ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Βαθιά διαίρεση, μακριά από τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα
Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πολύ διαφορετική. Πράγματι, ένα σημαντικό κομμάτι του λαού της Ουκρανίας έχει «τσιμπήσει» το δόλωμα, πως η ζωή στην Ουκρανία θα γίνει δήθεν καλύτερη, εάν αυτή συνδεθεί και τελικά ενταχθεί στην ΕΕ. Είναι η θέση που καλλιεργούν μερίδες της αστικής τάξης της Ουκρανίας, που έχουν άμεσο συμφέρον από την ένταξη της χώρας τους στην ΕΕ. Αυτή η επιδίωξη παρουσιάζεται στη χώρα μας ως η κυρίαρχη στην Ουκρανία, γιατί κι εδώ η αστική τάξη της Ελλάδας, μέχρι στιγμής θεωρεί στρατηγική επιλογή της τη συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Στην Ουκρανία, λαϊκά στρώματα χειραγωγημένα από την αστική τάξη διαδηλώνουν κάτω από τις σημαίες της
Αντίθετα, ένα άλλο τμήμα της αστικής τάξης της Ουκρανίας, που επιδιώκει να «αυγατίσει» τα κέρδη του μέσω της ενσωμάτωσης της χώρας στην άλλη καπιταλιστική ένωση, που έχει φτιάξει η Ρωσία με το Καζαχστάν και τη Λευκορωσία, έχει πείσει μιαν άλλη σημαντική μερίδα του λαού, πως η ζωή θα καλυτερεύσει εάν η χώρα ενταχθεί στη συγκεκριμένη «Τελωνειακή Ενωση», που αποτελεί τον «προπομπό» της λεγόμενης «Ευρασιατικής οικονομικής κοινότητας», που οικοδομείται με «ατμομηχανή» τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία.
Η διαίρεση στην ουκρανική κοινωνία είναι βαθιά εξαιτίας και ιστορικών, πολιτισμικών λόγων. Μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, έως και 40% θεωρεί τα Ρώσικα μητρική του γλώσσα, περιοχές όπως η Κριμαία, μέχρι τη δεκαετία του '60 ήταν ρωσικό έδαφος, σ' αυτήν βρίσκεται τμήμα των ρωσικών βάσεων του στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Ενα κομμάτι του ουκρανικού λαού, που ζει στη Δυτική και Κεντρική Ουκρανία, ψάχνει για μια καλύτερη ζωή σε χώρες της ΕΕ, όπως είναι η Πολωνία και η Γερμανία, ένα άλλο κομμάτι του λαού, που ζει στα νότια και ανατολικά, ψάχνει αυτήν την καλύτερη ζωή, πουλώντας την εργατική του δύναμη στη Ρωσία.
Είναι φανερό, πως, όπως μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει πειστεί από την προπαγάνδα των «χρυσών κουταλιών» της ΕΕ, άλλο τόσο κομμάτι του πληθυσμού δεν μπορεί να φανταστεί τη χώρα του χωρίς τη Ρωσία, κι ακόμη περισσότερο ως «αντίπαλο» της Ρωσίας.
Δυστυχώς, σ' αυτήν τη βαθιά διαίρεση της ουκρανικής κοινωνίας, που είναι μακριά από τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, συνέβαλαν και «αριστερές», κομμουνιστικές δυνάμεις, που επέλεξαν ιμπεριαλιστή, επέλεξαν ιμπεριαλιστική ένωση, αντί να θέσουν το κύριο ζήτημα: Σε ποιον θα ανήκει και σε μια τέτοια ένωση (ΕΕ ή τελωνειακή ένωση) η εξουσία, τα μέσα παραγωγής; Με βάση ποιες ανάγκες θα δουλεύει η κοινωνία; Με τις ανάγκες της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ή με βάση την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων;
Ο Λένιν και η παλινόρθωση του καπιταλισμού
Βεβαίως, η καταστροφή του αγάλματος του Λένιν εξυπηρετούσε και τις δύο μερίδες της αστικής τάξης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Γι' αυτό και έγινε!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν η πρώτη φορά που στο στόχαστρο συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων μπήκε το συγκεκριμένο άγαλμα του Λένιν. Κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «πορτοκαλί επανάστασης» στην Ουκρανία, πριν περίπου δέκα χρόνια, το άγαλμα είχε απολέσει το ένα χέρι του, σε ανάλογη επίθεση βανδαλισμού. Παρέμενε, ωστόσο, στη θέση του. Ως αδιάψευστος μάρτυρας μιας άλλης εποχής, στην οποία οι εργαζόμενοι δεν ήξεραν τι σημαίνει ανεργία. Μιας εποχής όπου η μόρφωση και η Υγεία ήταν δημόσια και 100% δωρεάν. Οπως και οι μαζικές συγκοινωνίες ήταν κρατικές και πάμφθηνες, όπως και η κατοικία και οι δημοτικές υπηρεσίες, τα φάρμακα, το ρεύμα, το νερό. Οπου κανένα παιδί δεν είχε άγχος για το «τι θα κάνω όταν τελειώσω το σχολείο, το πανεπιστήμιο». Οπου ο εργαζόμενος έβγαινε στα 60 στη σύνταξη και η εργαζόμενη στα 55 χρόνια. Οπου ο Πολιτισμός και ο Αθλητισμός, οι διακοπές ήταν κοινωνικό αγαθό, προσβάσιμο σε όλους και όχι εμπόρευμα. Σαφώς και υπήρχαν και ορισμένα προβλήματα, αλλά εκείνο το σοσιαλιστικό σύστημα, που είχε οικοδομηθεί στην ΕΣΣΔ, είχε λύσει βασικά προβλήματα, που βιώνουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία στις χώρες του καπιταλισμού και τα οποία ο καπιταλισμός όχι μόνον δεν μπορεί, αλλά ούτε και επιδιώκει να τα λύσει.
