Ακούστηκαν πολλά τις τρεις μέρες διεξαγωγής της συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι, όμως, η ουσία πίσω από τις κινήσεις εντυπωσιασμού και τα ρητορικά σχήματα, ποιο ήταν το αντικείμενο του διπολικού καβγά που στήθηκε ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση; Γιατί, βεβαίως, υπήρξε πολιτική ουσία, την οποία θα πρέπει να αντιληφθούν καλύτερα οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.
Ο καβγάς και οι κόντρες ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έγιναν υπό κοινό παρονομαστή: ποιος είναι καταλληλότερος να κυβερνήσει, ποιος είναι καταλληλότερος διαχειριστής του συστήματος. Γι' αυτό περίσσεψαν οι αντιπαραθέσεις για το ποιος φέρνει ή διώχνει επενδύσεις, ποιος θέλει την αποσταθεροποίηση, ποιος παραβιάζει τη νομιμότητα, ποιος θέλει την ανάπτυξη κ.λπ. Επιβεβαιώθηκε, λοιπόν, ότι κινούνται στη βάση κοινού στρατηγικού πλαισίου που καθορίζεται από τα όρια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της εξουσίας του κεφαλαίου, της συμμετοχής της χώρας σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ.
Οι διαφορές που έχουν είναι υπαρκτές εκφράζουν όμως διαφορές και αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, ενώ συνδέονται με αντιπαραθέσεις καπιταλιστικών κρατών εντός ΕΕ κλπ.
Αντιθέσεις πίσω από τις οποίες δεν έχουν συμφέρον να στρατευτούν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Να μην υποκύψουν ούτε στο φόβο, στην κινδυνολογία που συνοδεύουν την αποφασιστική υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, ούτε όμως και στις αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος υπηρετώντας τους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι η προσπάθεια συγκρότησης της λαϊκής αντ-απάντησης στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας δεν μπορεί να χάνεται σε αδιέξοδες αναζητήσεις φιλολαϊκού συσχετισμού δυνάμεων στο αστικό Κοινοβούλιο.
Τι αποδεικνύουν τα παραπάνω; Οτι ο λαός πρέπει να συγκροτήσει τη δική του δύναμη που θα είναι σε ευθεία ρήξη με την τρομοκρατία, τη μοιρολατρία, τις αυταπάτες που σπέρνουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης. Και από αυτή την άποψη το ζητούμενο σήμερα είναι η συγκρότηση δυναμικής, ορμητικής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, που θα παλεύει με επίκεντρο τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα και που θα ανοίγει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής για να έρθει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της στην εξουσία. Σε αυτήν την κατεύθυνση παλεύει το ΚΚΕ για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, μόνο έτσι ο ίδιος ο λαός θα βάλει τη δική του σφραγίδα...
Οι διαφορές που έχουν είναι υπαρκτές εκφράζουν όμως διαφορές και αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, ενώ συνδέονται με αντιπαραθέσεις καπιταλιστικών κρατών εντός ΕΕ κλπ.
Αντιθέσεις πίσω από τις οποίες δεν έχουν συμφέρον να στρατευτούν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Να μην υποκύψουν ούτε στο φόβο, στην κινδυνολογία που συνοδεύουν την αποφασιστική υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, ούτε όμως και στις αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος υπηρετώντας τους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Επιβεβαιώθηκε επίσης ότι η προσπάθεια συγκρότησης της λαϊκής αντ-απάντησης στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας δεν μπορεί να χάνεται σε αδιέξοδες αναζητήσεις φιλολαϊκού συσχετισμού δυνάμεων στο αστικό Κοινοβούλιο.
Τι αποδεικνύουν τα παραπάνω; Οτι ο λαός πρέπει να συγκροτήσει τη δική του δύναμη που θα είναι σε ευθεία ρήξη με την τρομοκρατία, τη μοιρολατρία, τις αυταπάτες που σπέρνουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις της αστικής διαχείρισης. Και από αυτή την άποψη το ζητούμενο σήμερα είναι η συγκρότηση δυναμικής, ορμητικής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, που θα παλεύει με επίκεντρο τα μεγάλα και οξυμένα προβλήματα και που θα ανοίγει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής για να έρθει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της στην εξουσία. Σε αυτήν την κατεύθυνση παλεύει το ΚΚΕ για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, μόνο έτσι ο ίδιος ο λαός θα βάλει τη δική του σφραγίδα...
