Η πρόταση, που απηύθυνε το ΠΑΜΕ στα συνδικάτα και τους φορείς του κινήματος για τη διοργάνωση πανελλαδικού συλλαλητηρίου την 1η Νοέμβρη στην Αθήνα, βρίσκει ολοένα και πιο μεγάλη ανταπόκριση. Ομως, φαίνεται ότι ενοχλεί και ορισμένους.
Ποιοι ενοχλούνται;
Οπως ήταν αναμενόμενο, η πλούσια αυτή δράση, με όλες τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, προκαλεί ανησυχία, όχι μόνο στην εργοδοσία και τα κόμματά της, αλλά και στους διάφορους «καλοθελητές» τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, είτε εκπροσωπούν τον παλιό εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, είτε έρχονται με την προβιά του νέου. Ετσι εξηγείται η λύσσα τους για τη σημαντική αυτή πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και η πολεμική τους στο συλλαλητήριο, με βασικά επιχειρήματα ότι είναι μια «κομματική διαδήλωση», ότι «το πλαίσιο δεν συζητήθηκε με τις άλλες δυνάμεις» και άλλα παρόμοια.
Στο διά ταύτα, εκεί που πλειοψηφούν τέτοιες δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ και συνοδοιπόροι του), απέφυγαν συστηματικά να πάρουν θέση πάνω στα συγκεκριμένα αιτήματα, που προβάλλει το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Πολύ περισσότερο, εμπόδισαν με τη στάση τους την οργάνωση γενικών συνελεύσεων, προκειμένου το πλαίσιο να συζητηθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους και αυτοί να αποφασίσουν ή να απορρίψουν την οργανωμένη συμμετοχή στο συλλαλητήριο. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων που η συζήτηση έφτασε σε γενική συνέλευση, η ήττα αυτών των δυνάμεων ήταν εκκωφαντική.
Ο πυρήνας της κριτικής που κάνουν στο ΠΑΜΕ αναπαράγεται στο διαδίκτυο από τα διάφορα «εξαπτέρυγα» του οπορτουνισμού, επίδοξους δορυφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο «Εργατικός Αγώνας», διάφορους ανώνυμους συντάκτες του διαδικτύου, που, ενώ πολεμούν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, καμώνονται τους φίλους που δίνουν «συμβουλές».
Με αφορμή το πανελλαδικό συλλαλητήριο, στάζουν χολή για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αποσπούν οι ίδιοι ορισμένα αιτήματα και συνθήματα της δίμηνης καμπάνιας, για να πουν ότι το ΠΑΜΕ διοργανώνει αποσπασματικούς αγώνες, όπου τάχα κυριαρχούν τα άμεσα οικονομικά αιτήματα, χωρίς διάθεση να πολιτικοποιηθεί η πάλη των εργαζομένων.
Κατηγορούν το ΠΑΜΕ ότι διαμορφώνει το πλαίσιο πάλης έξω από μαζικές διεργασίες στο κίνημα, ότι δεν επιδιώκει τη συζήτηση «με συνδικάτα που δεν είναι της επιρροής του και άλλες παρατάξεις πάνω στο περιεχόμενο, τους στόχους και γενικότερα τα προβλήματα διοργάνωσης των συλλαλητηρίων». Και, τέλος, ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή πρόθεση για μια μονιμότερη συζήτηση και ενιαία δράση».
Καταλήγουν με θράσος να γράφουν ότι το ΠΑΜΕ «επιτείνει τη διαίρεση του συνδικαλιστικού κινήματος, την απομαζικοποίησή του και την παθητικότητα των εργαζομένων» και ότι γραμμή του είναι η «εγκατάλειψη των ταξικών μετώπων, η αδράνεια και τελικά η, από άλλο δρόμο, ενσωμάτωση του κινήματος και η χειραγώγησή του από την αστική ιδεολογία».
H πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω
Αναποδογυρίζουν συνειδητά την πραγματικότητα για να κοροϊδέψουν τους εργαζόμενους και να σπείρουν συγχύσεις. Ο τρόπος που οργανώνεται το δίμηνο δράσης και το πανελλαδικό συλλαλητήριο, ανεξάρτητα από τις αδυναμίες και τις δυσκολίες, δίνει αποστομωτική απάντηση στους συκοφάντες.
Η προσπάθεια να γίνει η οργάνωση του συλλαλητηρίου υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, με δουλειά από τα κάτω, αντανακλά τη συνολική προσπάθεια που κάνει το ΠΑΜΕ για ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση. Η ανασύνταξη αυτή προϋποθέτει την αποδυνάμωση της γραμμής του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, σε όλη την κλίμακα των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα. Πάνω από 485 είναι μέχρι τώρα τα σωματεία των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ΕΒΕ, οι φορείς των γυναικών και της νεολαίας, οι σύλλογοι των αγροτών, που έχουν αποφασίσει τη συμμετοχή τους και συνδιοργανώνουν το συλλαλητήριο.
