Πολύς ντόρος σηκώνεται αυτές τις μέρες μετά την κατά πλειοψηφία απόφαση στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (124 υπέρ, 11 κατά και 40 αποχές) ότι «η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους» και ότι χρειάζεται «ένα πολυμερές νομικό πλαίσιο για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους». Αστικά ΜΜΕ, κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις πασχίζουν να «πλασάρουν» την εξέλιξη αυτή ως κάτι που δήθεν θα βοηθήσει τους λαούς να απαλλαγούν από τους διεθνείς τοκογλύφους ή τα λεγόμενα κερδοσκοπικά hedge funds ή «γύπες», όπως η περίπτωση της Αργεντινής, η αστική κυβέρνηση της οποίας ...πανηγύρισε για το γεγονός. Μάλιστα, στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση απείχε από την εν λόγω ψηφοφορία, για να προβάλει τη δική του διαχειριστική λογική, που έχει ως βασικό στοιχείο την αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή το «κούρεμα», την επιμήκυνση της αποπληρωμής, ή τη μείωση των επιτοκίων. Λέει χαρακτηριστικά σε χτεσινή του ανακοίνωση: «Η ελληνική κυβέρνηση δεν κρατά κανένα πρόσχημα στην προσπάθειά της να είναι αρεστή στους δανειστές. Αυτό δείχνει και η αποχή της από ψηφοφορία στον ΟΗΕ για δημιουργία ενός διαφορετικού πλαισίου σχετικά με τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, που θα προστατεύει τα κράτη από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων. Την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός τάζει πιστοποιητικά "βιωσιμότητας" ενός χρέους που αυξάνεται, η κυβέρνηση δεν έχει το σθένος να αντιπαραβάλει την οποιαδήποτε θετική πρόταση για το λαό και τη χώρα που θα ξεφεύγει από το μονόδρομο της κ. Μέρκελ».
Ανταπαντώντας η κυβέρνηση σημειώνει: «Η Ελλάδα συντάχθηκε με την συντριπτική πλειοψηφία των κρατών - μελών της ΕΕ (μεταξύ των οποίων και τα άλλα κράτη - μέλη που είναι εντεταγμένα σε προγράμματα στήριξης), η οποία απείχε από την ψηφοφορία για την υιοθέτηση ενός απλού ευχολογίου, χωρίς καμία νομική αξία, που βρίθει ασαφειών και το οποίο κατατέθηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εσπευσμένα και πρόχειρα. Το ελληνικό δημόσιο χρέος οφείλεται κατά 87% στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Η επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του ελληνικού δημοσίου χρέους και οι επιδιωκόμενες παραμετρικές αλλαγές πάνω στη βάση του δραστικού κουρέματος και της ριζικής αναδιάρθρωσης που έγινε το 2012, δεν γίνονται με λόγια και διακηρύξεις αλλά με υπεύθυνους και στοχευμένους χειρισμούς και με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο γνωστός δρόμος της απομόνωσης της χώρας που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος προς την καταστροφή. Σε αυτόν τον κατήφορο αρνούμαστε να τους ακολουθήσουμε».
Τι κρύβεται σε κάθε περίπτωση και από τους δύο διαχειριστές της ίδιας καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Οτι ο ΟΗΕ δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά το σημερινό συσχετισμό δύναμης σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, που δεν αμφισβητούν και οι δύο. Επίσης, ότι τα νομικά πλαίσια για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης δεν γίνονται για να εξυπηρετηθούν τα λαϊκά συμφέροντα αλλά αυτά των μονοπωλιακών ομίλων που ανταγωνίζονται σε περίοδο κρίσης για το ποιος θα χάσει λιγότερο. Επίσης, ότι τα χρέη των χωρών δεν τα προκάλεσαν οι λαοί αλλά η στήριξη των κεφαλαιοκρατών από τα αστικά κράτη, ενώ και οι όποιες διευθετήσεις και παζάρια δεν αφορούν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που πληρώνουν μόνιμα το μάρμαρο με χειροτέρευση των συνθηκών ζωής τους. Ιδιαίτερα σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης (δηλαδή, κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και παραγωγής) τα δημόσια χρέη χρησιμοποιούνται ως μοχλός για παραπέρα κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Το παράδειγμα πολλών χωρών που έκαναν αναδιαρθρώσεις χρέους (βλέπε Αργεντινή το 2001 και τα «κουρέματα» χρέους που ακολούθησαν το 2005 και το 2010, ή καπιταλιστικά αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Ρωσία, η Βραζιλία, η Ινδία) αποδεικνύει ότι δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτε για τα λαϊκά στρώματα, ούτε ποτέ επέστρεψαν στα επίπεδα μισθών και διαβίωσης που είχαν πριν την κρίση και τη διόγκωση των χρεών.
Οι διαβουλεύσεις των αστικών κυβερνήσεων, αλλά και η κοκορομαχία των δύο πόλων στο αστικό σύστημα στη χώρα μας (κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ) έχουν ως κίνητρο την περιβόητη καπιταλιστική ανάκαμψη, που όμως αν και όταν έρθει θα «πατήσει» στα τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, θα σημαίνει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς. Το μέλλον που προδιαγράφουν για την πλειοψηφία των εργαζομένων είναι διαχείριση της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας. Αυτό είναι, ακριβώς, που πρέπει να σταματήσουν να ανέχονται τα λαϊκά στρώματα και να διεκδικήσουν ζωή με δικαιώματα. Να μην «τσιμπάνε» ούτε στα τερτίπια των αστών, ούτε στην κοροϊδία αυτών που φαντάζονται έναν ...πιο ανθρώπινο καπιταλισμό.
