Ενας εργάτης, σ' ένα από τα πιο σύγχρονα εργοτάξια (έτσι το διαφημίζουν οι αρμόδιοι), χαροπαλεύει από προχτές. Στατιστικά δεν είναι ο πρώτος, ούτε δυστυχώς ο τελευταίος. Η ζωή, όμως, δεν είναι στατιστική. Και είναι οξύμωρο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που ξεκινά να πάει στη δουλειά, ακριβώς για να εξασφαλίσει τα μέσα για να ζήσει, να συναντά, στο χώρο που του εξασφαλίζει τα της επιβίωσής του, το χάρο να παραμονεύει. Οξύμωρο, όχι ανεξήγητο. Δε σχολιάζουμε, όμως, την είδηση ως αφορμή για μια ανάλυση του τι σημαίνει εργασία για το καπιταλιστικό κέρδος. Αλλά για κάτι που όλο και πιο συχνά εμφανίζεται και βαράει καμπανάκι: Στο εργοτάξιο βασίλευε χτες απόλυτη σιωπή για τις συνθήκες του βαριού τραυματισμού. Οι αρμόδιοι κρατικοί επιθεωρητές, ανεπίσημα πάντα, μίλησαν για «κάτι που συνέβη». Τα πορίσματα ίσως κάποτε βγουν. Στο μεταξύ ένας εργάτης χαροπαλεύει. Κανονικά το εργοτάξιο έπρεπε να «βράζει». Αντ' αυτού σιωπή. Πολύτιμη για το μάρκετινγκ που διαφημίζει το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο εργοτάξιο έχει εκτιναχτεί στα ύψη η παραγωγικότητα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα στη γρήγορη εκτέλεση του έργου. Κι έτσι θα συνεχίζει: Το αίμα των εργατών θα είναι λίπασμα των κερδών, ώσπου να γίνει συνείδηση το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά»... Για κάτι τέτοιο, όμως, μεταξύ άλλων, πρέπει να βάλουμε ένα τέλος και στη σιωπή...
