Το αντιδραστικό και επικίνδυνο ευρω-ενωσιακό ιδεολόγημα της «κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας» είναι -και τυπικά- το βασικό κριτήριο για την απόδοση του «Σήματος Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς» (κάθε δύο χρόνια), όπως αποφάσισαν το 2010 τα κράτη - μέλη και ενέκρινε η Επιτροπή Πολιτισμού της ΕΕ. Η ιδεολογική διαχείριση της κληρονομιάς των λαών της Ευρώπης από την ΕΕ, που επιχειρείται μέσω του «σήματος», είναι εμφανής. Δε συνιστά μόνο την ανατροπή κάθε επιστημονικής δεοντολογίας σχετικής με την προστασία και ανάδειξη της κληρονομιάς (ακόμη και αυτής της δεοντολογίας και πρακτικής που η ίδια η αστική επιστήμη έχει προτάξει τους τελευταίους αιώνες), βάζοντας στη θέση της επιστήμης... το «Διευθυντήριο» των Βρυξελλών. Αλλωστε, η διαχείριση των υλικών τεκμηρίων της Ιστορίας και της μνήμης των λαών με τρόπο που να «χωρούν» στις ιδεολογικές και οικονομικές ανάγκες της εξουσίας της εκμετάλλευσης είναι παλιά, γνωστή και, πολλές φορές, υπογραμμισμένη ακόμη και από αστούς επιστήμονες. Συνιστά κλιμάκωση αυτής της διαδικασίας, με όρους απευθείας και κεντρικής παρέμβασης στο τι, γιατί -προοπτικά και στο πώς- προστατεύει, αναδεικνύει και διαχειρίζεται κάθε χώρα την πολιτιστική της κληρονομιά.
Ετσι, με βάση αυτή τη φιλοσοφία, η καρδιά της Αρχαίας Αθήνας είναι μεταξύ των υποψηφίων ευρωπαϊκών τόπων για το Σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Δεκαέξι ευρωπαϊκοί τόποι με ιστορική και πολιτιστική σημασία προτάθηκαν, στις 22 Δεκεμβρίου, για το Σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Στην έκθεση της ανεξάρτητης επιτροπής επιλογής, που συστάθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η καρδιά της Αρχαίας Αθήνας περιλαμβάνει σχεδόν εκατό μνημεία Ευρωπαϊκής σημασίας, όπως ο λόφος της Ακροπόλεως, η Αρχαία και Ρωμαϊκή Αγορά, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού, ο λόφος της Πνύκας και το νεκροταφείο του Κεραμεικού. Από κοινού, τα μνημεία αυτά συνθέτουν ένα πλούσιο ιστορικό τοπίο όπου έλαβαν χώρα γεγονότα θεμελιώδους σημασίας για τη διαμόρφωση βασικών πτυχών του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την ανάπτυξη της αρχαίας τέχνης και του θεάτρου έως την δημοκρατία, την ισότητα των δικαιωμάτων και την επιστήμη. Τα μνημεία αυτά έγινα μάρτυρες της ζωής μεγάλων προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής ιστορίας των οποίων τα διανοητικά επιτεύγματα έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στον ορισμό των κοινών ευρωπαϊκών αξιών όπως αυτές εκφράζονται σε διάφορους τομείς: την πολιτική και νομική σκέψη (Περικλής), την τέχνη και την αρχιτεκτονική (Φειδίας), τη λογοτεχνία και το δράμα (Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης), την ιατρική και την επιστήμη (Ιπποκράτης), την ιστορική γραφή και μνήμη (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης)».
Εκτός από την καρδιά της Αρχαίας Αθήνας, οι προτεινόμενοι τόποι βρίσκονται σε συνολικά 10 κράτη μέλη και είναι οι εξής: Οι τόποι της Ειρήνης της Βεστφαλίας στο Μίνστερ και το Οσανμπρουκ (Γερμανία), το Κάστρο Hambach (Γερμανία), το Αρχείο της Κορώνης του Aragon (Ισπανία), η Εστία των Σπουδαστών (Residencia de Estudiantes, Ισπανία), το Αββαείο του Κλυνύ (Γαλλία), η Οικία του Robert Schuman (Γαλλία), το Πάρκο Μνήμης για το «πανευρωπαϊκό πικνίκ» (Pan-European Picnic Memorial Park, Ουγγαρία), το Μουσείο Casa Alcide De Gasperi (Ιταλία), η πόλη Kaunas της περιόδου 1919 - 1940 (Λιθουανία), η Ενωση του Λούμπλιν (Πολωνία), το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791 (Πολωνία), το ιστορικό Ναυπηγείο Gdansk (Πολωνία), η Γενική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Coimbra (Πορτογαλία), ο Χάρτης Δικαίου για την Κατάργηση της Θανατικής Ποινής (Πορτογαλία) και το Νοσοκομείο Franja Partisan (Σλοβενία). Οι τόποι που θα επιλεγούν θα ανακοινωθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το Φεβρουάριο 2015.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για «εργαλείο» διαχείρισης του πολιτισμού και ιδεολογικής στρέβλωσής του, ώστε να «χωρέσει» στις «αξίες» των μονοπωλίων. Το «Σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς» και η λογική του είναι βαθιά σκοταδιστικό εργαλείο για τη χειραγώγηση των ευρωπαϊκών λαών. Ας μη γελιέται κανείς. Η ΕΕ δεν επιδιώκει το σεβασμό και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς των λαών. Επιδιώκει την τεχνητή, «εργαστηριακή» δημιουργία μιας ανιστόρητης, αντιεπιστημονικής «κοινής ταυτότητας», η οποία είναι απαραίτητη στο κεφάλαιο για να επεκτείνει χωρίς αντιδράσεις την εκμετάλλευση.
