Η αντιπαράθεση κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης, για την εύνοια των «αγορών», κρύβει απ' τα μάτια του λαού ότι αυτές είναι αντίπαλος και όχι σύμμαχός του, αιτία των προβλημάτων του και όχι πηγή της λύσης τους. Κρύβει ότι οι επιδιώξεις τους κοντράρονται ευθέως με τη δική του επιδίωξη για βελτίωση της ζωής του, για την ανάκτηση απωλειών.
Ο λαός θα πρέπει να απαντήσει στα πραγματικά ερωτήματα που προκύπτουν με κριτήριο ότι η ευημερία της τάξης που σήμερα έχει την εξουσία και κάνει κουμάντο στην οικονομία, στην «ποδιά» της οποίας «σφάζονται τα παλικάρια» της αστικής διαχείρισης, προσπαθώντας να πάρουν το χρίσμα της διακυβέρνησης, η ευημερία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, προϋποθέτει για τη δικιά του ζωή υποβάθμιση, ανασφάλεια, αβεβαιότητα διαρκείας.
Θα βάλει, λοιπόν, πλάτη ο λαός να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του και τα παιδιά του ή θα ακουμπάει ελπίδες σε καθέναν που του πλασάρεται για σωτήρας; Σωτήρες στην «κόλαση» του καπιταλισμού, της ΕΕ, δεν υπάρχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει τη μισή αλήθεια, όταν δηλώνει «δεν υπόσχομαι παραδείσους», η άλλη μισή είναι ότι το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι η συνέχιση ενός αντιλαϊκού δρόμου που οδηγεί στην κόλαση τους εργαζόμενους.
Θα παρακολουθεί απαθής την αστική τάξη να επιλέγει ποιος μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί το αντιλαϊκό πλαίσιο της εξουσίας της και των συμμαχιών της, να διαπραγματευτεί για τα συμφέροντά της κόντρα σε αυτά του λαού, περιμένοντας να προσέλθει στην κάλπη να επικυρώσει την επιλογή της; 'Η θα τους γυρίσει την πλάτη, αποφασίζοντας να συμπορευτεί με το ΚΚΕ;
Θα επιλέξει τον καναπέ, παρέα με φόβους και αυταπάτες ή θα κάνει το βήμα της οργάνωσης στο σωματείο, στο συνδικάτο, στους άλλους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, μαζικοποιώντας τους, δυναμώνοντας την ταξική κατεύθυνση, τον προσανατολισμό συνολικής αντιπαράθεσης με τη συνολική στρατηγική του κεφαλαίου και όχι με ορισμένες διαχειριστικές εκδοχές της;
Θα αποδεχτεί μια ζωή με ψίχουλα, θα πιστέψει τις κάλπικες υποσχέσεις κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν θα έρθει κανένα νέο μέτρο, όταν όσα έχουν ήδη παρθεί έχουν καταδικάσει την εργατική - λαϊκή οικογένεια σε μια ζωή στερήσεων; 'Η θα διεκδικήσει αποκατάσταση των απωλειών, ζωή με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου;
Θα συνεχίσει να κόπτεται για το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, όταν έτσι κι αλλιώς στην εξουσία θα βρίσκεται ο ουσιαστικός αντίπαλός του, τα μονοπώλια; 'Η θα διεκδικήσει τη θέση μαχητικής αντιπολίτευσης απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου, ανοίγοντας ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος εξουσία;
Αυτά τα διλήμματα πρέπει να απασχολούν σήμερα το λαό κι όχι τα ψεύτικα που πασχίζουν να του «φυτέψουν» στο μυαλό. Μοναδικό του μέλημα πρέπει να είναι τα δικά του συμφέροντα, οι ανάγκες του, το μέλλον του, όσα δικαιούται να απολαύσει και του τα στερούν.
Μοναδική του έγνοια το να τα διεκδικήσει, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ, ισχυροποιώντας το παντού, ως τον μοναδικό αντίπαλο στα μονοπώλια και την ΕΕ των μνημονίων διαρκείας.
Ως τη μόνη δύναμη που θα σταθεί απέναντι σε κυβερνήσεις, της μιας ή της άλλης διαχειριστικής εκδοχής, που όχι μόνο δεν εγγυώνται την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών για το λαό, αλλά υπηρετούν τον ίδιο δρόμο που μας οδηγεί σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Ως τη δύναμη που συμβάλλει στην οργάνωση της λαϊκής παρέμβασης για την αντιμετώπιση μιας πολιτικής που γεννά διαρκώς αντιλαϊκά μέτρα.
Ως τη δύναμη που, χωρίς υποχωρήσεις και παλινωδίες, θα μπει μπροστά στον αγώνα, για να μπουν εμπόδια στα νέα μέτρα, να διεκδικηθεί η κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και η ανάκτηση των απωλειών.
Στον αγώνα, για να ανοίξει ο δρόμος για τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο, που είναι να απαλλαγούν οριστικά ο λαός και η χώρα από τα δεσμά της ΕΕ και του χρέους, από τις αλυσίδες των μονοπωλίων, να έρθει ο ίδιος ο λαός στην εξουσία.
