«Πράσινη» πινελιά στα φονικά ιμπεριαλιστικά σχέδια...
Από τη Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη κι ενώ οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προετοιμάζουν το ματοκύλισμα του συριακού λαού, στο οποίο η Γαλλία είναι στην πρώτη γραμμή, βουλευτές και ευρωβουλευτές του κόμματος«Ευρώπη Οικολογία - Πράσινοι», με κλαγγές και ιαχές, βάλθηκαν να πείσουν το γαλλικό λαό ότι πρόκειται για ένα «δύσκολο» δρόμο μεν, μονόδρομο δε, που πρέπει να περπατήσουν προκειμένου να επιβάλουν το δίκιο και την προστασία του λαού από τη χρήση των χημικών όπλων. Κι αυτό ενώ, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, η πλειοψηφία των Γάλλων είναι ενάντια στην επέμβαση στη Συρία.
Σε ανακοίνωσή του, το κόμμα χαρακτηρίζει «αναπόφευκτη» την επέμβαση στη Συρία μετά τη χρήση χημικών όπλων. Ήδη από την προηγούμενη Παρασκευή, η Εύα Ζολί, βουλευτής των Πρασίνων και υποψήφια στις προεδρικές του 2012, δήλωσε ότι στηρίζει την επέμβαση στη Συρία, αν και «περιμένει και την έκθεση των επιθεωρητών του ΟΗΕ». Όπως ισχυρίστηκε, «η χρήση χημικών όπλων δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη από τη διεθνή κοινότητα» και, συνεχίζοντας, επαναπροσδιορίζει το σκοπό της συμμετοχής της χώρας της στην επίθεση: «Δεν έχει να κάνει μόνο με το να τιμωρήσουμε για τη χρήση των χημικών όπλων, αλλά να προστατεύσουμε έπειτα τις απελευθερωμένες περιοχές της Συρίας, αποδυναμώνοντας το καθεστώς Άσαντ, με στόχο να πετύχουμε κάποια πολιτική συμφωνία». Έχει να κάνει δηλαδή με το πώς η Γαλλία θα «βάλει χέρι» στα εκεί εδάφη, των οποίων ο φυσικός πλούτος, αλλά και η γεωστρατηγική τους θέση είναι «λίπασμα» στην προσπάθεια της γαλλικής αστικής τάξης να ξανακερδίσει χαμένα εδάφη στα παιχνίδια της καπιταλιστικής αγοράς εν μέσω βαθιάς κρίσης.
Νερό στο μύλο έρχεται να ρίξει και κείμενο που ανάρτησε ένας άλλος οικολόγος βουλευτής, ο Νοέλ Μαμέρ, σε ιστολόγιο που διατηρεί στον ειδησεογραφικό ιστότοπο «Rue89». Ο βουλευτής φαίνεται εξοργισμένος με την ολιγωρία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που δεν είχαν επέμβει από παλιότερα, τάσσοντας ΗΠΑ και Γαλλία υπόλογες που δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν την «επανάσταση του συριακού λαού ενάντια στο δικτάτορα Άσαντ». Το συμπέρασμά του είναι ότι «οι ΗΠΑ και η Γαλλία είναι αναγκασμένες να επέμβουν» για να μη χάσουν «την εμπιστοσύνη του λαού της Συρίας, σε βάρος του οποίου η κρατική τρομοκρατία έχει φτάσει σε απαράδεκτα επίπεδα». Μάλιστα, προκαλεί κατάφωρα το κοινό αίσθημα, δηλώνοντας ότι «καταλαβαίνει» τη «ρίψη μερικών βομβών σε στρατώνες» για να δοθεί ένα «μήνυμα στον Άσαντ», αρκεί να εξασφαλιστεί ότι στη συνέχεια θα υπάρχει σχέδιο για μια πολιτική λύση.
Παρακάτω, μάλιστα, διαβάζουμε ότι «η γαλλική αριστερά πρέπει να καταλάβει ότι αυτό που διακυβεύεται στη Συρία, είναι, επίσης, και ίσως κυρίως, η υπεράσπιση των αραβικών επαναστάσεων». Άλλωστε, το κείμενο τιτλοφορείται «πρέπει να επέμβουμε στη Συρία για να υπερασπίσουμε τις αραβικές επαναστάσεις». Η «αραβική άνοιξη», λοιπόν, που για τους λαούς εξελίσσεται σε αντιδραστικό χειμώνα, είναι ένα ακόμα πρόσχημα για να μπορέσει η γαλλική αστική τάξη να εδραιώσει τα συμφέροντά της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής.
Βέβαια, τα παραπάνω μόνο να εκπλήσσουν δεν πρέπει, μιας και η συγκεκριμένη δύναμη έχει δώσει πολλές φορές τα διαπιστευτήριά της και παλιότερα, συχνά μάλιστα με το μεγάλο «επαναστάτη» του Μάη του '68, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, νυν ευρωβουλευτή του κόμματος. Ο Κον-Μπεντίτ ήταν αυτός που τη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999 την παρουσίαζε ως απόλυτη ανάγκη για να «σωθούν» οι Κοσσοβάροι από την «εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς». Ήταν ο ίδιος που το 2011, με την επίθεση στη Λιβύη, φώναζε για τον Καντάφι που δεν υποχωρεί και ότι γι' αυτό έπρεπε οι ξένες δυνάμεις, και η Γαλλία μέσα σ' αυτές, να «υπερασπιστούν» την «εξέγερση του λιβυκού λαού».
Τέτοιοι είναι, λοιπόν, οι λεγόμενοι οικολόγοι, που κόπτονται πάντα υποτίθεται για την ειρήνη στον κόσμο. Πρόκειται για δύναμη που αποτελεί στήριγμα της αστικής τάξης και, μάλιστα, εμπλέκεται βαθιά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα μια δήθεν «εναλλακτική πολιτική» σε ζητήματα περιβάλλοντος και ανάπτυξης, προσπαθώντας να εγκλωβίσει μεγάλες μερίδες κόσμου.
