Οι ειδήσεις από την ΕΕ έχουν ως εξής: «Παράλυτες» οι σιδηροδρομικές μεταφορές στη Γερμανία από την απεργία των μηχανοδηγών, οι οποίοι ζητάνε αυξήσεις ύστερα από μια δεκαετία παγώματος στους μισθούς κι ενώ οι εργασιακές συνθήκες έχουν γίνει αφόρητες, προκειμένου να εμφανίζει αυξημένη κερδοφορία η εταιρεία «Ντόιτσε Μπαχ». Λίγο πιο νότια, στην Ιταλία, έχει ήδη εξαγγελθεί γενική απεργία για σήμερα 8 Νοέμβρη, επίσης ενάντια στο πάγωμα μισθών και για Συλλογικές Συμβάσεις. Εχουν προηγηθεί οι Βέλγοι εργαζόμενοι, οι οποίοι, με μια μεγάλη απεργία και διαδήλωση, διαμαρτυρήθηκαν για τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, τις μειώσεις στους μισθούς, το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, τη μείωση των επιδομάτων ανεργίας και τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Κι αυτά την ώρα που - όπως και στη χώρα μας - η εκεί κυβέρνηση προχωρά σε μείωση εργοδοτικών εισφορών και νέες φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο. Το φορολογικό ήταν η αφορμή και για το ξέσπασμα των Γάλλων αγροτών που βλέπουν παράλληλα τις τιμές των προϊόντων τους να κατρακυλούν. Θυμίζουμε ότι ούτε το Βέλγιο ούτε η Γαλλία ούτε η Ιταλία ούτε βεβαίως η Γερμανία έχουν μνημόνιο. Κοινή συνισταμένη, λοιπόν, όλων αυτών των μέτρων είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, η οποία εκφράζεται με αποφάσεις - κατευθύνσεις της ΕΕ που εύηχα ονομάζονται «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Το ξέσπασμα των εργατικών αγώνων στη μία μετά την άλλη τις χώρες της ΕΕ κάνει κομμάτια τον ισχυρισμό διαφόρων υποστηρικτών της ΕΕ περί ελληνικής ιδιαιτερότητας στην εφαρμογή αντεργατικής πολιτικής, ιδιαιτερότητα, για την οποία, όπως λένε, δε χρειάζεται τίποτα άλλο από μια κυβερνητική εναλλαγή που θα οδηγεί στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα». Να θυμίσουμε ότι οι μισθοί στη Γερμανία πάγωσαν για μια δεκαετία, για να εξασφαλιστεί η περίφημη ανταγωνιστικότητα των Γερμανών καπιταλιστών έναντι των αντιπάλων τους, ενώ η επιδίωξη της ανταγωνιστικότητας ήταν σημαία για όλες τις οικονομίες της ΕΕ.
Εγκαιρα το ΚΚΕ σημείωσε ότι η μείωση μισθών, μεροκάματων, συντάξεων, η ένταση της φορολογίας, η λήψη μιας σειράς άλλων αντιλαϊκών μέτρων, που πλήττουν βάναυσα δικαιώματα του λαού μας, αφορούν στο σύνολό του τον καπιταλιστικό κόσμο και ότι τα διάφορα «μνημόνια» που επιβλήθηκαν σε ορισμένες χώρες δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά εφαρμοστικών νόμων για την υπηρέτηση της ενιαίας στρατηγικής του κεφαλαίου. Μια στρατηγική που θα είναι χωρίς τέλος όσο η ίδια η εργατική τάξη δεν αναλαμβάνει το ρόλο του νεκροθάφτη αυτής της στρατηγικής, ανατρέποντας το ίδιο το σύστημα που την έχει ανάγκη: Την εξουσία του κεφαλαίου και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Η καπιταλιστική κρίση και η ανάγκη να ξεπεραστεί αυτή σε όφελος του κεφαλαίου έφεραν ένταση στην εφαρμογή των πολιτικών που υπηρετούν αυτήν την ανάγκη, συνακόλουθα αφαίρεση και τσάκισμα εργατικών δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, με, ή χωρίς μνημόνια, στη μία μετά την άλλη τις χώρες η ανάγκη του κεφαλαίου είναι που καθοδηγεί τις αντιλαϊκές πολιτικές. Κι αυτό ακριβώς είναι το κρίσιμο για κάθε πολιτική δύναμη: Ποιο πρόβλημα θέλει να λύσει; Τις ανάγκες του κεφαλαίου ή τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες; Και τα δύο δε γίνεται.
