Η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Η διαπραγμάτευση που κάνει με την τρόικα είναι για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες ότι μια δική του κυβέρνηση θα διαπραγματευθεί διαφορετικά, με γνώμονα τάχα το λαϊκό συμφέρον. Γι' αυτό λέει ότι κατέθεσε την πρόταση μομφής προς τη συγκυβέρνηση. Για να πέσει και να έρθει μια δική του, που θα κάνει καλύτερη τάχα διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Η συζήτηση, που αντικειμενικά ενισχύεται με την κατάθεση της πρότασης μομφής, είναι για το ποιο μείγμα διαχείρισης, για το ποια κυβέρνηση μπορεί να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Από αυτή την ανάπτυξη, τόσο η συγκυβέρνηση, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε πως έχει να ωφεληθεί ο λαός. Του προτείνουν, μάλιστα, να διαλέξει αν θα συστρατευθεί με τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ, ή με τη Γερμανία και τους άλλους ισχυρούς της Ευρωζώνης, με την προσδοκία ότι έτσι θα ανακουφιστεί από τις συνέπειες της κρίσης.
Να γιατί το ΚΚΕ λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κινήσεις του προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το λαό, να τον παγιδέψει σε νέα ψεύτικα διλήμματα, να βάλει εμπόδια στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι η σωτηρία του λαού περνάει μέσα από μια άλλη κυβέρνηση, με ανέγγιχτη την εξουσία και την ιδιοκτησία του κεφαλαίου.
Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στο Τέξας, οι όρκοι πίστης στην καπιταλιστική ανάπτυξη, έστω και με άλλο μείγμα, η αποκήρυξη κάθε ενέργειας που θα μπορούσε να διαταράξει τη σχέση της αστικής τάξης με την Ευρωζώνη και τη συνοχή της ΕΕ, είναι αποκαλυπτικά. Οι διαβεβαιώσεις ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει συμφωνία μαζί τους για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας και την αποπληρωμή του χρέους πρέπει, επίσης, να προβληματίσουν τους εργαζόμενους.
Στο ερώτημα αν πρέπει να καταδικαστεί η κυβέρνηση και με την ψήφο στη Βουλή, το ΚΚΕ απαντάει: Ναι! Το κρίσιμο ζήτημα, όμως, είναι να αποκτήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα την πίστη στη δύναμη και την ικανότητα να γκρεμίζει αυτή και κάθε κυβέρνηση, στο έδαφος της εξουσίας και της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Γιατί μια τέτοια κυβέρνηση πάντα θα νομοθετεί σε βάρος του, ανεξάρτητα από το πώς αυτοαποκαλείται. Ο λαός θα καθορίσει τις εξελίξεις, αν καταλάβει και χρησιμοποιήσει τη δύναμή του με σκοπό να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Αν συνειδητοποιήσει ότι το «παιχνίδι» δεν «παίζεται» στο Κοινοβούλιο, αλλά στην οργάνωση στους τόπους δουλειάς. Αν οργανωμένος δυναμώσει την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα υπηρετεί και τα στηρίζει.
