Εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα στη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή
Συζητάμε, για μια ακόμη φορά, ένα νομοσχέδιο το οποίο, κατά τη σίγουρη γνώμη μας επιβεβαιώνει πόσο πλαστός, αναχρονιστικός κι αποπροσανατολιστικός είναι ο διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων σε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές», σε «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» κόμματα.
Επιβεβαιώνει πόσο πλαστός κι αποπροσανατολιστικός είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στους «κρατιστές» και τους «αντικρατιστές», ανάμεσα στο μεγάλο και το μικρό κράτος. Είναι θεωρίες, οι οποίες συγκαλύπτουν κυριολεκτικά το χαρακτήρα της πολιτικής που ακολουθείται -για να πάρω την τελευταία εικοσαετία - εικοσιπενταετία, να μην κάνω αναφορές πιο πριν - και συγκαλύπτει, αν θέλετε, και το συγκεκριμένο σκοπό και στόχο που υπηρετεί το κάθε νομοσχέδιο.
Βεβαίως, αυτό το νομοσχέδιο έρχεται σε μια περίοδο -ας πούμε- που «τρέχει» το μνημόνιο. Ορισμένα στοιχεία του νομοσχεδίου αυτού, που έχουν να κάνουν με τα δημοσιονομικά ελλείμματα, με τη μείωση των κρατικών δαπανών, έτσι κι αλλιώς εντάσσονται και μέσα στους στόχους του μνημονίου.
Τσαπατσουλιές, προχειρότητες από προηγούμενους υπουργούς, δισταγμοί, ελιγμοί, μεσοβέζικα λόγια, τέτοιοι δηλαδή χειρισμοί που υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα -και μπορεί να υπάρξουν κι αύριο- οπωσδήποτε επηρεάζονται από το γεγονός ότι από τη μία μεριά η τρόικα πιέζει, από την άλλη έχουμε εκλογές, από την άλλη μεριά διαμαρτύρεται ο λαός κ.λπ. Μόνο κατά τούτο πρόκειται για επίδραση του μνημονίου στη συγκεκριμένη διαμόρφωση του νομοσχεδίου. Η φιλοσοφία του, όμως, οι επιλογές του, δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόνιο.
Αν το λέμε αυτό, είναι για πολλούς λόγους. Κι ο ένας λόγος αφορά -αν θέλετε- τους ίδιους τους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση και τους πρώην εργαζόμενους στο στενό και ευρύτερο κρατικό τομέα, ότι δηλαδή διαμαρτύρονται σήμερα στο «και πέντε». Μπορεί να ήταν τα πράγματα εντελώς διαφορετικά; Οχι. Θα ήταν, όμως, αρκετά διαφορετικά, αν από τα τέλη της δεκαετίας του '90 οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα έπαιρναν υπ' όψη ότι ξεκίνησε συγκεκριμένος σχεδιασμός άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.
Ο λαός πληρώνει κράτος και ιδιώτες
Δεν υπάρχει πιο πλαστό και αποπροσανατολιστικό από αυτό που λέγεται κυρίως από τα κυβερνητικά κόμματα -από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και από τον ΣΥΡΙΖΑ λέγεται κάπως διαφορετικά, πιο μοντέρνα- ότι δηλαδή πρέπει να μειωθεί ο κρατικός τομέας, γιατί έτσι κι αλλιώς τον κρατικό τομέα τον πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Δηλαδή, τον ιδιωτικό τομέα ποιος τον πληρώνει; Είναι δωρεάν ο ιδιωτικός τομέας;
Πρώτα - πρώτα, κρατικός και ιδιωτικός τομέας είναι άλλη μορφή καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αλλά εν πάση περιπτώσει, ας μην πάμε σε αυτά τα θεωρητικά ζητήματα που όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρείτε ότι ήταν του 19ου αιώνα και ότι σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιες εκτιμήσεις. Εν πάση περιπτώσει, τον ιδιωτικό - καπιταλιστικό τομέα, τους επιχειρηματίες δεν τους πληρώνουν οι εργαζόμενοι; Ποιος παράγει τον πλούτο; Και μάλιστα πληρώνουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο την εκμετάλλευση που τους κάνει ο συγκεκριμένος εργοδότης τους, αλλά πληρώνουν από δέκα χιλιάδες μεριές τον ιδιωτικό τομέα.
