Με βήμα την πανελλαδική μέρα δράσης, την περασμένη Τετάρτη, στους τόπους δουλειάς, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ εντείνουν τη δουλειά για την προετοιμασία της προειδοποιητικής Γενικής Απεργίας στις 6 Νοέμβρη. Μετά την απόφαση σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η υπόθεση της απεργίας βρίσκεται στα χέρια των πρωτοβάθμιων Σωματείων, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων, στις Επιτροπές Αγώνα, στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Τα στελέχη του ΠΑΜΕ και μέσα στην Ολομέλεια της ΓΣΕΕ, σε αντίθεση με τις άλλες παρατάξεις που αναζητούσαν προσχήματα και δικαιολογίες για να φρενάρουν τους αγώνες και να τους ποδηγετήσουν σε κατεύθυνση αλλότρια από τα εργατικά συμφέροντα, ξεκαθάρισαν ότι:
«Θα δώσουμε τη μάχη της απεργίας σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο και εργοστάσιο, για να σηκώσει ανάστημα ο εργαζόμενος. Να πιστέψει στη δύναμη και στην ικανότητα του οργανωμένου μαζικού αγώνα, σε σύγκρουση με τις επιδιώξεις των εργοδοτών, να βάλει εμπόδια στη νέα βαρβαρότητα που έρχεται να προστεθεί στην προηγούμενη. Να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις συνολικής ανατροπής αυτών των μέτρων και των δυνάμεων που τα προωθούν. Να χτιστεί η συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, ανέργων, φτωχών αγροτών, για να φύγει όχι μόνο αυτή η κυβέρνηση, αλλά και να μην έρθει καμιά άλλη σαν αυτή».
Στην ίδια αυτή Ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αναδείχτηκε και επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η ύπαρξη και αντιπαράθεση διαφορετικών γραμμών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα: Ο ταξικός πόλος των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ σε αντιπαράθεση τόσο με την πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, που είναι ιμάντες της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής στο κίνημα, όσο και με τις παρατάξεις του «εκκολαπτόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού» και του ρεφορμισμού, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και ΕΜΕΙΣ (αποχωρήσαντες από την ΠΑΣΚΕ), που αποτελούν ισχυρό εμπόδιο στην προσπάθεια για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.
Συνενώνονται στη «διαχείριση»
Συνδετική ουσία όλων αυτών των παρατάξεων, είναι μια άλλη διαχείριση της κρίσης, με «αναπτυξιακή» δοσολογία, η οποία θα φέρει δήθεν φιλολαϊκή διέξοδο. Δημόσιες δαπάνες και ρευστότητα στην αγορά ζητάνε ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, δημόσιες δαπάνες και ενίσχυση της «υγιούς επιχειρηματικότητας» η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (ΑΠ).
Και οι δυο συναντιόνται στη «διαχείριση της κρίσης», αποσιωπώντας από τους εργαζόμενους το κύριο: Οτι η καπιταλιστική κρίση, που τόσο ακριβά πληρώνουν οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, γεννήθηκε από την προηγούμενη καπιταλιστική ανάπτυξη, την τεράστια συσσώρευση καπιταλιστικών κερδών, την κυριαρχία των μονοπωλίων και τον ανταγωνισμό τους. Και ότι βασική προϋπόθεση για να υπάρξει διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων, είναι ακριβώς η ανειρήνευτη πάλη της εργατικής τάξης κατά των μονοπωλίων.
Για μια τέτοια πάλη, οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να ακούσουν κουβέντα, ούτε από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, ούτε από την ΑΠ του ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο. Θα ακούσουν μόνο τον πόνο τους για τις επιχειρήσεις που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα στην κρίση και να δώσουν δουλειά στους εργάτες. Οπως ακριβώς έκανε σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της ΠΟΕΜ, της Ομοσπονδίας Μετάλλου, στην οποία μόλις πριν λίγες μέρες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, μαζί με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, απέκλεισαν από το προεδρείο την παράταξη του ΠΑΜΕ, αν και αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη και ενισχυμένη.