Ορισμένα από αυτά τα συνδικάτα έχουν πάρει αποφάσεις μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, έχοντας κατακτήσει ένα καλύτερο επίπεδο λειτουργίας και δουλειάς στο χώρο τους. Σε ορισμένους κλάδους, όπου οι ταξικές δυνάμεις μειοψηφούν, η παρέμβασή τους προκάλεσε αποφάσεις συμμετοχής στο συλλαλητήριο και πρωτοβουλίες για τα ζητήματα που αναδεικνύει η πανελλαδική κινητοποίηση, όπως η ουσιαστική προστασία των ανέργων, η κατάργηση του αίσχους των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της απλήρωτης δουλειάς, το Ασφαλιστικό, οι αυξήσεις στους μισθούς και άλλα.
Το δίμηνο δράσης, που βρίσκεται σε εξέλιξη, αποφασίστηκε στην πλατιά συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του Σεπτέμβρη, με τη συμμετοχή 200 και πλέον εκλεγμένων συνδικαλιστών.
Στην πορεία, μέσα από τοπικές και κλαδικές συσκέψεις, μέσα από συνεδριάσεις ΔΣ και Γενικές Συνελεύσεις των σωματείων, το πλαίσιο πάλης εξειδικεύτηκε και εμπλουτίστηκε κατά κλάδο, ακόμα και κατά χώρο δουλειάς, ανάλογα με τις ιδιαίτερες συνθήκες και τα προβλήματα. Κατά τον ίδιο τρόπο, συμπληρώθηκε το πρόγραμμα δράσης, με κορύφωση το πανελλαδικό συλλαλητήριο.
Μέσα σε έναν μήνα, έχουν γίνει εκατοντάδες κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις, διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα, μια από τις οποίες ήταν και οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στις 3 και 4 Οκτώβρη. Με εξορμήσεις και περιοδείες, το κάλεσμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων γίνεται προσπάθεια να φτάσει πλατιά στους εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων της Αττικής, που τον προηγούμενο μήνα, με καλό σχέδιο, κατάφερε να συζητήσει με περισσότερους από χίλιους εργαζόμενους στον κλάδο.
Αλήθεια, μπορούν να μας υποδείξουν καμιά άλλη μαζική διαδικασία, που να συντελεί σε διεργασίες στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα; Που να βάζει σε κίνηση εργαζομένους;
Πίσω από το ενδιαφέρον για την πολιτικοποίηση του κινήματος
Σκόπιμα, στις αναφορές τους, ταυτίζουν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, παρ' όλο που γνωρίζουν ότι το ΠΑΜΕ δεν είναι οι δυνάμεις του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά συσπείρωση συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης όλων των βαθμίδων και συνδικαλιστών σε όλους τους κλάδους κ.λπ. Τα μπουρδουκλώνουν όλα μαζί για να οδηγήσουν στα συμπεράσματα που αυτοί θέλουν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τους πιάνεις πουθενά. Αλλοτε κατηγορούν το ΠΑΜΕ για «μαξιμαλισμό» ότι συγχέει τη συνδικαλιστική πάλη με την πάλη για την εξουσία, άλλοτε για οικονομισμό. Ποιο είναι το πραγματικό τους πρόβλημα; Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί;
Αυτό που τους ενοχλεί είναι ότι το ΠΑΜΕ, οργανώνοντας την πάλη για την άμεση αντιμετώπιση της αντιλαϊκής επίθεσης, την προσπάθεια συσπείρωσης των εργαζομένων στα διάφορα μέτωπα πάλης, για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, για την ανακούφιση και την αλληλεγγύη, ταυτόχρονα παλεύει, ώστε το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση και προοπτική. Να κυριαρχεί γραμμή σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της ΕΕ, την εξουσία του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις διαχείρισης. Να μη γίνεται χειροκροτητής των εναλλαγών των αστικών κυβερνήσεων. Να μην μπαίνει κάτω από τη σημαία τμημάτων του κεφαλαίου που διεκδικούν αλλαγές στην αστική διαχείριση ή αλλαγές στις διεθνείς συμμαχίες.
Οταν, λοιπόν, καταγγέλλουν την «πολιτικοποίηση» αλλά και όταν την επικαλούνται, στην πραγματικότητα αυτό που ενοχλεί είναι ότι η δράση του ΠΑΜΕ στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα βάζει εμπόδια στα διάφορα θολά «αντιμνημονιακά μέτωπα», στο να μπουν οι εργαζόμενοι κάτω από τη σημαία της νέας σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
