ΠΑΡΙΣΙ.--
«Εκπληξη» χαρακτήριζε χτες περιχαρής η συντηρητική «Φιγκαρό» το διάταγμα σύμφωνα με το οποίο ξένες εταιρείες που έχουν επενδυτικά σχέδια για γαλλικές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας θα πρέπει να παίρνουν το πράσινο φως από τη γαλλική κυβέρνηση. Ως τέτοιο παράδειγμα ανέφερε, μάλιστα, την επικείμενη εξαγορά της «Αλστομ», για την οποία έχουν δηλώσει ενδιαφέρον η αμερικανική «Τζένεραλ Ελέκτρικ», αλλά και η γερμανική «Ζήμενς», υπονοώντας ότι, τώρα, επιτέλους, οι Γάλλοι εργάτες βρήκαν το εργαλείο με το οποίο θα εξασφαλιστεί μια ωφέλιμη γι' αυτούς αγοραπωλησία.
Μάλιστα, ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας Αρνό Μοντεμπούργκ έκανε λόγο στη «Λε Μοντ» για «επιλογή οικονομικού πατριωτισμού» και ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση θα μπορεί «να μπλοκάρει μετακινήσεις» (σ.σ. τμημάτων, μονάδων παραγωγής) ή «να ζητήσει ανταλλάγματα». Επισήμανση που τα αστικά ΜΜΕ πήραν και ερμήνευσαν ως εργαλείο για παροχή εγγυήσεων ότι δε θα γίνονται απολύσεις, μειώσεις μισθών κλπ., πανηγυρίζοντας για «ανάκτηση της κυριαρχίας μας».
Λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές και με τα λαϊκά στρώματα της Γαλλίας να μετρούν τις οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής που υπηρετεί την «ανάκαμψη» της (καπιταλιστικής) οικονομίας, η κυβέρνηση Ολάντ και Βαλς προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια πρώτα απ' όλα της εργατικής τάξης και να την πείσει ότι δικό της συμφέρον είναι όχι να αντιπαλέψει, αλλά να προασπίσει τα συμφέροντα της γαλλικής πλουτοκρατίας.
Η ανταγωνιστικότητα ...πάνω απ' όλα
Αλήθεια, πόσο «πατριωτικές» ήταν για τους Γάλλους εργάτες οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις που έκαναν γαλλικά μεγαθήρια ακόμα και πριν την κρίση; Πόσο «πατριωτικές» ήταν οι 10.000 απολύσεις που έκανε η πασίγνωστη «Airbus» το 2007; Πόσο «πατριωτικές» ήταν οι 856 απολύσεις που ανακοίνωνε η εταιρεία τηλεπικοινωνιών SFR το 2012, μόνο και μόνο επειδή δυνάμωνε ο «πόλεμος» για την κυριαρχία στον κλάδο; Οι 900 απολύσεις της «Ντανόν» το 2013; Αλλά και οι 1.200 της «Γκουντ Γίαρ» την ίδια χρόνια, οι 11.200 της «Πεζό - Σιτροέν» την ίδια χρονιά...
Βεβαίως, για τους Γάλλους ιδιοκτήτες και μετόχους των συγκεκριμένων εταιρειών ήταν εξαιρετικά «πατριωτικές», αφού αυτό επέβαλε η ανάγκη υπεράσπισης της δικής τους «ανταγωνιστικότητας» και κερδοφορίας έναντι των ανταγωνιστών τους. Η ίδια ανάγκη είναι που κάνει σήμερα την κυβέρνηση του «αριστερού» (κατά πολλές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων το ΚΚ Γαλλίας, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ) Σοσιαλιστικού Κόμματος να παίρνει μέτρα για να ανακόψει σχέδια μονοπωλίων που διεκδικούν μερίδια της γαλλικής αγοράς, απειλώντας να εκτοπίσουν τις πολυεθνικές που εδρεύουν εντός συνόρων. Μόνο που τέτοια μέτρα δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καλό στους εργάτες. Το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν το «πράσινο φως» για την ένταση της εκμετάλλευσης στη μία ή την άλλη μεριά. Τι διαφορά δηλαδή έχει για το Γάλλο (όπως και το Γερμανό, τον Ελληνα, το Βρετανό) εργάτη αν τον πενιχρό μισθό του τον δίνει Γάλλος ή όχι εργοδότης; Θα είναι λιγότερο επικίνδυνη η απειλή της πείνας, της αρρώστιας, της έξωσης, αν ακούσει την απόλυσή του στη δική του γλώσσα;
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Ούτε και η αγριότητά του αλλάζει αν αλλάξει η σημαία που μπορεί να στολίζει τις αυλές των εργοστασίων του. Η μανία με την οποία οι μεγαλοεπιχειρηματίες λεηλατούν τις ζωές των εργατών είναι προϋπόθεση για να ενισχυθούν τα κέρδη και το προβάδισμά τους. Σ' αυτή τη βάση συμβάλλουν και οι διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, που μόνη τους αποστολή είναι η υπεράσπιση των μονοπωλιακών συμφερόντων. Μήπως οι γαλλικές εταιρείες (όπως και αντίστοιχα οι ελληνικές στην Ελλάδα) ζητούν να εξαιρεθούν από τις αντεργατικές οδηγίες και αποφάσεις της ΕΕ; Μα, (και) για το δικό τους όφελος δουλεύουν ακούραστα τα επιτελεία των Βρυξελλών. Από κει και πέρα τα «μαχαίρια» που βγάζουν μεταξύ τους οι πολυεθνικές για το ποια θα κυριαρχήσει σε έναν κλάδο ή μια χώρα δεν αφορούν τους εργάτες, ούτε και θα βγουν κερδισμένοι αν ο «δικός τους» εργοδότης επικρατήσει. Το αντίθετο. Κάθε φορά που το κεφάλαιο (ως ενιαία τάξη ή και κάθε μερίδα του) ενισχύεται, ενισχύεται και η αποφασιστικότητα με την οποία ρημάζει τις εργατικές ανάγκες και κατακτήσεις.
