Το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ, εντάθηκε η συζήτηση για τη στροφή της κοινής γνώμης υπέρ της Αμερικής, στη βάση ενός κλίματος αντιγερμανισμού που οξύνεται. Δίπλα στις δημοσκοπήσεις που προσπαθούν να διαμορφώσουν συνείδηση, παρά να καταγράψουν τάσεις, προστέθηκαν οι αναλύσεις από τα «βαριά χαρτιά» της αστικής δημοσιογραφίας, που λένε πάνω - κάτω τα εξής: Ο κόσμος έχει απηυδήσει από τη στάση της Γερμανίας στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρώπη. Το μείγμα της διαχείρισης που προτείνει η Αμερική είναι πιο φιλολαϊκό. Οι ΗΠΑ είναι πιο φιλελληνικές από τη Γερμανία. Η κυβέρνηση πρέπει να πάψει να εφαρμόζει την πολιτική που υπαγορεύουν τα συμφέροντα της Γερμανίας και να συσφίξει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.
Η συνολική στάση της κυβέρνησης, ιδιαίτερα με αφορμή την κόντρα ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, υποδαυλίζει μια τέτοια αντίληψη στον κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του υπουργού Αμυνας σε κυριακάτικη εφημερίδα την περασμένη βδομάδα. Εκεί ομολογείται καθαρά ότι στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης είναι η αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης αλλά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ δρουν ανταγωνιστικά στη Γερμανία, αλλά αντιθέσεις με τη Γερμανία και συμπάθειες με τις ΗΠΑ υπάρχουν και εντός ΕΕ. Δεν είναι όμως μόνο η κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βασικός φορέας του αντιγερμανισμού στην Ελλάδα και ταυτόχρονα εξωραΐζει τις ΗΠΑ και την πολιτική τους στη διαχείριση της κρίσης, συντελώντας στον αποπροσανατολισμό του λαού. Βεβαίως, να είναι καθαρό πως ο αντιγερμανισμός, ή ο αντιαμερικανισμός αυτών των δυνάμεων δε σημαίνει ότι εκφράζει αντιιμπεριαλιστική πολιτική.
Μια αντικειμενική ματιά σε ΗΠΑ και ΕΕ δείχνει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα είναι κυρίαρχα στο μείγμα διαχείρισης των δύο ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οπως εύκολα μπορεί να δει κανείς ότι κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη με ρητορική ενάντια στη Γερμανία και ανταγωνιστικά προς αυτή συμφέροντα (π.χ., η Γαλλία), εφαρμόζουν στις χώρες τους τα ίδια και απαράλλαχτα αντιλαϊκά μέτρα. Αρα, πού είναι η διαφορά; Για το λαό δεν υπάρχει σωτηρία με το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Σ' αυτά μπορούν να ποντάρουν μόνο οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, που έχουν ανταγωνιστικά μεταξύ τους συμφέροντα και έχουν κάθε λόγο να τα συνδέουν με το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Η αντιλαϊκή στρατηγική στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης δεν υπαγορεύεται από τη Γερμανία, αλλά από τη στρατηγική της υπέρ των μονοπωλίων, την οποία διαχρονικά συνδιαμορφώνουν οι αστικές κυβερνήσεις, η καθεμία με το ιδιαίτερο βάρος της οικονομίας που εκπροσωπεί στην αντιδραστική Ενωση. Αρα, πού είναι η διέξοδος για το λαό; Στην τιμωρία των κομμάτων που τον καλούν να σηκώσει ξένες γι' αυτόν σημαίες, να ταυτιστεί με το ένα ή το άλλο τμήμα της αστικής τάξης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που αυτό επιλέγει. Η διέξοδος βρίσκεται στην αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία και οργανισμό. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται ο λαός να χαράξει τη δική του αυτοτελή πορεία, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας, για ριζικές αλλαγές στην οικονομία. Μόνο με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας μπορεί ο λαός να παράγει για να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του.