Ολα αυτά τα πράγματα αποτέλεσαν μια προπαγανδιστική επένδυση αυτού που ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια και που με μεγαλύτερη ταχύτητα γίνεται σήμερα. Δηλαδή, όποιους τομείς κρατικής, διοικητικής, ερευνητικής, επιστημονικής ή κοινωνικής υπηρεσίας είχε το κράτος, επειδή δεν άρεσαν στους ιδιώτες, δεν είχαν κέρδη οι ιδιώτες, περνάνε τώρα στους ιδιώτες.
Βεβαίως, υπήρχε και γραφειοκρατία και επικαλύψεις, αλλά δεν ήταν αυτό το κύριο χαρακτηριστικό. Ούτε η γραφειοκρατία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό, ούτε η τσαπατσουλιά. Γιατί, αν θέλετε, γραφειοκρατικά προβλήματα και επικαλύψεις μπορεί να δημιουργηθούν, αν δεν προσέξεις, και σε μια φιλολαϊκή πολιτική. Δεν είναι αυτά που προσδιορίζουν το φιλολαϊκό, το φιλεργατικό ή τον αντεργατικό χαρακτήρα μιας πολιτικής.
Εμείς παλεύουμε για ριζικές αλλαγές
Θυμάμαι ότι τη δεκαετία του 1980, όταν ως ΚΚΕ -και ο Χαρίλαος Φλωράκης μέσα στη Βουλή, αλλά μιλώ για το ΚΚΕ συνολικά- καυτηριάζαμε τα επιδόματα κάτω από το τραπέζι, τις πλαστές εφημερίες, τις πλαστές υπερωρίες, χάναμε ψήφους μαζικά τότε, συνδικαλιστικά. Ξέρετε τι μας έλεγαν τότε και οι «γαλάζιοι» και οι «πράσινοι»; Μας έλεγαν «εσείς θέλετε την "επαναστατική γυμναστική", θέλετε την εξαθλίωση του κόσμου, για να επαναστατικοποιηθεί». Ποτέ δεν το πιστεύαμε αυτό. Η εξαθλίωση φέρνει το συμβιβασμό, την υποχώρηση και την αναζήτηση στα ψίχουλα. Μιλώ για την απόλυτη εξαθλίωση.
Επομένως, εμείς έχουμε κάθε λόγο να λέμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το ότι ανάλογα προβλήματα μπορεί να υπάρχουν -και υπάρχουν ακόμη- και στο χώρο της Δημόσιας Διοίκησης. Ξέρετε ότι είμαστε αντίθετοι στις απεργίες όπου δήλωναν επίδομα ασθενείας -αυτά τα ξέρετε- ότι είμαστε εναντίον της κοπάνας, εναντίον της οκνηρίας στη δουλειά και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, γιατί αυτά δεν είναι καθόλου καλοί σύμβουλοι στο ριζοσπαστισμό.
Αλλο πράγμα είναι να δουλεύεις με συνέπεια στη δουλειά σου και άλλο πράγμα να πολεμάς το σύστημα, που πρέπει να το πολεμήσεις. Αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν. Τα λέω αυτά γιατί ακούμε να λέτε «εσείς δεν θέλετε να αλλάξει τίποτα». Οχι. Εμείς θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα και ριζικά.
