική αυτοκρατορία εδάφη που κατοικούνταν από τους πληθυσμούς τους. Βεβαίως και αυτοί οι πόλεμοι είχαν σχέση με τις αντιθέσεις ανάμεσα στη συμμαχία της ΑΝΤΑΝΤ, δηλαδή Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία που συνέβαλαν στο αποτέλεσμά του, (στο Λονδίνο έγινε η συνθήκη τερματισμού τους), και τη συμμαχία Αυστροουγγαρίας, Γερμανίας. Οι βαλκανικοί πόλεμοι όξυναν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και επιτάχυναν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Βενιζέλος, έστω και με ζημιές, γράφει το ένα άρθρο, μεγάλωσε την Ελλάδα. Το ίδιο γράφει και το άλλο. Τι κρύβουν; Οτι στη συνέχεια, η Ελλάδα με κυβέρνηση Βενιζέλου πήρε μέρος στον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο (1914), με την ιμπεριαλιστική συμμαχία της Αντάντ. Επίσης, η κυβέρνηση Βενιζέλου που μεγάλωσε την Ελλάδα, ξεκίνησε τη Μικρασιατική Εκστρατεία, ακριβώς για να επιβάλει τη Συνθήκη διαμελισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε όφελος των νικητών κρατών της ΑΝΤΑΝΤ στον πόλεμο. Αυτός ήταν και ο ρόλος της αιχμής του δόρατος της Δύσης τότε. Βεβαίως, το κεφάλαιο στην Ελλάδα ωφελήθηκε, ο λαός φορτώθηκε τα δεινά και των πολέμων και της προσφυγιάς των Μικρασιατών και πλήρωσε ακριβά τα οφέλη των αστών.
***
Και τα δύο άρθρα πασχίζουν να πείσουν για την αναγκαιότητα συμμετοχής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με συμμετοχή και κρατών της ΕΕ στη Συρία. Προβάλλοντας τη δυνατότητα ισχυροποίησης της θέσης της αστικής τάξης της Ελλάδας και μέσω της ισχυροποίησης του άξονα Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας, όπως γράφεται στο ένα άρθρο, άξονας που ενισχύεται και από τις στρατηγικές συμφωνίες τόσο σε επίπεδο εκμετάλλευσης της Ενέργειας και της μεταφοράς της όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Να λοιπόν και η αποκάλυψη από τους αστούς της αιτίας του πολέμου. Τα χημικά προβάλλουν, αλλά άφησαν τα προσχήματα, μπροστά στο ζήτημα της μοιρασιάς των ενεργειακών πόρων σε συνδυασμό με τη γεωστρατηγική αναβάθμιση, δηλαδή τη βελτίωση της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Να και η πραγματική αιτία του πολέμου και όχι το αντιδημοκρατικό καθεστώς Ασαντ.
Καλά λοιπόν τα ιστορικά παραδείγματα για το πώς μεγάλωσε η Ελλάδα, που προβάλλονται ως δόλωμα στο λαό για να ανεχτεί ή και να συμφωνήσει με τη συμμετοχή της Ελλάδας σε έναν ακόμη ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά διδακτικά και τα μαθήματα από τη συμμετοχή της σ' αυτούς τους πολέμους. Από τότε μέχρι σήμερα. Συμμετοχή που πασχίζουν να την εμφανίσουν και ως «εθνικό ζήτημα». Αλλά τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της είναι εχθρικά με τα συμφέροντα των αστών και δεν έχουν κανένα λόγο να υποτάσσονται στο «εθνικό συμφέρον των αστών. Αυτοί πληρώνουν και με αίμα τα κέρδη των αστών και από τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας, με καμιά μορφή, στην επέμβαση. «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών». Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, να χαράξουν τη δική τους αυτοτελή πορεία, σε ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
