Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα στοιχεία και οι αναλύσεις για επιβράδυνση στις καπιταλιστικές οικονομίες της διακρατικής συνεργασίας των ΒRICS (Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, Νότιας Αφρικής), όπως και της Τουρκίας, που τα προηγούμενα χρόνια οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ «έτρεχαν» με υψηλούς ρυθμούς, έως και 10%. Βεβαίως, δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι όλες αυτές τις οικονομίες (εξαίρεση η Κίνα που παρουσιάζει μεν σημάδια κόπωσης αλλά όχι ραγδαία πτώση του ΑΕΠ) τις χτύπησε η καπιταλιστική οικονομική κρίση το 1997 - 1998 και οι λαοί τους δέχθηκαν σφοδρή επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Η καπιταλιστική ανάπτυξη που ακολούθησε «πάτησε» ακριβώς πάνω στα σμπαραλιασμένα εργατικά δικαιώματα και διαψεύδει πολλούς, ιδιαίτερα τους οπορτουνιστές ανά τον κόσμο, που είδαν πιο συγκεκριμένα στους BRICS το πρότυπο ανάπτυξης και το υποτιθέμενο «αντίπαλο δέος» στον «παλιό ιμπεριαλιστικό κόσμο».
Ταυτόχρονα, οι σημερινές αναλύσεις των αστών οικονομολόγων για την υποχώρηση των BRICS και λόγω του ότι η κινεζική οικονομία αδυνατεί να διατηρήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης των προηγούμενων ετών και παρασύρει σε χαμηλότερες ταχύτητες και τις χώρες που εξάγουν μαζικά πρώτες ύλες σε αυτήν, έχουν μεν βάση αλλά αυτό που κύρια επιβεβαιώνει η ραγδαία πτώση των ρυθμών ανάπτυξης είναι ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει τις κυκλικές κρίσεις του. Ιδιαίτερα στη σημερινή φάση ανάπτυξης του ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι φανερό ότι την περίοδο ανάκαμψης στον κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης, η όποια ανάπτυξη είναι αναιμική και σίγουρα στηρίζεται στη χωρίς επιστροφή ισοπέδωση της τιμής της εργατικής δύναμης, για να εξασφαλίζονται τα ποσοστά κέρδους που επιδιώκουν οι κεφαλαιοκράτες. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό και στις BRICS, δηλαδή η ραγδαία πτώση των ρυθμών ανάπτυξης, σε συνδυασμό με τον οξύτατο ανταγωνισμό τους με ΗΠΑ αλλά και Ιαπωνία και Γερμανία, ξεσκεπάζει τις αυταπάτες των οπορτουνιστών ότι με άλλο μείγμα διαχείρισης θα υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κρίσεις (ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ως πρότυπο τη Βραζιλία), είναι η καπιταλιστική οικονομική βάση τους.
Πρόκειται για νέους παίκτες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που συνενώνονται μεν στα πλαίσια του διεθνούς μονοπωλιακού ανταγωνισμού και αποτελούν το 1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ, το 40% του πληθυσμού του πλανήτη και το 26% της έκτασης, αλλά ταυτόχρονα αναπτύσσονται και ανταγωνισμοί και κόντρες μεταξύ τους. Στη φετινή συνεδρίαση των BRICS, το Μάρτη, αυτό εκφράστηκε πολύ έντονα, για παράδειγμα στο ζήτημα θεσμών που είναι υπό διαμόρφωση και ιδιαίτερα της κοινής τράπεζας που θέλουν να δημιουργήσουν, όπου η κάθε αστική τάξη διεκδικεί καλύτερη θέση.
Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί με κανένα μείγμα διαχείρισης να απαλλαγεί από τις κρίσεις. Ταυτόχρονα, στα πλαίσια των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μόνο ειρήνη κι ασφάλεια δεν μπορεί να δώσει στους λαούς, το αντίθετο κάνει πιο πιθανή, για τη διεκδίκηση μεριδίων στην αγορά, την πρόσβαση στους ενεργειακούς πόρους, την προσφυγή σε πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η μόνη λύση που υπάρχει για τους λαούς για να ξεπεραστεί και το ζήτημα των κρίσεων είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, δηλαδή ο σοσιαλισμός, που μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες, διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
