Αφού πανηγύρισε και αυτός από το βήμα της Βουλής για τη στήριξη που παρέχει στη νέα συγκυβέρνηση ο «Πρόεδρος Ομπάμα», ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Φίλης, επιχείρησε χτες να θολώσει τα νερά για το κάλεσμα που απευθύνει το κόμμα του στο λαό να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες, ισχυριζόμενος ότι «πάντοτε η Αριστερά έδινε μεγάλη σημασία στις ρωγμές του αντιπάλου (...) Και τώρα η Αριστερά που είναι κυβέρνηση στην Ελλάδα αξιοποιεί αυτήν την τεχνογνωσία (...) αξιοποιεί αντιφάσεις που υπάρχουν στον αντίπαλο για να φτιάξει μέτωπα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων».
- Αλήθεια, αυτό κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα κυβέρνηση και δεν το έχουμε καταλάβει τόσον καιρό; Δηλαδή, οι όρκοι πίστης σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που τσακίζουν τους λαούς, στην ΕΕ, το «κοινό μας σπίτι», όπως την αποκαλεί ο Αλ. Τσίπρας, στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, προς την οποία ο νέος υπουργός Αμυνας επανέλαβε προχτές στη Βουλή ότι «θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας και με το παραπάνω», στο ΔΝΤ για το οποίο ο νέος υπουργός Οικονομικών καυχιέται ότι «η Ελλάδα είναι ιδρυτικό μέλος του»... Ολα αυτά είναι «αξιοποίηση των ρωγμών του αντιπάλου»;
- Οι αλλεπάλληλοι όρκοι πίστης στην καπιταλιστική ανάκαμψη (βλ. «επανεκκίνηση της οικονομίας») και στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, τους οποίους έχουν ήδη χειροκροτήσει ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ, η Ενωση Εφοπλιστών και... ό,τι κυκλοφορεί σε εργοδοτική ένωση στην ευρύτερη περιοχή, είναι και αυτά«αξιοποίηση των ρωγμών του αντιπάλου»;
- Η αποδοχή του «70% των μεταρρυθμίσεων ή δεσμεύσεων που υπάρχουν στο τρέχον μνημόνιο» την οποία επανέλαβε ο Γ. Βαρουφάκης προχτές στη Βουλή, με «αφαίρεση» ή «αναστολή» (!) του υπόλοιπου 30% και «αντικατάστασή» τους με αναδιαρθρώσεις που υποδεικνύει ο γνωστός και μη εξαιρετέος ΟΟΣΑ, είναι και αυτό μήπως «αξιοποίηση των ρωγμών του αντιπάλου»;
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Σε καμιά «ρωγμή του αντιπάλου» του λαού δεν μπαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί ανεξαρτήτως των εντεινόμενων αντιθέσεων μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων, το μέτωπό τους σε ό,τι αφορά την επίθεσή τους απέναντι στους λαούς είναι αρραγές. Και δεύτερον, επειδή πολύ απλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα συγκυβέρνηση δεν είναι αντίπαλοί τους, ακριβώς γιατί κινούνται μέσα στο αντιλαϊκό πλαίσιο δεσμεύσεων της ΕΕ και του κεφαλαίου και κυρίως γιατί έχουν ως στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, τη στήριξη δηλαδή του συστήματος. Η εμπλοκή και τα παζάρια μέσα στις εντεινόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, προκειμένου να εξασφαλιστούν καλύτερα αποτελέσματα για το εγχώριο κεφάλαιο καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα. Ανεξαρτήτως της έκβασης αυτών των παζαριών σε αυτό το πλαίσιο, ανεξάρτητα δηλαδή από το ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα έχει το πάνω χέρι την «επόμενη μέρα», τίποτα το θετικό δεν πρόκειται να προκύψει για τους εργαζόμενους. Αλήθεια, έχουν σκεφθεί οι του ΣΥΡΙΖΑ το ενδεχόμενο αντί να «αξιοποιούν» αυτοί τις «ρωγμές» να αξιοποιούνται οι ίδιοι στις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιπαραθέσεις;
«Ασπρη μέρα» για το λαό μπορεί να χαράξει μονάχα στο βαθμό που ενισχυθεί η δική του πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους και όλες τους τις λυκοσυμμαχίες, στο βαθμό που οργανώσει την αντεπίθεσή του.
