Αναγνώστης της εφημερίδας μας, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα οικονομικά των κομμάτων, μας έστειλε την ακόλουθη προσωπική μαρτυρία:
«Ηταν παραμονές των βουλευτικών εκλογών που έγιναν Νοέμβριο του 1977.
Ηταν οι πρώτες εκλογές στις οποίες το Κόμμα μας έδινε αυτοτελώς τη μάχη, με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, μετά τα 27 χρόνια βαριάς παρανομίας.
Δίναμε τη μάχη με ενθουσιασμό, που μπολιάζονταν με τη συγκίνηση που μετέφεραν παλαιοί αγωνιστές, που καμάρωναν επιτέλους νόμιμο πλέον το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ηταν ακόμη πρόσφατες οι μνήμες των πολύχρονων διώξεων και των θυσιών που σημάδευαν την πορεία του ΚΚΕ.
Η Οργάνωσή μας, η ΟΒ Νομικής, πέρα από τα άλλα καθήκοντα που της είχαν ανατεθεί, είχε χρεωθεί και τη στήριξη της λειτουργίας του Κεντρικού Εκλογικού Κέντρου του Κόμματος στη Θεσσαλονίκη.
Ηταν επί της Εγνατίας, κοντά στη Βενιζέλου και η είσοδος ήταν από τη στοά της πολυκατοικίας.
Ενα απόγευμα, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, ένας ηλικιωμένος - έτσι τουλάχιστον τον βλέπαμε εμείς, δεκαεννιάχρονα παιδιά τότε - ανέβηκε στο εκλογικό μας κέντρο και ζήτησε να δει τον υπεύθυνο. Ο σύντροφος Α. Β., έτσι έλεγαν τον υπεύθυνο, ήταν αποτραβηγμένος σε μια σύσκεψη και μας είχε ζητήσει να μην τον διακόψουμε.
Με προθυμία εμείς ρωτήσαμε τον ηλικιωμένο επισκέπτη μας τι θα ήθελε, αν μπορούσαμε εμείς να τον εξυπηρετήσουμε.
Τον θυμάμαι σαν τώρα, με μια φωνή φορτισμένη από συγκίνηση να μας λέει: "Ηρθα να δώσω μια ενίσχυση στο Κόμμα μας" και μας έδωσε ένα μικρό φάκελο, σαν αυτούς που βάζουμε σε ευχετήριες κάρτες.
Ηταν, όμως, ένας φάκελος παράξενος, δε φαίνονταν να έχει χρήματα μέσα. Κατάλαβε την απορία μας και με σιγανή φωνή μας είπε:
"Σύντροφοι, δεν έχω λεφτά να δώσω. Εγώ τώρα είμαι ηλικιωμένος, το ίδιο και η γυναίκα μου. Οι βέρες μας δεν μας χρειάζονται. Ετσι αποφασίσαμε να τις δώσουμε για ενίσχυση στο Κόμμα μας. Είναι στο φάκελο μέσα".
Μόλις το ακούσαμε παγώσαμε. Κόπηκαν τα πόδια μας. Δεν ήταν απλά το ξάφνιασμα από αυτήν την ασυνήθιστη προσφορά. Παρόλο που ήμασταν παιδιά, ξέραμε ότι οι βέρες αντιπροσώπευαν τότε ένα σύμβολο, ήταν κειμήλιο.
Ενημερώσαμε γρήγορα το σύντροφο Α. Διέκοψε τη σύσκεψη και ήρθε να συναντήσει τον άγνωστο επισκέπτη μας.
Εκείνος επανέλαβε τα ίδια. Ο σ. Α. με συγκίνηση του είπε.
"Σύντροφε δεν μπορούμε να τις πάρουμε, κράτησέ τις. Θα τα φέρουμε βόλτα και θα καλύψουμε τις ανάγκες. Δε θα μας λυγίσουν, όπως δε μας λύγισαν μέχρι τώρα".
Είδε και έπαθε να τον πείσει χωρίς να τον κακοκαρδίσει. Χώρισαν συγκινημένοι.
Πέρασαν από τότε 37 ολόκληρα χρόνια.
Λένε "μια εικόνα χίλιες λέξεις" και έτσι είναι. Αυτή η στιγμή έμεινε, σα στάμπα, για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Ναι, αυτοί ήταν οι σεμνοί ανώνυμοι αιμοδότες του ΚΚΕ και κάθε φορά που ακούω τις γνωστές λασπολογίες, για τα οικονομικά του ΚΚΕ, φέρνω στο νου μου τον άγνωστο - ανώνυμο επισκέπτη μας με τον "παράξενο" φάκελο».