Τι είπε λοιπόν ο πρόεδρος αυτής της Ομοσπονδίας; Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την παρέμβασή του: «Κάναμε θυσίες, μειώθηκε το κόστος εργασίας κατά 30% γιατί αγωνιούμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις εργασίας. Κάναμε κινητοποιήσεις για να μειωθεί το κόστος Ενέργειας, να παραμείνει ζωντανή η βιομηχανία, γιατί η βιομηχανία δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και πλούτο στην κοινωνία. Οι επιχειρήσεις δίνουν μάχη για να κρατηθούν...»!
Σε μια πρόταση όλη η ουσία της ταξικής υποταγής, της αποδοχής και συναίνεσης των εργατών στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι αιματηρές περικοπές στους μισθούς βαφτίζονται «θυσία», για να διασφαλιστούν δήθεν οι θέσεις εργασίας, που όμως -παρά τις «θυσίες»- μειώνονται και αυτές. Ξεροκέφαλοι οι σκληροί και σιδερένιοι νόμοι της καπιταλιστικής ζούγκλας, δεν εξευμενίζονται με όσες «θυσίες» και αν κάνουν οι εργάτες. Το ξέρουν αυτό οι αρχιερείς της «ταξικής ειρήνης», αλλά είναι σε στρατόπεδο άλλο από αυτό των εργατών. Γι' αυτό ζητούν να στηριχτούν οι βιομηχανίες με ακόμα πιο φθηνό ρεύμα, και δεν το κάνουν βέβαια για τους εξαντλημένους εργάτες και τα λαϊκά νοικοκυριά.
Και η κορωνίδα όλης αυτής της ταξικής υποτέλειας: ...Οι καπιταλιστές δημιουργούν τον πλούτο. Οχι, δεν είναι οι εργάτες παραγωγοί του πλούτου, το κεφάλαιο είναι ο δημιουργός του! Ανάγνωση που θα τη ζήλευε και ο πιο επιφανής εκπρόσωπος των βιομηχάνων. Και αυτά λέγονται από «εκπρόσωπο» των εργαζομένων. Με τέτοιους «φίλους», τι να τους κάνει τους εχθρούς η εργατική τάξη;
Ενάντια στα εργατικά συμφέροντα
Οταν λοιπόν αυτή είναι η γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και των συν-οδοιπόρων της, η κεντρική γραμμή των ίδιων πλειοψηφιών σε μεγάλες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, τότε είναι φανερό ότι ακόμα και η προκήρυξη απεργιών -κάτω από την πίεση που ασκούν οι ταξικές δυνάμεις και τα οξυμένα προβλήματα- είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου. Γιατί το περιεχόμενο που δίνει στην κινητοποίηση η πλειοψηφία, είναι σε βάρος των εργατικών συμφερόντων.
Αυτή η γραμμή στο κίνημα υπονομεύει την πάλη των εργαζομένων, βάζει εμπόδια στην οργάνωσή τους, οδηγεί στην αναποτελεσματικότητα, σπέρνει την απογοήτευση και τη μοιρολατρία. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής επικαλείται η πλειοψηφία για να διακηρύξει ότι «δεν υπάρχει αγωνιστικό κλίμα» στους εργαζόμενους, «τα συνδικάτα είναι αδύναμα», «οι εργαζόμενοι δεν τραβάνε», όταν είναι η ίδια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που έχει συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτά τα αποτελέσματα. Αυτά ακριβώς ακούστηκαν και στη συνεδρίαση της τελευταίας Ολομέλειας, προϊδεάζοντας για τον τρόπο που η ΓΣΕΕ θα πάει στην απεργία, αλλά και αυτά που θα αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι μπροστά τους στο επόμενο διάστημα.
