Να συγκεράσει την αφοσίωσή του στην ΕΕ απ' τη μια και την εκμετάλλευση απ' την αλλη των αισθημάτων οργής απέναντί της που τρέφουν πλατιά λαϊκά στρώματα που υποφέρουν απ' τη στρατηγική της υπέρ των μονοπωλίων, επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τη διακήρυξη που έδωσε στη δημοσιότητα για τις ευρωεκλογές.
Αναγκάζεται μεν να αναγνωρίσει την πραγματικότητα που βιώνουν οι λαοί στα κράτη - μέλη της, εντούτοις κοροϊδεύει ότι αυτή οφείλεται στη «δομή» της ΕΕ που την έχει τάχα μετατρέψει «σε ένα υπερσυντηρητικό μόρφωμα». Στην προσπάθεια εξωραϊσμού της λυκοσυμμαχίας, ανακαλεί με νοσταλγία την ονείρωξη μιας ΕΕ της «σταθερής εργασίας, ισχυρών κοινωνικών εγγυήσεων», ισχυριζόμενος ότι αυτό «το μοντέλο αναπτύχθηκε μεταπολεμικά μέσα από την πάλη των εργαζομένων».
Υποστηρίζει ότι οι ευρωεκλογές μπορεί να σηματοδοτήσουν «την ανατροπή και τη νέα εποχή στην Ελλάδα» και ταυτόχρονα να ανοίξουν «το δρόμο για μια νέα, δημοκρατική Ευρώπη», το πραγματικό περιεχόμενο της οποίας αποσιωπά όπως και το ρόλο των αστικών κυβερνήσεων.
Για να κρύψει ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν αφήνει περιθώρια παρά για διαχείριση σύμφωνη με τις ανάγκες του, άρα αντιλαϊκή, αναλώνεται σε κραυγές εναντίον της κυβέρνησης για «υποτέλεια» και καταχράται όρους όπως εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία κ.ά.
Φτάνει ως και να διαχωρίζει τον καπιταλισμό στο «συναινετικό», τον οποίο υπερασπίζεται, και τον «ολοκληρωτικό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό» που ενοχοποιεί, κρύβοντας ότι ο καπιταλισμός είναι απ' τη φύση του σύστημα εκμεταλλευτικό, αντιλαϊκό και δεν είναι δυνατή η επιστροφή σε μια φάση ανάπτυξής του, όπου για λόγους και ενσωμάτωσης ανεχόταν ένα ορισμένο επίπεδο παροχών.
Απηχώντας σκέψεις του ντόπιου κεφαλαίου, υποστηρίζει πως οι μηχανισμοί δημοσιονομικής πειθαρχίας που έχουν διαμορφωθεί σε επίπεδο ΕΕ προκαλούν «ασφυξία στις πιο αδύναμες χώρες, εξοβελίζουν τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής ανάπτυξης». Κοροϊδεύει το λαό ότι έχει να περιμένει απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη, άρα πρέπει να σηκώσει τη σημαία της αλλαγής του συσχετισμού προς όφελος των δυνάμεων που υπερασπίζονται ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, ικανό να την επισπεύσει.
Οι παραδοχές του για την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι λαοί στην ΕΕ δεν αποσκοπούν παρά στο να εισάγουν την ψευδαίσθηση ότι αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα του κεφαλαίου «παραμένει ένα πεδίο σκληρής ταξικής και πολιτικής πάλης», μπορεί και πρέπει «να επαναθεμελιωθεί», στα ίδια θεμέλια φυσικά που ο ίδιος υπερασπίζεται, της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Αλλωστε, ζητά και τα εύσημα για τη συμβολή του στον αποπροσανατολισμό του λαού με τα κατά καιρούς ευφυολογήματα, μυθεύματα που προπαγάνδιζε, κομπάζοντας ότι ανέδειξε μεταξύ άλλων: Τις παραβιάσεις του Ελληνικού Συντάγματος από την Τρόικα. Τη δουλικότητα της ελληνικής κυβέρνησης στο μνημόνιο και την εποπτεία της χώρας. Τον κοινωνικά άδικο και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της νέας «Οικονομικής Διακυβέρνησης». Την ανάγκη για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Την πλήρη έλλειψη ελέγχου των πολυεθνικών στην Ελλάδα.
Στο διά ταύτα, ζητά απ' το λαϊκό κίνημα να βάλει πλάτες για να μπορέσει ο ίδιος να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα στήριξης της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, την οποία αποδίδει με το νεολογισμό «προοδευτική ανάπτυξη»: «Η κυβέρνηση της αριστεράς, σε συνεργασία με ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, μπορούν να κάνουν παρελθόν την τετραετία οικονομικής και κοινωνικής καθίζησης» υποστηρίζει και προτείνει: «Στη χώρα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα προγράμματα ανάπτυξης, αύξησης του όγκου της εργασίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης (...) Απαιτείται γενναία φορολογική μεταρρύθμιση, αποκατάσταση της ρευστότητας (…) χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους αποκλείεται να ανασάνει η χώρα».
Μάλιστα, για πρώτη φορά ομολογεί ότι «η ακύρωση των επαχθών όρων των συμβάσεων» θα τεθεί στη «διαδικασία της αναδιαπραγμάτευσης» και λεονταρίζει ότι σε περίπτωση εκβιασμού θα απαντήσει με «διακοπή πληρωμών» αλλά και με ...«καταγγελία για πρόκληση ζημιάς στη χώρα μας» και «προσφυγή για την ακύρωση των συλλογικών δικαιωμάτων κατά παράβαση του κοινοτικού κεκτημένου»!!!
Διαβεβαιώνει, ωστόσο, ότι είναι έτοιμος για παν ενδεχόμενο, όταν αναφέρει ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς... Θα παλέψει για λύση μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο», αφού «θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ΕΥΡΩ», αλλά «όπως συμπυκνώνει το σύνθημα: "καμιά θυσία για το ευρώ", απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής».
Αντί επιλόγου, η διακήρυξη παραθέτει ένα «ακατάσχετο» ευχολόγιο για Ευρώπη ειρηνική, κοινωνική, σοσιαλιστική κλπ, δίχως ουδεμία αναφορά στο εμπόδιο που κλείνει το δρόμο στους λαούς προς μια τέτοια Ευρώπη, την εξουσία των μονοπωλίων θεματοφύλακας της οποίας είναι η ΕΕ.
