Το 2012 οπότε και, στο πλαίσιο της αναδιάταξης δυνάμεων στο αστικό πολιτικό σύστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ πλασαρίστηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ καλούνταν να απαντήσει - καταφατικά κατά προτίμηση των ενδιαφερομένων - αν προτίθεται να συνεργαστεί μαζί του στην προοπτική σχηματισμού μιας «αριστερής» κυβέρνησης. Το νερό που κύλησε στ' αυλάκι έκτοτε δεν επιτρέπει πια σε πολλούς να ασχημονούν σε βάρος του ΚΚΕ, κατηγορώντας το ότι αρνείται να συμβάλει σε μια φιλολαϊκή διακυβέρνηση.
Οι μάσκες του ΣΥΡΙΖΑ έπεσαν, μαζί κατέπεσαν και οι ισχυρισμοί περί ανάκτησης απωλειών, ανακούφισης του λαού, κατάργησης μνημονίων κ.λπ., που πρότασσαν όσοι εγκαλούσαν το ΚΚΕ για «δογματισμό» και ανεξήγητη άρνηση συνεργασίας με την Κουμουνδούρου.
Παρ' όλα αυτά, και σήμερα τίθεται ένα ερώτημα στο ΚΚΕ: Θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση, δίνοντάς του έστω ανοχή; Μπροστά στην κάλπη της 25ης Γενάρη το ζήτημα της ανοχής επανέρχεται, κάποιες φορές από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζουν τη βεβαιότητα ότι το ΚΚΕ θα τους κάνει αυτό το «δώρο», όταν θα γιορτάζουν την προαγωγή τους σε διαχειριστή της αστικής εξουσίας.
Θα είχε, πραγματικά, ενδιαφέρον να απαντήσουν, κι επειδή αυτοί δε θα το κάνουν έχει αξία να προβληματιστεί ο λαός.
Τι είναι αυτό που θα πράξουν, για το οποίο θα χρειάζονται την ανοχή του ΚΚΕ, άρα και του λαού, αφού ξέρουν ότι το ένα θα φέρει αυτομάτως το άλλο, θέτοντας το κίνημα σε κατάσταση τουλάχιστον αναμονής για ένα κρίσιμο διάστημα; Λευκή επιταγή κανείς δε δίνει. Πόσο μάλλον σε δυνάμεις με βεβαρυμένο πολιτικό «μητρώο». Αφερέγγυες και αναξιόπιστες για τα λαϊκά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, δεν ζητάνε στήριξη στα πρώτα δύσκολα βήματα μιας κυβέρνησης διατεθειμένης να υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα. Ζητάνε τη συνενοχή του ΚΚΕ σε μια πορεία στον αντιλαϊκό δρόμο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Ζητάνε τη συνενοχή του ΚΚΕ στη διάψευση των όποιων προσδοκιών διατηρεί ακόμα ο λαός έως ότου η απογοήτευση τον αφοπλίσει και τον καταστήσει ακίνδυνο για τους εκμεταλλευτές του και το πολιτικό τους προσωπικό.
Ζητάνε απ' το ΚΚΕ να κάνει ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2009 απέναντι στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Για όποιον δε θυμάται, στην κυβέρνηση Παπανδρέου, την ώρα που το ΚΚΕ προειδοποιούσε με όλη τη δύναμη της φωνής του το λαό ότι «έρχεται θύελλα», προτρέποντάς τον να ετοιμαστεί για τον «πόλεμο» που του κήρυτταν, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε ανοχή. Και στο λαό αυταπάτες. Οτι θα κρατούσε τα «μπόσικα» στη Βουλή, ότι θα τον πίεζε «από τα αριστερά» και θα φρόντιζε να τηρήσει ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ τις θετικές τους δεσμεύσεις και να μη λοξοδρομήσουν...! Το τι επακολούθησε είναι γνωστό.
Η ανοχή στην αστική διαχείριση ισούται με συνενοχή
Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει δώρο την «ανοχή» του σε καμία κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής διαχείρισης, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε παραίτηση από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, άμεσα και προοπτικά. Θα σήμαινε ότι το ΚΚΕ περνάει με το μέρος των αντιπάλων του λαού και μάλιστα αυτών που τον κοροϊδεύουν ότι μπορεί και το κεφάλαιο να κερδοφορεί και οι εργαζόμενοι να ευημερούν.
Σε τι να δείξει, αλήθεια, ανοχή;
Ανοχή στη «δέσμευση» του ΣΥΡΙΖΑ για 300.000 επιδοτούμενες θέσεις εργασίες με ημερομηνία λήξεως, σημαίνει συνενοχή στην αναγνώριση των «εκτρωμάτων» του καπιταλισμού ως μόνιμων συνοδοιπόρων του λαού. Σημαίνει εγκατάλειψη της πάλης για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα εγγυάται δουλειά με δικαιώματα σε όλους, όπου κανείς δεν θα περισσεύει και παραγωγικές δυνάμεις δεν θα «σακατεύονται».