Επιβεβαιώνεται λοιπόν, ότι απ' αυτή τη ΓΣΕΕ με αυτή τη γραμμή, δεν έχουν τίποτα να περιμένουν οι εργαζόμενοι, σε τίποτα να ελπίζουν. Γιατί είναι γραμμή συνθηκολόγησης απέναντι στο κεφάλαιο, γραμμή παράδοσης του εργατικού κινήματος στις ορέξεις της καπιταλιστικής εργοδοσίας.
Δεν έχουν όμως να περιμένουν και τίποτα από παρατάξεις όπως η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, που στα λόγια καταγγέλλει την πλειοψηφία μόνο για αστοχίες και αβελτηρίες, και την ίδια στιγμή την καλεί «να μπει μπροστά» στην οργάνωση των αγώνων και να «πάρει πρωτοβουλίες». Δεν πρόκειται βέβαια για αντίφαση, αφού οι δυνάμεις του οπορτουνισμού συμφωνούν μαζί της στο βασικό: Στην κατεύθυνση που έχει χαράξει η ΓΣΕΕ, όντας ο φορέας των αστικών ιδεολογημάτων (ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα) μέσα στο κίνημα και ο θεματοφύλακας της Ευρωενωσιακής προοπτικής της χώρας, στην οποία είναι δεσμευμένοι και αυτοί, ως κεντρική στρατηγική επιλογή τους.
Κίνημα... για κυβερνητική εναλλαγή
Γι' αυτό την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ τη συνδέει ομφάλιος λώρος με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Γι' αυτό και οι αψιμαχίες τους, είναι για το πάπλωμα και όχι για την ουσία. Η συμπόρευσή τους, τη βολεύει άλλωστε και στη νέα της τακτική. Στη θεμελίωση και ανάπτυξη του νέου συνδικαλιστικού κυβερνητισμού που επιχειρεί να στήσει η ΑΠ. Της πάει γάντι με το σύνθημα που ρίχνει, ότι το κίνημα πρέπει να μετατραπεί σε μοχλό για κυβερνητικές εναλλαγές. Αυτό αποδεικνύει και η τοποθέτηση στελέχους της ΑΠ στην Ολομέλεια, ότι το προηγούμενο διάστημα έγιναν «πετυχημένοι αγώνες», που «άλλαξαν δύο κυβερνήσεις»!
Να πώς καταλαβαίνει την επιτυχία των αγώνων η ΑΠ. Η εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων είναι η μεζούρα της και όχι βέβαια η ισχυροποίηση των αγώνων, το βάθεμα της ταξικής συνείδησης, η οργάνωση της πάλης που με πρωτοπορία την εργατική τάξη θα κάνει κάθε αστική κυβέρνηση να μην μπορεί να σταθεί και ταυτόχρονα θα ανοίγει το δρόμο για βαθιές αλλαγές προς όφελός της.
Ο εκλογικός κορσές που οι οπορτουνιστές επιχειρούν να φορέσουν στο κίνημα στέλνει στις ελληνικές καλένδες την οργάνωση της πάλης, καλλιεργεί αυταπάτες και αναμονές για «λύσεις» από τα πάνω, βάζει στο «ψυγείο» την ταξική πάλη, μέχρι τις επόμενες εκλογές και τον επόμενο «σωτήρα». Μόνο που οι εργάτες μπούχτισαν από «σωτήρες», χόρτασαν από «Μεσσίες».
Περισσότεροι εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι, μέσα από τις δυσκολίες της πάλης, τις δραματικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, έχουν τώρα όσα τους χρειάζονται για να καταλάβουν ότι όσο βαθύτερος είναι ο λάκκος που τους έριξαν, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να σηκωθούν -και θα σηκωθούν- με τα δικά τους χέρια. Σε συμπόρευση με το ΠΑΜΕ και τις δυνάμεις που ακολουθούν το δύσκολο, αλλά το μόνο νικηφόρο δρόμο.
