Η χτεσινή απεργία ήταν μια δύσκολη μάχη. Ανέδειξε τη μαχητικότητα, την επιμονή, το πείσμα των ταξικών δυνάμεων, που πάλεψαν σε κλάδους και τόπους δουλειάς για να την οργανώσουν, σε αναμέτρηση με τις δυσκολίες, την τρομοκρατία και την πολύμορφη παρέμβαση της εργοδοσίας. Η δουλειά αυτή εκφράστηκε με συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ εργαζομένων από χώρους που βρίσκονται αυτό το διάστημα σε κινητοποιήσεις. Με συμμετοχή στην απεργία εργατοϋπαλλήλων από εργοστάσια που δε συμμετείχαν παλιότερα στην απεργία. Η περιφρούρηση της κινητοποίησης από τα ταξικά συνδικάτα, σε μια σειρά κλάδους και χώρους εργασίας, βοήθησε να εκφραστούν αγωνιστικές διαθέσεις που υπήρχαν.
Η εικόνα αυτή είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τον υπονομευτικό ρόλο του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι δυνάμεις που πλειοψηφούν στο εργατικό κίνημα αποσιώπησαν την απεργία, δεν έκαναν τίποτα για να πετύχει. Σε πολλές περιπτώσεις, στάθηκαν αρωγός της εργοδοσίας στην τρομοκράτηση των εργαζομένων και στην απεργοσπασία. Η γύμνια τους καταγράφηκε στην Αθήνα, όπου ανακοίνωσαν την ματαίωση της απεργιακής συγκέντρωσης (!) με πρόσχημα τη βροχή. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε κόσμος να διαδηλώσει. Ιδια ήταν η εικόνα σε όλη την Ελλάδα. Ο ρόλος τους επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι μεγάλοι χώροι δουλειάς, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δεν μπήκαν στην απεργία, παρά τα ιδιαίτερα οξυμένα προβλήματα.
Ολα αυτά είναι στοιχεία που πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους, τα σωματεία, στον απολογισμό της απεργίας, στο σχεδιασμό για τα επόμενα βήματα. Ζητούμενο παραμένει, να πάρει κάθε συνδικάτο την ευθύνη της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Να δυναμώσουν σε κάθε τόπο δουλειάς οι αντιστάσεις απέναντι στην εργοδοσία, στα μέτρα που νομοθετούνται για λογαριασμό της, στην πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια και τα κέρδη τους.