Ανοχή στο «ό,τι μπορούμε» και «ό,τι επιτρέπει η κατάσταση της οικονομίας» του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει συνενοχή στην εγκατάλειψη κάθε σκέψης για ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων που χάθηκαν την περίοδο της κρίσης.
Ανοχή στη δέσμευση για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας σημαίνει συνενοχή στη διαμόρφωση όρων βαθύτερης εκμετάλλευσης του λαού. Ανοχή στη δέσμευση για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, σημαίνει ανοχή στο σημερινό αντιλαϊκό αντεργατικό πλαίσιο που αποτελεί προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη και την ανταγωνιστικότητα.
Ανοχή στο «η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται», ισοδυναμεί με συνενοχή στην αμφισβήτηση του δικαιώματος του λαού να χαράξει ρότα έξω από τις λυκοσυμμαχίες που εποπτεύουν την υλοποίηση μιας στρατηγικής - καρμανιόλας για τα δίκια του, απαραίτητης για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Είναι σαφές ότι τέτοια ανοχή το ΚΚΕ δεν πρόκειται να δώσει. Ούτε θέλει, ούτε μπορεί, ούτε του επιτρέπεται να δώσει. Σε κυβερνήσεις που δεν αμφισβητούν ούτε ίντσα του πλαισίου που εγγυάται τη χρεοκοπία του λαού για την κερδοφορία του κεφαλαίου, το ΚΚΕ θα σταθεί απέναντι, αντιπολίτευση απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. «Καμία ανοχή» πρέπει να είναι και η απαίτηση του ίδιου του λαού απ' τον εαυτό του και από το κόμμα του. Δεν του χρειάζεται ένα ΚΚΕ «ανεκτικό» σε κυβερνήσεις της αστικής διαχείρισης. Αλλωστε, δεν χρειάζεται καν τέτοιες κυβερνήσεις να εγγυώνται τη σταθερότητα της φτώχειας του και των βασάνων του.
Τι κυβέρνηση χρειάζεται ο λαός
Ο εργαζόμενος λαός έχει ανάγκη από μια κυβέρνηση που θα πορεύεται με πυξίδα αποκλειστικά τα δικά του συμφέροντα. Και για να υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση, πρέπει ο ίδιος να πάρει την εξουσία στα χέρια του, να την αφαιρέσει άρα απ' όσους σήμερα την έχουν, απ' όσους κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους εμποδίζοντας να αξιοποιηθούν οι μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας για την κάλυψη των αναγκών του λαού της.
Για να σταματήσει να πληρώνει γραμμάτια τα δικαιώματά του στο κεφάλαιο, χρειάζεται άλλου τύπου διακυβέρνηση που θα αντιστοιχεί σε μια νέα εξουσία και οικονομία. Χρειάζεται το τέλος της «ανοχής» στον δυσανεκτικό για τις λαϊκές ανάγκες καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, να σηματοδοτήσει την «αρχή» της συμμετοχής του στη διαδικασία διάνοιξης ενός άλλου δρόμου στον αντίποδα του σημερινού.
Μιας εξουσίας που θα στηρίζεται σε εργατικούς - λαϊκούς θεσμούς και όχι στο σάπιο πολιτικό σύστημα.
Οι εκλογές, φυσικά, δεν θα κρίνουν τη συγκρότηση μιας πραγματικά λαϊκής εξουσίας. Θα κρίνουν όμως αν θα γίνει βήμα για να ανοίξει ο δρόμος σ' αυτήν την κατεύθυνση. Ενα ισχυρό ΚΚΕ είναι προϋπόθεση για την ανασύνταξη του κινήματος, για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας που θα παλέψει για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και τις άλλες λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την οργάνωση της παραγωγής με εργαλείο τον κεντρικό σχεδιασμό και με κριτήριο τις δυνατότητες που προσφέρει η κοινωνική και τεχνολογική εξέλιξη για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών. Ο δρόμος αυτός συμφέρει το λαό όχι μόνο προοπτικά, αλλά και άμεσα, γιατί μέσα σε αυτό το δρόμο μπορούν οι εργαζόμενοι να παλέψουν για την ανάκτηση των απωλειών τους, για το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική.
Στη διακυβέρνηση αυτής της εξουσίας, το ΚΚΕ θα αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, δίχως καμία ανάγκη να ζητά ανοχή και να αναζητά συνενόχους, γιατί θα έχει μαζί του το λαό, οργανωμένο, αποφασισμένο να υπερασπίσει την κατάκτησή του. Κι αυτή η πρόταση δεν κατατίθεται για κάποιο αόριστο μέλλον, είναι πρόταση για το σήμερα, η μόνη που απαντά στα μεγάλα προβλήματα του λαού, η μόνη που μπορεί να του δώσει πραγματικά διέξοδο. Η μόνη που μπορεί όχι απλά να εγγυηθεί την ανάκτηση απωλειών, αλλά την κατάκτηση της ζωής που ονειρεύεται γι' αυτόν και τα παιδιά του.
