Χτες το πρωί, έξω από το υπουργείο Εργασίας εκατοντάδες άνεργοι μεταλλεργάτες διαδήλωναν και απαιτούσαν την καταβολή του εποχικού επιδόματος. Πιο δίπλα, μια ομάδα συνταξιούχων της Εμπορικής Τράπεζας διαμαρτύρονταν για τις αιματηρές περικοπές στις συντάξεις τους και διεκδικούσαν την καταβολή παρακρατήσεων που τους έχουν επιβληθεί ελέω αντιασφαλιστικών νόμων... Την ίδια ώρα, πάνω, στον πέμπτο όροφο σε ένα από τα κτίρια του υπουργείου, ο υφυπουργός Εργασίας Β. Κεγκέρογλου παρουσίαζε σε φορείς «...τις βασικές αρχές της Εθνικής Στρατηγικής για την αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και του Επιχειρησιακού Προγράμματος "Επισιτιστική και Βασική Υλική Συνδρομή προς Απόρους" που υπεβλήθη στο Ταμείο Ευρωπαϊκής Βοήθειας για τους απόρους (TEBA)».
Το ΤΕΒΑ, όπως έλεγε και η ανακοίνωση, «στοχεύει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή στα Κράτη - Μέλη της Ευρώπης, συμβάλλοντας στη μείωση της φτώχειας, και εν τέλει στην εξάλειψη των χειρότερων μορφών φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Αφήνουμε στην άκρη το γεγονός ότι για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, η συνολική δαπάνη για τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, που δεν έχουν να ρίξουν ούτε ένα πακέτο μακαρόνια στην κατσαρόλα τους, είναι μόλις 55 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Μέχρι εκεί φτάνει ο πόνος τους για τους άπορους και τους πεινασμένους.
Ομως, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε, πως το χέρι που εμφανίζεται να κρατά την ελεημοσύνη προς τους απόρους, είναι το ίδιο χέρι που τους έχει στερήσει τη δουλειά, τους έχει καταργήσει τα επιδόματα, τους έχει μειώσει τους μισθούς, τους έχει κόψει τις συντάξεις. Είναι, δηλαδή, η ίδια και αδιαίρετη πολιτική, που έχει οδηγήσει στη φτώχεια και την εξαθλίωση εκατομμύρια εργαζόμενους στην ΕΕ και στη χώρα μας. Και τα προγράμματα αυτά, που εκπονούνται σε όλη την ΕΕ, όχι μόνο δεν κάνουν πιο υποφερτή αυτήν την πολιτική, αλλά επιβεβαιώνουν την ανάγκη για αγώνες που θα την ανατρέψουν.
Γιατί, το πραγματικό ζητούμενο για το λαό δεν μπορεί να είναι η πολιτική που θα ρίχνει ένα ξεροκόμματο στον πεινασμένο - όσο αναγκαίο και αν είναι αυτό για τον άπορο - αλλά η πάλη, για μια κοινωνία που θα εξαλείψει ολοκληρωτικά τη φτώχεια και τη δυστυχία. Μια κοινωνία, που θα θεωρεί ως υποχρέωσή της, να καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου και στην πράξη δε θα ανέχεται την ύπαρξη πεινασμένων και απόρων.