Παρ' όλα αυτά, παίρνουμε υπ' όψιν και το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων. Και με αυτήν την έννοια, καταθέτουμε τροπολογίες για τις διαθεσιμότητες -δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια- τροπολογίες για τον κίνδυνο που έχουν να χάσουν τα ελάχιστα εισοδήματά τους, τις περιουσίες τους αυτοί οι οποίοι χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία, οι αυτοαπασχολούμενοι των τριών κατηγοριών. Εχουμε φέρει τροπολογίες.
Ανακύκλωση της ανεργίας
Τώρα προτείνεται η άρση της μονιμότητας, γιατί ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, ούτε εσείς, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανένας δεν πρόκειται να δώσει δουλειά, ούτε μετά από πενήντα χρόνια ανάπτυξης και κερδοφορίας. Είναι αδύνατο βέβαια να κρατήσει πενήντα χρόνια η επόμενη φάση κερδοφορίας στην Ελλάδα. Εδώ βλέπουμε τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία, σε πόσο χαμηλό επίπεδο και πόσο σχετικά ολιγόχρονη είναι η ανάκαμψη.
Επομένως, πρέπει να δημιουργήσετε προϋποθέσεις. Οχι, δε θα αφήσετε ενάμισι και δύο εκατομμύρια μόνιμα άνεργους. Πρέπει να περάσετε στην εναλλαγή. Και έχετε πάρα πολλά στηρίγματα και εσείς και η αυριανή κυβέρνηση.
Ηρθε το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και έφερε αυτήν την περίφημη μελέτη. Τι λέει η κυβέρνηση; Εκατό χιλιάδες θέσεις εργασίας; Πενήντα οκτώ χιλιάδες θέσεις εργασίας; Θα δημιουργηθούν πεντακόσιες πενήντα χιλιάδες θέσεις εργασίας με μισθό 586 ευρώ το μήνα για έντεκα μήνες και με κρατικές, με δημόσιες δαπάνες. Τώρα, πού θα τις βρείτε αυτές τις δημόσιες δαπάνες, δεν το λέει η μελέτη -δεν τους ενδιαφέρει αυτό- λες και αυτές οι δημόσιες δαπάνες δεν θα έχουν βγει από τις τσέπες των εργαζομένων, σε ευρωπαϊκό και σε ελληνικό επίπεδο.
Μάλιστα, διάβασα χτες -και δεν νομίζω να είναι ψευδές- ότι ο κ. Σταθάκης του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι δε συμφωνούν με το ποσό των 586 ευρώ και θα το κάνουν 700 ευρώ. Τουλάχιστον, όμως -όπως λέει- με τα 586 ευρώ μπαίνει φραγμός στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση του μισθού. Ηρθαμε πάλι στο «μικρότερο κακό», στο «εμείς είμαστε καλύτεροι». Σήμερα (σ.σ. χτες) το πρωί η κυρία Δούρου έλεγε στο MEGA -και το άκουσα με τα αυτιά μου- ότι το ΕΣΠΑ δεν μπορείς να το διαθέσεις όπου θέλεις, γιατί υπάρχουν κωδικοί κ.λπ. στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Για πείτε μου, λοιπόν, πού θα βρεθούν αυτές οι δημόσιες δαπάνες που λέει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ για να δημιουργηθούν εντεκάμηνες θέσεις; Βέβαια, εάν έχουμε δύο και δυόμισι εκατομμύρια ανέργους, εάν και στην ηλικία των 70 και 75 χρόνων πρέπει κανείς να βγάλει ένα μεροκάματο, που σημαίνει ότι θα αυξηθεί το αίτημα για δουλειά, τότε δεν μπορεί να υπάρξει παρά περιστασιακή δουλειά και εναλλαγή. Ετσι, κάθε φορά η ανεργία θα φαίνεται και μειωμένη ή θα έχει μικρή αύξηση, πολύ μικρότερη από ό,τι φαινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός είναι ο στόχος των μέτρων.