Αν, λοιπόν, το άγαλμα είχε «ψυχή», θα είχε φύγει εδώ και καιρό από τη θέση του. Δε θα μπορούσε να αντέχει να βλέπει μία προς μία τις κατακτήσεις που είχε η εργατική τάξη για 70 και πλέον χρόνια να εξανεμίζονται. Να καταργείται το 8ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Παιδεία και η Υγεία να γίνονται εμπόρευμα. Δε θα άντεχε να βλέπει τις «στρατιές» των νέων, που στις συνθήκες του καπιταλισμού ψάχνουν να βρουν την προσωπική λύση στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ, στην πορνεία. Θα «είχε πάρει τα μάτια του» και θα είχε πηδήξει από το βάθρο, όπου ήταν ανεβασμένο σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Κιέβου, γιατί δε θα άντεχε να ακούει εδώ και σχεδόν 25 χρόνια τις συκοφαντίες «για τη λεγόμενη γενοκτονία του ουκρανικού λαού από τους μπολσεβίκους», δε θα μπορούσε να βλέπει να «παρελαύνουν» στους δρόμους του Κιέβου αυτοί, που κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνεργάστηκαν με τους ναζί και τώρα θεωρούνται από τις ουκρανικές αρχές ως «πατριώτες» κι «απελευθερωτές».
Ψηλά τη σημαία! Αλλά ποια σημαία;
Οι Ουκρανοί εθνικιστές, ρίχνοντας το άγαλμα του Λένιν στο Κίεβο, θα ένιωσαν μια κίβδηλη «εθνική υπερηφάνεια»! Κι αυτό γιατί το θεωρούσαν ως «σύμβολο» της «επιρροής της Μόσχας». Στην πραγματικότητα, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι έκαναν πολλά, που δεν είναι της ώρας να περιγραφούν, για την Ουκρανία, για το λαό της, για τη διατήρηση της γλώσσας, του πολιτισμού, ακόμη της εδαφικής υπόστασης της σημερινής Ουκρανίας.
Η λεγόμενη «εθνική υπερηφάνεια», το λεγόμενο «εθνικό συμφέρον», το καλλιεργούν μέσα στο λαό οι αστικές δυνάμεις, για να κρύψουν την κύρια αντίθεση της κοινωνίας. Σ' αυτά τους τα σχέδια, με τον ένα ή άλλον τρόπο, συμβάλλουν και οι «αριστερές» δυνάμεις. Πρόσφατα, π.χ., η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ρένα Δούρου, υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής αυτού του κόμματος, μιλώντας σε Ελληνες επιχειρηματίες στη Σερβία, δήλωσε: «Εσείς είστε που κρατάτε στο εξωτερικό την ελληνική σημαία ψηλά». Με λίγα λόγια, «ρίγη υπερηφάνειας» πρέπει να μας συνεπαίρνουν για τα κεφάλαια που εξάγουν οι Ελληνες καπιταλιστές στα Βαλκάνια, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί το άγαλμα του Λένιν να έπεσε στο Κίεβο και αλλού, αλλά το έργο παραμένει. Εμείς θα σημειώσουμε μόνον μια φράση του Λένιν για το τι στην πραγματικότητα είναι αυτό το «εθνικό συμφέρον» στην περίπτωση του Βελγίου της εποχής του: «Οι Βέλγοι αστοί - έγραφε - έχουν επενδύσει στο εξωτερικό γύρω στα 3 δισεκατομμύρια φράγκα. H περιφρούρηση των κερδών, που τους αποφέρουν αυτά τα δισεκατομμύρια με κάθε λογής απάτες και αγυρτείες - αυτό είναι στην πραγματικότητα το "εθνικό συμφέρον" του "ηρωικού Βελγίου"».
Συμπερασματικά, λοιπόν, αν το άγαλμα του Λένιν είχε «ψυχή», όχι απλώς θα έφευγε από το βάθρο του, αλλά θα πρωτοστατούσε στην πάλη των εργαζομένων για τα προβλήματά τους, για τη ριζική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Θα ξανάπιανε το μολυβάκι του, για να διαφωτίσει τους εργαζόμενους, για να μη στρατευτούν κάτω από ξένη σημαία, αλλά να παλέψουν κάτω από τη δική τους! Αλλά και έτσι, πεσμένος, ακόμη κι αν τελικά τον σπάσουν και τον πουλήσουν κομμάτι - κομμάτι μέσω του Ιντερνετ, όπως συνάδει με τις «ευρωπαϊκές αξίες και αρχές» της ΕΕ, ο Λένιν, το έργο του θα συνεχίσει να δείχνει το δρόμο: «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!». Κι όπως έλεγε, με τη νικηφόρα έκβαση της Οχτωβριανής Επανάστασης «το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό, δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα».