Για το θέμα της αξιολόγησης
Τέλος, υπάρχει και αυτό το περίφημο θέμα της αξιολόγησης, το οποίο ήταν ένα εργαλείο. Μια πτυχή είναι αυτό, ότι η σύγκρουση θα γίνεται μεταξύ του ενός και του άλλου. Δηλαδή, όπως υπάρχει ανταγωνιστικότητα ανάμεσα στις επιχειρήσεις, στους επιχειρηματικούς ομίλους, θα υπάρχει ατομική ανταγωνιστικότητα. Και, δυστυχώς, η ατομική ανταγωνιστικότητα, ακόμα και στα παιδιά του Δημοτικού με τη βαθμοθηρία, οδηγεί σε αλλοίωση συνειδήσεων. Καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ χειρότερο σε αυτούς που έχουν ανάγκη να θρέψουν την οικογένειά τους με το μειωμένο μισθό του δημοσίου υπαλλήλου. Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η άλλη πλευρά -θα σας το πω καθαρά- είναι ο εκσυγχρονισμός του πιστοποιητικού των κοινωνικών φρονημάτων και ο εκσυγχρονισμός του κράτους, της πελατειακής και κομματικής ρουσφετολογίας. Δεν χρειάζονται τώρα αυτά, μέσα από την αξιολόγηση ρυθμίζονται. Δε σας νοιάζει τώρα να έχετε τους δικούς σας. Δεν είναι σωστό. Θέλετε να έχετε πειθαρχικούς.
Μάλιστα, εάν είναι και κομμουνιστές, εάν είναι και επαναστάτες, αν είναι και «ακροέτσι» και «ακροαλλιώς» και από την ώρα που θα μπει στο υπουργείο «ράψει το στόμα του» και καταδώσει το διπλανό του, ακόμα καλύτερα. Διότι έχει και την έξωθεν καλή μαρτυρία ότι δεν ανήκει σε ένα συγκεκριμένο κόμμα. Γιατί να θέλετε την κομματική ρουσφετολογία; Αλλο ότι δεν θα το πετύχετε. Γιατί η κομματική ρουσφετολογία θέλει τους δικούς σας. Αλλά μέσω της αξιολόγησης θα έχετε τους πιο «κατάλληλους». Η κομματική ρουσφετολογία φέρνει και τους ακατάλληλους.
Γι' αυτό εμείς είμαστε ριζικά αντίθετοι με την αξιολόγηση. Αυτό δεν σημαίνει -το ξαναλέω- ότι είμαστε υπέρ της οκνηρίας στη δουλειά, υπέρ της έλλειψης ενδιαφέροντος, ότι δεν καταλαβαίνουμε την ουσία της αξιολόγησης.
Η αξιολόγηση, όμως, είναι βοηθός ανάλογα με το στόχο που έχεις. Παραδείγματος χάριν, γιατί πρέπει να κάνουμε ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, όταν ξέρουμε ότι τα παιδιά μας βγαίνουν αγράμματα από τα σχολεία, όταν ξέρουμε ότι σήμερα υπάρχει μία σύγχρονη ημιμάθεια, για να το πω καλύτερα; Και εδώ δεν είναι ατομική ευθύνη του εκπαιδευτικού, γιατί ατομικά μπορεί να κάνει το καθήκον του. Εδώ υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα, αναλυτικά βιβλία, η «τράπεζα θεμάτων» που έχετε βάλει και τόσα άλλα πράγματα.
Επομένως, τι αξιολογείται; Αξιολογείται ο διπλανός ανταγωνιστικά, αξιολογείται η πειθαρχία, αξιολογείται η οικονομία, δηλαδή οι περικοπές κ.λπ. Είμαστε ριζικά αντίθετοι σε αυτό το νομοσχέδιο. Θεωρούμε ότι ειδικά σε αυτό το ζήτημα, επειδή υπήρχε προεργασία μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις, έπρεπε το εργατικό, το λαϊκό κίνημα να έχει παρέμβει πιο πολύ».
